หลังจากตื่นนอนสักพักใหญ่อาซานชวนฉันออกมาหาของกิน เรามาที่ร้านอาหารทะเลแห่งหนึ่งซึ่งเน้นความเป็นส่วนตัวเราสามารถมองทะเลไปด้วยทานอาหารไปด้วยโดยไม่มีคนรบกวน ตอนนี้หกโมงเย็นพระอาทิตย์กำลังตกดินเป็นวันที่บรรยากาศเป็นใจไปหมด
“เลิกแกะให้เค้าได้แล้ว เดี๋ยวเค้าก็อ้วน” ฉันบ่นเพราะเขาแกะกุ้งทอดเกลือมาใส่จานให้ฉันเยอะเกินไป
“แค่นี้บี๋ไม่อ้วนหรอก กินเยอะ ๆ เดี๋ยวกลับไปเรียนก็ไม่มีเวลากินข้าว”
“บี๋นั่นแหละกินบ้าง แกะให้แต่เค้า” ฉันหยิบส้อมจิ้มกุ้งที่อยู่ในจานจ่อไปปากของอาซาน
เขาอ้าปากรับแล้วก็เคี้ยวจนหมดจากนั้นก็ยิ้มก่อนจะเอ่ย “อร่อยจัง เชฟทำอร่อยหรือเป็นเพราะคนป้อนอร่อย”
“ยังไม่หายเมาเหรอคะ” เขาเป็นผู้ชายที่เมาแล้วปากหวานมาก
“ดีขึ้นแล้ว ทำไมถามงั้น”
“ก็ปากหวานไม่เลิก”
“ก็รักไง”
“พูดบ่อยเกินไปแล้ว”
“อยากให้รู้ว่ารักไง” ตายแน่ ๆ แค่ไม่กี่ชั่วโมงใจฉันก็เต้นแรงเพราะคำว่ารักและใบหน้าหล่อเหลาที่มอง
