คนแปลกหน้า
1645 คำ
♪ ♬ ♫〜
เสียงดนตรีคลอเบา ๆ คลุกเคล้าบรรยากาศมืดสลัวในผับยามราตรี หน้าบาร์มีร่างเล็กของใครบางคนกำลังนั่งจิบเครื่องดื่มอยู่คนเดียว ดวงตาคู่สวยมองบาร์เทนเดอร์ตรงหน้าเขย่าเช็คเกอร์ด้วยความสนอกสนใจ
หากจะถามว่าช่วงเวลาไหนของผับที่ดูเงียบเหงาที่สุดก็คงเป็นช่วงผับเปิดเพราะผู้คนยังไม่เยอะเท่าไหร่ อีกทั้งนักร้องก็ยังไม่ขึ้นร้องเพลง มีเพียงเสียงดนตรีเปิดคลอเบา ๆ ปลุกอารมณ์เหงาเคล้าเครื่องดื่มมึนเมาฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ เท่านั้น
“น้องไอคะ อย่าดื่มเยอะนะรู้ไหม” เสียงทุ้มละมุนของใครบางคนเดินเข้าไปลูบผมคนที่นั่งจิบเครื่องดื่มอยู่หน้าบาร์
“ค่ะ เดี๋ยวพอลูกค้ามากันเยอะแล้วน้องไอก็ขึ้นไปนอนแล้วล่ะค่ะ” เสียงหวานหันไปตอบผู้เป็นพี่ชาย
“คืนนี้เราค้างกันที่ผับก็แล้วกัน พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับบ้าน แต่วันหลังน้องไอมาที่นี่ไม่ได้แล้วนะ แม่ให้มาได้แค่สัปดาห์ละครั้งจำได้ใช่ไหม” ผู้เป็นพี่บอกน้องสาวเพราะหลังจากทานมื้อเย็นที่บ้านแล้วผู้เป็นแม่ก็กำหนดวันเที่ยวให้ลูกสาวคนเล็กทันที
“ค่ะ” เสียงหวานรับคำก่อนจะมองตามแผ่นหลังกว้างของผู้เป็นพี่เดินตรวจตรารอบผับ
มีเพียงสุดสัปดาห์เท่านั้นที่ไออุ่นได้รับอนุญาตให้เที่ยวกลางคืนได้ วันอื่นก็คงออกไปเที่ยวเล่นได้แค่ช่วงกลางวันเท่านั้น แต่เจ้าตัวคงไม่ว่างขนาดนั้นเพราะหลังจากนี้ต้องเริ่มเรียนแล้ว
“ขออีกแก้วได้ไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยกับบาร์เทนเดอร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“คุณหนูดื่มไปสองแก้วแล้วนะครับ คุณอคินกำชับว่าอย่าให้คุณหนูดื่มเยอะ ลองเปลี่ยนเป็นน้ำหวานหรือตัวที่อ่อนกว่านี้ดีไหมครับ” เสียงทุ้มของบาร์เทนเดอร์เอ่ยบอกเจ้านายตัวเล็กที่นั่งจิบเครื่องดื่มอยู่เมื่อคนตัวเล็กเอ่ยปากขอเครื่องดื่มเพิ่ม
“ก็ได้ค่ะ” คนว่าง่ายรับคำอย่างไม่เรื่องมากเพราะเธอเองก็เพิ่งหัดดื่ม หากดื่มมากกว่านี้แล้วเมาจนไม่ได้สติขึ้นมาคงเป็นภาระพี่ชาย
วูบ~
ใบหน้าหวานหันไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็วเมื่อจู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างวิ่งผ่านไป ไอเย็นวาบตรงท้ายทอยทำให้ไรขนอ่อนตามท่อนแขนเรียวถึงกับลุกชัน
“น้ำหวานได้แล้วครับคุณหนู” เสียงทุ้มของบาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมวางเครื่องดื่มแก้วใหม่ลงตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กหันกลับมา
“เมื่อกี้มีใครวิ่งหรือเดินผ่านหลังน้องไอไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยถามบาร์เทนเดอร์ขณะยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ
“ไม่มีนะครับ คุณหนูมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“น้องไอรู้สึกเหมือนมีคนหรืออะไรสักอย่างวิ่งผ่านหลังน่ะค่ะ สงสัยจะคิดไปเอง”
“คุณหนูเริ่มเมาแล้วหรือเปล่าครับ กลับขึ้นไปพักผ่อนก่อนก็ดีนะครับ ถ้าลูกค้ามาเยอะแล้วเดี๋ยวจะเดินขึ้นชั้นบนลำบาก”
“งั้นน้องไอดื่มแก้วนี้หมดแล้วจะไปนอนค่ะ ฝากบอกพี่คินให้น้องไอด้วยนะคะเผื่อพี่คินมาหาแล้วไม่เจอ”
“ครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มรับคำก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้ลูกค้าที่นั่งลงข้างเจ้านายสาวของตัวเองพร้อมเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองต่อ “สวัสดีครับ รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ”
“ขอตัวแรง ๆ หนึ่ง” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกของคนที่เพิ่งนั่งลงตอบบาร์เทนเดอร์
“...” ทันทีที่ไออุ่นหันไปสบตากับคนข้าง ๆ ไรขนอ่อนตามท่อนแขนเรียวก็ลุกชัน ดวงตาคมกริบไร้ความรู้สึกจ้องมองร่างบางเพียงนิดก่อนจะหันกลับไปเมื่อบาร์เทนเดอร์หนุ่มวางเครื่องดื่มลงตรงหน้าเขา
“เครื่องดื่มได้แล้วครับ” เจ้าของใบหน้าคมคายพยักหน้าเบา ๆ ให้บาร์เทนเดอร์ก่อนจะกระดกเครื่องดื่มลงคอพรวดเดียวไม่ได้สนใจคนข้าง ๆ อีก
ขณะเดียวกันมือเรียวของคนตัวเล็กก็วางแก้วน้ำหวานลงตรงหน้าก่อนจะชำเลืองมองเจ้าของใบหน้าคมคายที่นั่งอยู่ข้างกัน
ริมฝีปากหนาเอ่ยสั่งเครื่องดื่มอีกครั้งก่อนจะนั่งรอเงียบ ๆ ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ชายแปลกหน้าคนนี้คงไม่รู้ว่าเวลานี้เขาเปล่งประกายมากแค่ไหน ไม่ว่าจะสาวน้อยสาวใหญ่ที่เดินผ่านตรงนี้ไปต่างก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองเขา แม้จะเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างแต่แค่นี้ก็ทำให้ใครหลายคนแทบละสายตาไม่ได้
“มองแบบนั้นอยากกินฉันแทนเหล้าหรือไง” น้ำเสียงเย็นยะเยือกชวนขนลุกของคนข้าง ๆ เอ่ยขึ้นก่อนจะหันมาปรายตามองเธอแล้วหันกลับไป คำพูดของเขาทำเอาร่างบางถึงกับรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อถูกจับได้ว่าเป็นฝ่ายแอบมอง
ไม่ปฏิเสธว่านับตั้งแต่ไออุ่นเผลอสบตากับชายแปลกหน้าคนนี้ ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดก็เกิดขึ้น สาวน้อยพยายามลอบมองใบหน้าคมคายของคนข้าง ๆ อยู่เนิ่นนานแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหน
“...” และก็เป็นอีกครั้งที่คนทั้งคู่หันไปสบตากันก่อนที่ร่างใหญ่จะหลุบตาลงมองชุดเดรสตัวสวยของคนข้าง ๆ ดวงตาคมกริบฉายแววหงุดหงิดออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปสนใจเครื่องดื่มตรงหน้าต่อ
คนที่ถูกมองด้วยสายตาจาบจ้วงเริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมาแต่ก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ ร่างเล็กกำลังชั่งใจว่าจะทำอย่างไรกับผู้ชายคนนี้ดี ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดเริ่มกวนใจจนน่าหงุดหงิด
“เอ่อ… ขอโทษนะคะ” เสียงหวานเอ่ยกับคนข้าง ๆ ที่กำลังนั่งจิบเครื่องดื่มอยู่เงียบ ๆ เมื่อทนต่อความอยากรู้ไม่ไหว “เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าคะ ฉันคุ้นหน้าคุณมากเลย” เสียงหวานถามต่อเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวใหญ่
“แล้วคิดว่าไงล่ะ” คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรหากแต่ถามกลับ มือใหญ่งวางแก้วเครื่องดื่มลงตรงหน้าก่อนจะหันมาปรายตามองหญิงสาวแล้วกระตุกยิ้มเบา ๆ “ทำไมถึงคิดว่าเราเคยเจอกันล่ะ” เสียงทุ้มถามต่อ
“ก็… แค่รู้สึกคุ้นหน้าคุณน่ะค่ะ แต่ถ้าไม่เคยเจอกันก็ไม่เป็นไร” เสียงแผ่วเอ่ยต่อก่อนจะเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมเอ่ยอะไรต่อ
เป็นเวลาสิบกว่านาทีที่ไออุ่นนั่งจิบน้ำหวานไปเรื่อย ๆ โดยมีร่างใหญ่ของใครบางคนนั่งกระดกเหล้าอยู่ข้างเธอ กระทั่งผู้เป็นพี่ชายเดินเข้ามาบอกให้ขึ้นไปนอน สาวน้อยจึงลุกจากที่นั่งแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
“ให้พี่เดินไปส่งหน้าห้องไหมคะ” ผู้เป็นพี่ที่เดินมาส่งน้องสาวถึงบันไดเอ่ยถาม
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่คินไปทำงานต่อเถอะน้องไอเดินไปได้”
“ไม่ได้เมาใช่ไหมคะ”
“ไม่ค่ะ น้องไอไม่ได้ดื่มเยอะพี่คินสบายใจได้”
“โอเคค่ะ งั้นพี่ไปดูแลลูกค้าต่อนะ น้องไอรีบนอนนะคะพรุ่งนี้เช้าจะได้กลับบ้านกัน” ฝ่ามือใหญ่ของผู้เป็นพี่ทาบลงบนศีรษะทุยเบา ๆ พร้อมส่งยิ้มให้น้องสาวก่อนจะเดินจากไป ร่างบางมองตามแผ่นหลังกว้างของพี่ชายที่เดินห่างออกไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไป ในหัวก็เอาแต่คิดถึงใบหน้าคมคายของใครบางคนไม่เลิกราวกับว่าเป็นภาพติดตา
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นจนเกิดเสียงเมื่อเรือนร่างอรชรเดินเข้ามา บรรยากาศเงียบเหงาวังเวงของชั้นบนที่เป็นห้องพักส่วนตัวนั้นดูวังเวงอย่างบอกไม่ถูก ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดจะกลัวผีหรือสิ่งที่ตามองไม่เห็นแท้ ๆ แต่วันนี้กลับรู้สึกใจสั่นหวั่นไหวแปลก ๆ ท่อนแขนเรียวของคนตัวเล็กขนลุกซู่ขึ้นมาเมื่อรู้สึกเย็นวาบตรงท้ายทอย
วูบ~
“ใครน่ะ? พะพี่คินเหรอคะ?” ใบหน้าหวานหันกลับไปมองยังทางที่เดินผ่านมาเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างวิ่งผ่านไป “หรือว่าเราจะเมาก็เลยตาฝาด” เสียงหวานว่าก่อนจะรีบเดินกลับเข้าห้องนอนไป
“ยัยแคทนะยัยแคท น่าจะมาด้วยกัน” ร่างบางบ่นอุบเมื่อจู่ ๆ ก็รู้สึกเหงาขึ้นมาเพราะเพื่อนรักไม่ยอมมาด้วยเนื่องจากอ้างว่าปวดท้องเมนส์
แกร๊ก!
ทันทีที่บานประตูเปิดออกและปิดลง ร่างเล็กของเจ้าของห้องก็เริ่มเปลื้องผ้าออกทีละชิ้น ชุดเดรสตัวสวยถูกถอดออกไปกองกับพื้นขณะแพนตี้ตัวน้อยนั้นถูกเท้าเล็กรูดลงตามเรียวขาขาว สองมือเล็กค่อย ๆ ถอดบราเซียร์ออกช้า ๆ ก่อนจะเก็บทุกอย่างลงตะกร้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำมีใครบางคนกำลังจ้องมองอยู่
“ขี้ลืมแบบนี้สงสัยต้องทวนความจำกันหน่อยแล้ว.... หึ” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกของดวงวิญญาณแกร่งเอ่ยขึ้นขณะเรือนร่างกำยำปรากฏกายขึ้นบนเตียงกว้าง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแผ่หราโดยที่อาภรณ์ที่สวมอยู่ก่อนหน้าค่อย ๆ หายไปจนเหลือเพียงร่างใหญ่เปลือยเปล่า
- ผู้เขียน
