นอนจนพอฉันก็กลับมาบ้าน ความจริงก็ยังไม่อยากกลับเพราะว่าฉันยังซ่อมความรู้สึกได้ไม่ดีนัก ฉันกลัวจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วทำตัวก้าวร้าว ซึ่งฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเพราะฉันรู้ตัวเองดีว่าเป็นส่วนเกินและเป็นภาระของคุณเต ฉันไม่ควรสร้างปัญหา ที่ผ่านมาฉันไม่อยากสร้างปัญหาถึงได้พยายามทำตัวให้มีปัญหาน้อยที่สุด นี่ถ้าสั่งหัวใจตัวเองได้ฉันก็อยากสั่งให้เลิกรักคุณเต
แต่เรื่องหัวใจใช่ว่ามันจะเชื่อฟังเจ้าของ
“คุณพริ้งไปไหนมาคะป้าโทรหาก็ไม่ติด เกิดอะไรขึ้นคะ หายไปแบบนี้ป้าเป็นห่วงนะคะ” มาถึงป้าแม่บ้านก็ซักถามด้วยความเป็นห่วง
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงค่ะป้า โทรศัพท์พริ้งตกพื้นพังค่ะ พริ้งทำงานกลุ่มกับแพงจนดึกก็เลยค้างคอนโดแพง”
“ป้าเป็นห่วงมากนะคะ ดีนะคะที่คุณเตไม่กลับบ้านตั้งแต่คืนก่อน ไม่อย่างนั้นแย่แน่ค่ะ คุณเตต้องไม่พอใจแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าคุณพริ้งไม่กลับบ้าน”
“ขอบคุณที่ไม่บอกคุณเตนะคะป้า”
“ต่อไปอย่าหายไปแบ
