บทที่ 4
716 คำ
"ปล่อย! ถ้าไม่งั้นฉันจะ.." หญิงสาวที่ถูกจับตรึงไว้กับผนังห้อง ไม่มีแรงแม้แต่จะช่วยตัวเอง ทำได้แค่กัดฟันพูดออกมาเบาๆ
"จะอะไร"
"จะอะไรก็เรื่องของฉัน แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาจับฉันไว้แบบนี้"
"อย่ามาถามหาสิทธิ์จากฉัน และฉันก็ไม่กลัวด้วยถ้าเธอจะร้อง" สายตาคมกรอกมองเข้าไปในห้อง เพื่อสื่อให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
"ฉันเป็นคนอื่นยังห่วงพ่อของคุณ คุณเป็นลูกแท้ๆ ทำไมถึงไม่ห่วง" เพราะถ้าเธอร้อง คนที่อยู่ในห้องมีหวังได้ช็อคหัวใจวายแน่
"เธอก็ต้องห่วงสิ ถ้าพ่อฉันตาย ทุกอย่างที่เธอทำมามันก็จบ" เพราะสมบัติของพ่อทุกอย่างจะกลับมาอยู่ที่ตัวเขา รวมทั้งหุ้นที่ให้เป็นชื่อของเธอ เพราะตามกฎหมายแล้วหุ้นนั้นยังโอนกันไม่สำเร็จ
..สมองเขาคิดได้แค่นี้เองเหรอ "ฉันคงไม่มีปัญญาไปเปลี่ยนความคิดในหัวของคุณได้ แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกัน"
"สิ่งที่ฉันคิดมันถูกใช่ไหมล่ะ" เขากัดฟันพูดในขณะที่โน้มลงมาใกล้
อึบ! "โอ๊ยยย"
"หนูอิง.. "
"ขาคุณลุง"
"เสียงอะไรลูก"
"เสียงหมาหอนค่ะ" พอเป็นอิสระหญิงสาวก็รีบเข้าไปในห้องของผู้เป็นลุง แล้วปิดประตูล็อกไว้
"อือออ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง โอ๊ยยย" ชายหนุ่มแทบจะลงไปนอนขดอยู่กับพื้น เพราะถูกเข่าตรงกล่องดวงใจ
เช้าวันต่อมา..
แทนคุณยังโมโหเรื่องเมื่อคืนนี้ไม่หาย เพราะถึงตอนนี้ยังไม่หายเจ็บเลย ชายหนุ่มรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาข้างล่าง
"ไม่เข้าบริษัทเหรอ" เห็นแค่ชุดที่ลูกชายใส่ก็บอกได้แล้วว่าคงไม่เข้าบริษัท
"ผมจะไปทำไมในเมื่อพ่อมีคนที่ไว้ใจได้ดูแลอยู่..ไม่ใช่หรือครับ" ลงมาข้างล่างก็เห็นแต่พยาบาลส่วนตัว เพราะถ้าเธอยังอยู่เธอคนนั้นก็จะทำหน้าที่นี้
"ฉันไม่อยากจะเปรียบแกใส่กับลูกคนอื่น แต่แกก็ทำให้ฉันต้องเปรียบ"
"เอาที่พ่อสบายใจเลยครับ"
"แล้วนั่นแกจะไปไหน!"
"ไปหาเมีย..วันนี้จะพาเมียไปช้อปปิ้งสักหน่อย" ก่อนที่จะพูดคำนี้เขาได้ดูดีแล้วว่าพ่อคงจะไม่ช็อค รวมทั้งมีพยาบาลคอยดูแลไม่ห่าง
"ดูมันนะ ถ้าฉันตายไปจะหมดห่วงได้ยังไง"
"คุณท่านอย่าพูดแบบนี้อีกนะคะ" แม่บ้านที่ยืนอยู่ตรงนั้นรีบเข้ามาห้ามปราม
"ไอ้พวกนั้นเอาอะไรล้างสมองมัน หายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่คนบ้านนั้น"
"พอแล้วค่ะท่าน หายใจเข้าลึกๆ ก่อนค่ะ" พยาบาลที่ดูแลเริ่มเห็นท่านหายใจติดขัด
[บริษัทเทพประทาน]
บริษัทนี้เป็นบริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์หลายรูปแบบ จริงๆ แล้วน้ำอิงไม่ได้เรียนมาทางด้านนี้เลย เดือนแรกที่เธอเข้ามารับตำแหน่งผู้ดูแลแทนคุณลุงของเธอ หญิงสาวพยายามหาข้อมูลทุกอย่างจะถามใครก็ไม่ได้ เพราะดูเหมือนทุกคนไม่พอใจที่เธอเข้ามารับตำแหน่งนี้ และเธอก็ถอยไม่ได้ด้วย เพราะถือว่าบริษัทนี้เป็นบริษัทของวงศ์ตระกูล ถึงแม้ว่าแม่จะถูกตัดออกไปจากกองมรดกแล้ว แต่เธอก็ไม่อยากให้มันไปตกอยู่ที่มือของคนอื่น
"ฉันบอกว่าขอกาแฟไงคะ" ดวงตางามมองแก้วที่เพิ่งจะถูกวางลงตรงหน้า
"กาแฟหมดแล้วค่ะ ผู้บริหารท่านอื่นกินไปหมดแล้ว" แม้แต่เลขาหน้าห้อง ยังไม่ให้ความร่วมมือ ซึ่งเรื่องนี้เธอไม่ได้ไปเล่าให้ลุงฟัง เพราะท่านบอกว่าคนนี้เชื่อใจได้
แต่น้ำอิงคิดว่าตัวเองเอาอยู่ก็เลยปล่อยไปก่อน เพราะเธอมีเรื่องที่ต้องใช้คนพวกนี้อีก
หญิงสาวล้วงเอากาแฟในกระเป๋า แล้วเดินออกไปที่ห้องเครื่องดื่ม ซึ่งมีไว้สำหรับผู้บริหารทุกคน ถ้าเรื่องแค่นี้เธอจัดการไม่ได้แล้วจะทำงานใหญ่ได้ยังไง..
?ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
- ผู้เขียน
