หัวใจนี้ยังมีรัก นายวิศวะ รอรัก

เจอกันอีกครั้ง

ปัจจุบัน

ฉันมองดูพี่เขาอยู่ไกลๆ ฉันเจอพี่เขาครั้งแรกหลังจากที่มาเรียนที่นี่ได้อาทิตย์กว่า พี่เขาดูดีขึ้นมากๆ 2ปีที่ไม่ได้เจอ พอกลับมาเจอกันอีกครั้งก็พบว่าเราเรียนอยู่คณะเดียวกัน ความรู้สึกตอนนี้ มีแค่หัวใจที่เต้นแรงโครมครามแต่ความรู้สึกอื่นๆ บอกไม่ถูกเอาซะเลย

"เอาละครับได้เวลารวมของน้องๆปีหนึ่งแล้วใครช้า โดนทำโทษ เริ่ม"เสียงพี่ปี2ที่ตะโกนโหวกเหวก ไม่รอช้า พวกฉันรีบวิ่งไปเข้าแถวทันที

"แม่งขนาดปี2ยังโหดสัส แล้วถ้าเป็นพี่ว๊ากจะขนาดไหนวะเนี่ย"

"เงียบก่อนน้ำค้างเดี๋ยวโดนทำโทษ ฉันเอ่ยเตือนเพื่อนไป

"มาครบกันรึยังครับ ถ้ามาครบแล้วช่วยเงียบๆให้รุ่นพี่ได้อธิบาย"

ทุกคนเงียบไม่มีใครส่งเสียง

"เอาละครับ หลังจากน้องๆได้รู้จักพี่ปี2ทำกิจกรรมกับพี่ปี2มาอาทิต์กว่าๆแล้ววันนี้ พี่จะให้พวกเราได้พบกับกลุ่มพี่ว๊ากปี3อยากเจอกับพี่ว๊ากไหม"เสียงตะโกนลั่นลานคณะวิศวะ

"อยากครับ/อยากค่ะ"

ไม่นานก็มีพี่ๆ5คนเดินมาด้านหน้า1ในนั่นคือเขา พี่เอตั้น ตึกตักตึกตัก ใจฉันมันเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย

"สวัสดีครับ พี่ชื่อติวเตอร์ เป็นพี่ว๊ากครับ"

กรี๊ดดดดด หล่อ เสียงฮือฮาดังลั่นให้กับความหล่อของพี่ว๊ากคนที่1

"เงียบกันหน่อยนะครับ พวกคุณเสียงดังแบบนี้พี่คนอื่นๆจะแนะน้ำตัวกันยังไง มารยาทหนะมีไหม "เป็นพี่ติวเตอร์ที่พูดต่อ

เสียงเงียบกริบ แทบไม่มีแม้เสียงหายใจ

"สวัสดีครับ พี่ชื่อพี่ppเป็นพี่ว๊ากครับ "สิ้นเสียงแนะนำตัวไม่มีการตอบใดๆ

"ผมสวัสดีพวกคุณแต่พวกคุณไม่สวัสดีตอบ แบบนี้ยังเคารพรุ่นพี่อยู่ไหม"เป็นพี่ppพี่พูดต่อ

(สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ)

"เสียงของพวกคุณ ดังได้แค่นี้เหรอครับ"

(สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ)เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง

"สวัสดีครับพี่ชื่อพี่ตะวันพี่ว๊ากครับ"

(สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ)

"สวัสดีครับพี่ชื่อพี่คาร์บอมเป็นพี่ว๊ากครับ"

(สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ)

"สวัสดีครับ พี่ชื่อพี่เอตั้น เป็นเฮดว๊ากครับ"

พอสิ้นเสียงพี่เอตั้น เสียงเซงแซ่ก็ดังไม่หยุด มีแต่สาวๆกรี๊ดกร๊าด พี่เขาหล่อจริงดูมีเสน่ห์ขึ้นมาพันเปอร์เซ็น ยิ่งมองยิ่งหล่อ ฉันไม่อยากมองเขา และไม่อยากได้ยินเสียงชื่นชมพวกนั้นหรอก มันหงุดหงิด ฉันเอาแต่นั่งก้มหน้าไม่มองขึ้นไปดูอยู่ด้านหลังยัยออย และอีกอย่างไม่รู้ว่าถ้าเรามองหน้ากันแล้วฉันควรทำยังไง

"อ้าว เงียบๆกันหน่อยครับ ผมพูดอยู่พวกคุณยังพูดแทรก ไม่มีมารยาท ไม่เคารพรุ่นพี่ แถวที่2ลุก "พอพี่เอตั้นพูดจบแถวที่2ทั้งแถวก็ยืนขึ้น

"วิ่รอบสนาม5รอบ ปฎิบัติ"พอสิ้นคำสั่งแถวที่2ก็ออกไปวิ่ง

"ในขณะที่ผมพูดอยู่ ยังมีคนที่นั่งก้มหน้าไม่สนใจ นี่ผมพูดให้ใครฟังครับ ไม่สนใจสิ่งที่รุ่นพี่พูดมันใช้ได้มั้ย"

"น้องแถวที่1คนที่3ยืนขึ้นและเดินออกมาครับ"

ใจฉันหล่นวูบ คนที่3แถวที่1เป็นฉันเอง ฉันเดินออกไปตามคำสั่งพี่เขาฉันไม่มองหน้าเขา เอาแต่หันไปทางอื่น

"เดินมาไกล้ๆ แล้วเวลาที่ผมพูดอะไรให้มองที่หน้าผม เผื่อสิ่งที่ผมพูด มันจะเข้าหูคุณบ้าง"

"ฉันมองหน้าพี่เขาตามที่พี่เขาบอก แต่ฉันไม่ได้ยินหรอก ว่าพี่เขาพูดอะไร ตอนนี้หน้าฉันชาไปหมดแล้ว สรรพนามที่ใช้กับฉันแววตานิ่งเฉย ไม่ใช่พี่เอตั้นคนเดิมแล้วสินะ คิดแค่นั้นดวงตาฉันก็ร้อนผ่าว น้ำตาที่ไม่เชื่อฟังมาจ่อรอที่ขอบตาแล้ว รอเวลามันจะระเบิด 2ปีที่ทุกข์ทรมาณรอเจอเขา ตอนนี้ได้เจอสมใจแล้วนะจีจี้ ฉันยังมองหน้าพี่เขาอยู่ตลอด ตามคำสั่ง

ท่ามกลางเสียงแซวเบาๆจากด้านหลังที่มีเพื่อนๆของเขายืนดูอยู่ แต่จับใจความแทบไม่ได้

"เอาละกิจกรรมต่างๆ ผมมอบให้พี่ปีสองดูแล ส่วนพวกพี่ว้ากจะมาดูแลเป็นบางวัน เพราะมีหลายเรื่องต้องจัดการ ช่วยเชื่อฟังและเคารพ พี่ๆกันด้วย วันนี้แยกย้ายกันกลับได้"สิ้นเสียงพี่เอตั้นฉันหันหลังให้กับเขาและรีบเดินหนีไป

ประตูห้องเปิดออก

"ฮือ ฮือ ฮือ "ฉันร้องไห้จนสุดจะกลั้น ฉันมาเจอเขาอีกครั้ง แต่มันไม่ใช่แบบที่ฉันต้องการ

พี่เอตั้นคนที่เคยอ่อนโยนหายไปไหน

"ฮือ ฮือ ฮือ นี่ไม่ใช่แบบที่ฉันหวังไว้เลยสักนิด มันเจ็บกว่าตอนที่เราไม่เจอกันเป็นร้อยเท่า ฮือ ฮือ "ฉันร้องให้จนไม่รู้ว่ามันเนิ่นนานเท่าไร และฉันก็หลับไป