ลานจอดรถโรงพยาบาลเอ็มดับเบิลยูเอส
“ทำอะไร” ฉันมองคนขับที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัย
“ก็ลงไง” เขาเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“ไม่ได้คิดว่าเราจะเข้าไปด้วยกันใช่ไหม”
“คิดสิ”
“บ้าเหรอ”
“ไม่ได้บ้า เค้าปกติดี”
“ไม่อะ ไม่ปกติ ที่ทำตอนนี้ไม่มีอะไรปกติเลย ซานช่วยเฉยชาใส่ซนไม่ได้เหรอ”
“ทำไมเค้าต้องทำ”
“ก็เพราะเลิกกันแล้วไง ต้องให้พูดคำนี้อีกกี่รอบอะ”
“เราจะแต่งงานกัน…”
“ซนไม่แต่ง” ฉันพูดแทรกทันทีไม่รีรอให้เขาพูดจบ คิดว่าฉันจะโง่แต่งกับเขางั้นเหรอ ฉันไม่ยอมให้หลอกหรอก “ห้ามทำรุ่มร่ามด้วย แล้วก็ห้ามเดินพร้อมกัน ห้ามทุกอย่าง”
พูดจบฉันเปิดประตูลงจากรถ ก่อนหน้าก็บอกให้ฉันอาบน้ำที่บ้านเขา ซึ่งมันก็ดีเพราะตัวฉันมีแต่กลิ่นเขา แต่มันไม่ดีตรงที่เนินอกและหน้าท้องมีแต่รอยช้ำจากการดูด ฉันหลับบ้าบออะไรสนิทขนาดนั้น ขนาดที่ไม่ได้รู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ฉันเดินมารอลิฟต์เพื่อขึ้นไปที่ชั้นผู้ป่วยวีวีไอพีเมื่อลิฟต์เป
