เมื่อมาถึงห้องนอนธันจึงค่อย ๆ วางหวานไว้บนเตียงใหญ่อย่างเบามือ ในขณะที่คนในอ้อมแขนยังสะอื้นไห้อย่างหนักไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
" ไม่ต้องร้องฉันขอโทษ " ธันกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มอย่างอ่อนโยน แต่หวานก็ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงหน้าได้แต่ก้มหน้าปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา เธอทั้งอายและเสียความรู้สึกในเวลาเดียวกันกับสิ่งที่เขาทำ
" ไม่ต้อง ! " หวานปฏิเสธเสียงแข็งจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา พร้อมกับใช้มือดันหน้าอกธันให้ถอยห่าง เมื่อเขากำลังจะโน้มตัวเข้ามาสวมกอด ทำให้ธันหยุดชะงักหัวใจแกร่งกระตุกวูบทันที เพราะเห็นสายตาเย็นชาและว่างเปล่าของเธอ
" ไม่ต้องพยายามปลอบอะไรฉัน ถ้านายไม่รู้สึกอะไรอย่าทำแบบนี้เพราะมันทำให้ใจฉันเจ็บที่คิดไปเอง นายควรกลับไปให้ความสำคัญกับหมอมายคนรักของนาย "
" ทำไมต้องผลักไสให้ฉันกลับไปหาคนอื่นทั้งที่ฉันเคยบอกว่าอยากดูแลเธอ เธอมองไม่เห็น
