ณ สุดปลายสายรุ้ง

ตอนที่ 1 วันแห่งความปรารถนา 2/2

หลังจากที่ฉันแยกตัวออกมาได้แล้วนั้นฉันก็ได้รีบพุ่งตัวไปที่รถในทันทีเพื่อหนีไปให้เร็วที่สุด แต่ทว่าฉันนั้นกลับต้องมาพบเข้ากับสิ่งที่ไม่คาดฝันหลังจากที่สายตาได้มองไปยังจุดที่แปลกตาจากที่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้ ซึ่งมันก็คือเจ้าเด็กหนุ่มที่หายไปนานที่ในตอนนี้นั้นได้มานอนหมดสติอยู่ที่กอหญ้าใกล้ๆ ฉันได้รีบไปเรียกเด็กหนุ่มทั้งสองคนที่กำลังถ่ายรูปเล่นกันอยู่มาดูเพื่อนของพวกเขา แต่เมื่อกลับมาอีกทีร่างนั้นก็ได้หายไปแล้ว ฉันประหลาดใจกับสิ่งที่ได้เห็นสุดๆ

"ไม่ต้องเป็นห่วงมันไปหรอกน่า... เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ"

"จริงอย่างไอ้นี่ว่า เธอรีบไปเข้าห้องน้ำเถอะ ถ้าเสร็จธุระกับที่นี่แล้วพวกเราจะได้ไปตั้งแคมป์กันไง"

เจ้าสองคนนี่มันเป็นอะไรของพวกมัน ทั้งคำพูดและน้ำเสียงบวกกับท่าทางที่น่ารำคาญนั่น

นี่มันก็นานมากแล้วนะทำไมเจ้าบ้านั่นยังไม่กลับมาอีกล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้านั่นหรือยังไง หรือว่าโซนอยด์!?" เป็นไปไม่ได้หรอกฉันหนีมาถึงนี่แล้วนะมันคงจะไม่เป็นอย่างนั้นหรอก

"นี่เธอยังคิดถึงเรื่องเจ้าบ้านั่นอยู่อีกอย่างงั้นหรอ ฉันบอกแล้วยังไงว่าไม่ต้องไปสนใจหรอกเดียวมันก็มา"

กล้าดียังไงมาออกคำสั่งฉัน

"นั่นไงมันกลับมาแล้ว"

"ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก"

ฉันไม่สนใจคำพูดพวกนั้นหรอก ฉันได้เดินเข้าไปถามกับเจ้าเด็กบ้าที่หายไปด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่แสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่าตัวฉันนั้นกำลังไม่พอใจ แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือภาพที่ต้องเห็นเจ้าเด็กนี่เดินเข้ามาหาด้วยท่าทางที่อ่อนแรงพร้อมๆกับการส่งเสียงร้องที่แผ่วเบาก่อนที่จะสูญสลายกลายเป็นทราย

"โซนอยด์!"

เจ้าสองคนนั่นได้วิ่งหนีไปก่อนที่ฉันจะรู้สึกตัวเสียด้วยซ้ำ พอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเดินตรงมาที่ฉันด้วยท่าทีที่ไม่น่าไว้ใจ

"ส่งกระเป๋ามา"

แค่คำพูดนั้นประโยคเดียวก็ได้ทำให้ฉันตัดสินใจวิ่งหนีเข้าไปภายในโรงงานร้างใกล้ๆพร้อมกับหยิบกระเป๋าไปด้วยด้วยความหวาดกลัว ฉันได้วิ่งไปตามส่วนต่างๆที่ฉันเข้าไปได้แต่กลับถูกผู้ชายคนนั้นมาดักหน้าได้ตลอด โดยในระหว่างที่ฉันวิ่งไปจนถึงจุดที่มีเครื่องจักรขนาดใหญ่เรียงรายกันนั้นฉันก็ได้พบเข้ากับร่างของหนึ่งในสองคนนั้นกำลังสูญสลายไปช้าๆ พอวิ่งมาจนถึงจุดที่ใกล้กับทางออกนั้นฉันก็เห็นว่าเจ้าเด็กบ้านั่นกำลังนั่งกอดเข่าตัวสั่นด้วยความกลัว ฉันพยายามบอกกับเขาแล้วว่าให้เลิกกลัวได้แล้ว

"ฉันบอกแล้วไงว่าให้ส่งกระเป๋ามา"

ผู้ชายคนนั้นตามมาทันแล้ว

"รีบหนีไปเร็ว"

"หะๆๆ"

เสียงหัวเราะที่น่ารำคาญนั่น

"นี่ยังมาหัวเราะอีกนะไอ้เด็กนี่!"

คำพูดนั้นได้ลั่นออกไปก่อนที่ฉันจะได้รับรู้ว่าเจ้าเด็กนี่มันได้กลายเป็นโซนอยด์ ฉันหมดคำจะพูดกับสิ่งที่ได้เห็น แต่ก็อดที่จะบ่นกับตัวเองไม่ได้จริงๆ

"ยัยพลอยเอ๊ย! สะเพร่าได้ขนาดนี้เลยเหรอ?"

"หะ! ตกใจไปเลยสิยัยโง่?"

"ฉันกะจะอยู่เล่นกับแกอีกสักหน่อยถ้าไปเป็นเพราะเจ้าบ้านั่น"

"ทีนี่ก็ส่งเข็มขัดมาได้แล้ว"

มันพุ่งมาแล้วทำยังไงดี มันบินได้ฉันต้องทำยังไง.......

"นั่นมันกระเป๋าของฉันเจ้าบ้าเอ๊ย!

แต่เชื่อเถอะฉันตกใจชิบเลยล่ะเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นสามารถเตะเจ้าโซนอยด์กลิ้งไปนอนกองที่พื้นได้ ซึ่งในตอนที่เขาได้กระเป๋าไปและเปิดดูก็เหมือนว่ามันจะไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิดสักเท่าไหร่นัก

"นี่ไม่ใช่กระเป๋าของฉัน"

เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วฉันก็ได้รีบพุ่งตัวเข้าไปหยิบเข็มขัดออกมาจากกระเป๋าและสวมใสมันในทันที โดยที่ฉันเองก็ไม่ได้สนใจผู้ชายที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆคนนี้สักเท่าไหร่ ฉันค่อนข้างที่จะแปลกใจที่เนตราใช้โทรศัพท์ฝาพับเป็นตนแบบให้กับตัวควบคุมการแปลงร่าง ฉันได้กดรหัส 4-0-4 ลงไปก่อนที่จะกดปุ่มเอ็นเทอร์และแปลงร่างหลังจากที่พูดดังลั่นเลยว่าแปลงร่าง แต่ทว่าเรื่องไม่คาดฝันมันก็ได้เกิดขึ้นเมื่อระบบของบาโยเน็ตต้ามันปฏิเสธฉัน และดีดฉันจนตัวลอยด้วยกระแสไฟฟ้า

ฉันรีบนำเข็มขัดไปสวมให้กับผู้ชายคนนั้นในทันทีที่เห็นว่าเจ้าโซนิยด์นั้นกำลังเดินตรงมาทางนี้ทั้งที่ยังรู้สึกเจ็บอยู่แท้ๆ

"นี่เธอจะทำอะไร?"

"ก็แค่อยากจะลองของน่ะ"

โดยก่อนที่ฉันกำลังจะติดตั้งตัวควบคุมนั้นก็เป็นจังหวะเดียวกับตอนที่เจ้าโซนอยด์พุ่งตัวเข้าโจมตี แต่เคราะห์ดีที่ชายคนนี้สามารถพาตัวฉันให้หลบพ้นจากการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด และในตอนที่ฉันติดตั้งตัวควบคุมเข้ากับตัวเข็มขัดแล้วนั้น สิ่งที่ตัวฉันเองก็ไม่ได้คาดคิดมันก็ได้เกิดขึ้น แสงสีชมพูสดใสได้พวยพุ่งออกมาปกคลุมตัวของเขาที่กำลังประหลาดใจ ก่อนที่มันจะหายไปและปรากฏให้เห็นเป็นเขาในรูปร่างที่คล้ายกันกับพวกแมนฮันเตอร์ในชุดไฮเปอร์สูท แต่สวยงามกว่ามาก

"นี่นะเหรอคือ..."

เขาพูดยังไม่ทันจบก็ต้องหันไปสู้กับเจ้าโซนอยด์ที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วพร้อมกับอาวุธที่คล้ายกับตรีศูล เขาได้เอื้อมมือไปคว้าตรีศูลเอาไว้ก่อนที่จะกระชากมันออกมาจากมือของอีกฝ่ายตามด้วยการเตะมันกระเด็นไปกระแทกใส่กำแพงอย่างจัง

ฉันรีบตามเขาไปเพื่อดูการต่อสู้ของเขากับเจ้าโซนอยด์ เขาได้ใช้ตรีศูลแทงไปที่ร่างของอีกฝ่าย ตามด้วยการกระชากลำตัวท่อนบนกับท่อนร่างแยกออกจากกันด้วยมือเปล่า เจ้าโซนอยด์นั้นพยายามที่จะกล่าวร้องขอชีวิตแต่ทว่าเขานั้นกลับไม่สนใจและกระทืบหัวของอีกฝ่ายจนแตกละเอียด เขาได้หันหน้ามาฉันก่อนที่จะเดินตรงเข้ามาพร้อมๆกับการสูญสลายไปของเจ้าโซนอยด์