เอี๊ยด!
รถหรูจอดเลียบข้างทางในซอยเปลี่ยวที่ด้านหน้าเป็นตึกร้างแห่งหนึ่ง รอบ ๆ เป็นป่ารกทึบที่เมื่อก่อนเคยเป็นหอพักนักศึกษา แต่ว่าตอนนี้กิจการล้มไม่เป็นท่าบริเวณนี้เลยถูกปล่อยทิ้งให้รกร้างไร้ผู้คนเดินผ่านหรือมาอาศัยอยู่
“จะจะทำอะไรคะ...” เสียงหวานปนสั่นเครือเอ่ยถามขณะมือเรียวพยายามเปิดประตูรถ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงประตูรถก็เปิดไม่ออก
“ไม่ได้ทำอะไร ก็บอกไปแล้วว่าจะไม่ทำอะไรไม่ดี” เสียงทุ้มเอ่ยขณะถอดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะโน้มตัวเข้าหาคนตัวเล็กที่นั่งสั่นงันงกอยู่
“ยะอย่าทำอะไรน้องไอนะ...” ดวงตาคู่สวยมีน้ำสีใสเอ่อคลอจ้องมองเจ้าของใบหน้าคมคาย เจ้าที่แกร่งที่โน้มตัวมาปลดเข็มขัดนิรภัยให้ถึงกับชะงักไปเมื่อเห็นท่าทีหวาดกลัวของคนตรงหน้า
“อย่าทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่ชอบ” เสียงทุ้มบอกก่อนจะตวัดเอวบางของคนตรงหน้ามานั่งตักเอาไว้ในท่วงท่าที่หันหน้าเข้าหากัน “ฉันไม่ได้จะทำร้ายเธอ แค่อยากเจอเฉย ๆ ” ประโยคถัดม
