บ่ายวันต่อมา…
ฟิ้วว ~
สายลมอ่อน ๆ ยามบ่ายพัดพายอดไม้ให้ไหวเอนไปมา ใบไม้แห้งร่วงลงมากระทบพื้นจนเกิดเป็นเสียงดังกรอบแกรบ บ้างก็ปลิวมาตกอยู่บริเวณปลายเท้าของคนบางคนที่นั่งห้อยขาอยู่บนชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่
ดวงตาคู่สวยมองไปยังศาลเจ้าที่หลังน้อยที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก ในใจกำลังนึกถึงเรื่องราวที่ได้ยินเมื่อคืนนี้ ทุกอย่างมันไม่ใช่ความฝัน หากไม่ได้ยินกับหูและไม่ได้เห็นกับตาเธอคงคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้ว
ร่างตัวเองถูกใครบางคนวางลงบนเตียงกว้างโดยที่ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าหรือเสียงเปิดประตู มือของใครบางคนที่เกลี่ยเส้นผมออกจากกรอบหน้าให้ เสียงของคนสองคนที่กำลังพูดคุยกันยังคงดังก้องหู ภาพเลือนรางของใครบางคนที่มีเพียงครึ่งตัวแถมยังลอยอยู่บานหน้าต่างข้างเตียง ร่างกำยำของใครบางคนที่หายวับออกจากห้องเธอไป ฝ่ามือเรียวของใครบางคนที่ทาบลงบนหน้าผากของเธอ เสียงหวานละมุนฟังดูอบอุ่นราวกับเสียงปลอบประโลมของแม่เอ่ยบอกฝันดี
