ซิงเหยียนกับป้าจางจิ้งยังไม่ละความพยายาม พวกเขาเดินตามไม่หยุดแม้ว่าจะคันคะเยอไปทั้งตัวก็ตาม ลี่หลินเบ้ปากมองบนอย่างเบื่อหน่าย คนพวกนี้หน้าด้านหน้าทนกันเสียจริง
“อ้ายฉิง เจ้าเอาน้ำมาให้ข้ากินหน่อยสิ”ลี่หลินเรียกเสียงดังจนอ้ายฉิงตกใจผวา นางเดินมาหาพี่สะใภ้อย่างกล้าๆ กลัวๆ
“เจ้ากลัวอะไร ข้าไม่หักคอเจ้าหรอก”ลี่หลินประชดประชัน ไม่รู้ว่าน้องสามีจะกลัวอะไรนางนักหนา
“พี่สะใภ้มีอันใดเจ้าคะ”อ้ายฉิงรีบถามเข้าประเด็น
“เดินต่ออีกหน่อยก็จะถึงหน้าผาที่พวกเราเคยเจอควินัวครั้งก่อนใช่หรือไม่”ลี่หลินกระซิบถามให้ได้ยินเพียงสองคน
“ใช่เจ้าค่ะ ท่านต้องเดินระวังให้มากเดี๋ยวตกลงไปเหมือนครั้งก่อนจะแย่เอา”อ้ายฉิงเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง
“เจ้าไม่ต้องกังวล ครั้งนี้ข้าไม่ตกลงไปหรอก แต่คนอื่นคงไม่แน่”ลี่หลินหยอกเย้าอ้ายฉิงด้วยสายตามีเลศนัย
“พี่สะใภ้ ท่านอย่าบอกนะว่า”อ้ายฉิงไม่กล้าพูดต่อเมื่อเห็นสายตากินเลือดกินเ
