บทที่ 12
845 คำ
ขาเรียวค่อยๆ ก้าวเดินไปข้างหน้า สายตามองไปทั่วบริเวณก่อสร้าง โทรศัพท์ในมือของเธอก็ยังคงแอบถ่ายคลิปเก็บรายละเอียดไว้ เพราะจะให้มองด้วยตาเปล่าก็คงเก็บได้ไม่หมด
"คุณครับ"
น้ำอิงหยุดแล้วหันกลับไปมองด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก
เพล้ง! ขณะเดียวกันนั้นก็ได้มีสิ่งของหล่นลงมาจากชั้นบน แต่โชคดีที่เธอหยุดไว้ได้ก่อน ถ้าไม่มีเสียงเรียกคงจะถูกศีรษะของเธอไปแล้ว
"ใครทำอะไรอยู่ข้างบน" ผู้ชายที่เรียกเธอรีบวิ่งเข้ามาหา "คุณเป็นอะไรไหมครับ"
"ไม่ค่ะ" หญิงสาวไม่ได้มองหน้าคนที่ถามเลย เพราะเธอมองขึ้นไปด้านบน
"ขอโทษครับพวกผมกำลังทำงานอยู่..มีใครเป็นอะไรไหมครับ" คนที่อยู่ชั้นบนชะโงกหน้าลงมาถาม
"มีอะไร" ที่จริงแล้วแทนคุณไม่ได้เข้าไปในออฟฟิศตามคำเชิญของหัวหน้า เพราะเขาต้องรีบดูงานและรีบกลับ แต่พอได้ยินเสียงก็เดินมาตรงจุดเกิดเหตุ
"พวกมึงทำอะไรอยู่ข้างบน เห็นไหมเนี่ยของหล่นลงมาเกือบถูกคุณเขาแล้ว" นิกรหัวหน้าที่เดินตามแทนคุณมาตระโกนขึ้นไปด่าลูกน้องที่ทำงานไม่ระวัง "มีอะไรทำก็ไปทำที่อื่นอย่ามาทำแถวนี้ให้คุณคุณกลับไปก่อนค่อยมาทำ"
"เดี๋ยวก่อนสิคะ ฉันคิดว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ" น้ำอิงดูแล้วหัวหน้าคนนี้แค่ตำหนิเพื่อที่จะไล่ลูกน้องออกไปเฉยๆ "ถ้าคุณคนนี้ไม่เรียกฉันไว้ ป่านนี้เหล็กนั่นคงจะหล่นลงที่ศีรษะของฉันแล้ว"
ทุกคนต่างก็มองดูผู้ชายคนที่น้ำอิงกล่าวถึง
"เดินไม่ระวังเองหรือเปล่า"
น้ำอิงหันขวับเงยขึ้นมองหน้าคนตัวสูง ที่เพิ่งจะพ่นคำพูดออกมา คนนี้น่ะหรือที่เธอจะฝากชีวิตไว้ด้วย
แต่ขณะที่พูดแทนคุณไม่ได้มองหน้าเธอหรอก เขามองขึ้นไปข้างบน แถมยังมองดูรอบๆ สถานที่ก่อสร้าง "ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า"
"ผมก็คิดเหมือนคุณแทนเลยครับ เราออกไปคุยข้างนอกดีกว่า ข้างในมันอันตราย" หัวหน้ารีบเห็นด้วยอย่างไว
"ถ้ารู้ว่าอันตรายทำไมถึงไม่มีธงกั้นบริเขตไว้ล่ะคะ หรือคนเฝ้าระวังอยู่ด้านล่าง"
"ก็บอกให้ออกมาคุยกันข้างนอกไง" มือหนาของแทนคุณคว้าแขนเธอให้เดินตามออกมา เมื่อเห็นว่ายังดื้อดึงจะยืนคุยอยู่ตรงนั้น
"ถ้าผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ด้านล่างเมื่อสักครู่ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคนรักของคุณ คุณคงจะไม่ปล่อยให้เรื่องมันจบแค่นี้ใช่ไหม" หญิงสาวพูดเพียงเบาๆ ขณะที่เดินตามเขาออกมา
"ใช่ ..นี่ใช่ไหมที่อยากได้ยิน"
ตอนที่ทั้งสองพูดคุยกัน สายตาของนิกรก็ได้แอบมองและเก็บรายละเอียดเพื่อเอาไว้รายงาน
มือเรียวสะบัดออกจากการเหนี่ยวรั้งของเขา ..เธอคิดว่าเธอเป็นใครน้ำอิง ถึงคิดว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงผู้ชายแบบนี้ได้ แต่ในเมื่อได้ให้ความหวังกับผู้ใหญ่แล้ว ถึงแม้แสงข้างหน้ามันจะริบหรี่ เธอก็คงต้องได้เดินต่อไป
"ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวหันมาพูดกับผู้ชายที่ช่วยเธอไว้ "คุณทำงานที่นี่หรือคะ"
"สวัสดีครับผมชื่อนอร์เวย์เป็นสถาปนิกของที่นี่"
"คนนี้เป็นสถาปนิกที่มาใหม่ ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอกครับ" นิกรรีบพูดแทรกขึ้น
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณนอร์เวย์ ชื่อคุณเท่จังเลยนะคะ"
"เออ..ผมขอคุยกับคุณเวย์แป๊บหนึ่งนะครับ" ก่อนที่ทั้งสองจะพูดคุยอะไรมากไปกว่านั้น นิกรรีบขัดขวางไว้ก่อน
"คงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเรายังไม่ได้คุยเรื่องอุบัติเหตุเมื่อสักครู่เลย"
นอร์เวย์หันมามองหน้าเธอ ผู้หญิงคนนี้ต่างจากคนที่มาดูงานคนอื่น พอเจอขู่เข้าหน่อยก็ไม่กล้ากลับมาตรวจโครงการนี้อีก
"แล้วคุณจะเอายังไงล่ะครับ หรือว่าจะให้ทางเราไล่คนที่ทำของหล่นออก"
"นั่นมันเป็นแค่การแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ คุณต้องแก้ที่ต้นเหตุมากกว่า"
"ต้นเหตุ? ยังไงครับ"
"แทนที่คุณจะไล่ลูกน้องออก คุณก็ไล่หัวหน้าออกสิคะ เพราะหัวหน้าปล่อยปละละเลย ไม่ดูแลลูกน้องให้ดี"
"คุณจะให้ผมไล่ตัวเองเนี่ยนะครับออก"
"ในเมื่อคุณคิดได้แค่นี้ มันก็คงจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือคะ"
แทนคุณและนอร์เวย์ต่างก็มองหน้าน้ำอิง ..ที่มองเพราะทึ่งในความคิดของเธอ ผู้หญิงที่ไหนจะเก่งได้แบบนี้ ตกลงเธอเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ เพราะถ้าเป็นผู้หญิงคงขวัญเสียตั้งแต่ตอนที่ท่อนเหล็กตกลงมาเกือบจะโดนหัวไปแล้ว
- ผู้เขียน
