หม่ามี้ขาคืนดีกับคุณป๋าเถอะ

ตอนที่ 5

เธอกับเขาไม่ได้อยู่สองคนบนโลกใบนี้ แม้จะตกลงคบกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า จะต้องรู้ความเป็นไปของอีกคนในทุกเรื่อง เพราะทุกคนต้องมีพื้นที่ส่วนตัว

นับจากคืนเร่าร้อนคืนนั้นในห้องของเขา ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วที่เธอกับเขาไม่มีเวลาอยู่กันตามลำพัง มีเพียงการพูดคุยกันครู่เดียวที่ร้านของเธอในตอนที่เขาแวะมาซื้อกาแฟบางวัน คุยกันผ่านโทรศัพท์บ้าง และแชทบ้าง ซึ่งถือว่าน้อยมากสำหรับคนคบกัน

แม้จะบอกกับตัวเองว่านี่เป็นเรื่องปกติ เธอยอมรับให้มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกเริ่ม เธอควรชินได้แล้ว แต่พอนานวันเข้า เธอก็เริ่มสงสัยในความสัมพันธ์แบบนี้ สงสัยว่ามันใช่ มันดีแล้วเหรอ เธอพอใจกับการพูดคุยเล็กน้อย พอใจกับการต้องหลบซ่อนยามอยู่ด้วยกัน พอใจกับความสุขบนเตียงที่เขาปรนเปรอให้แค่นั้นเหรอ คำตอบที่ได้คือ...ไม่ เธอไม่ได้พอใจแค่นั้น เธอคิดว่า ถ้าเขายังไม่พร้อมที่จะบอกใคร ๆ ว่าคบกับเธอ อย่างน้อยเขาควรมีเวลาให้เธอมากกว่านี้ และเธอกับเขาควรทำกิจกรรมอื่นร่วมกันบ้าง นอกเหนือจากเรื่องบนเตียง

ทอฝันถอนหายใจบางเบา หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ลังเลอยู่นานว่าจะส่งข้อความไปหาเขาดีไหม แต่ในที่สุด เธอก็รวบรวมความกล้า พิมพ์และส่งข้อความไป

ทอฝัน : วันนี้ว่างมั้ย ไปดูหนังรอบดึกกัน

เธอไม่หวังให้เขาตอบกลับในทันที แต่ครั้งนี้เขากลับอ่านและตอบกลับทันที

ที่รักของคุณ : ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยครับ เอาไว้วันหลังนะที่รัก

เขาใช้ชื่อ ที่รักของคุณ ในช่องแชทของเธอกับเขา เพราะอยากบอกเธอว่า เขาเป็นที่รักของเธอเสมอ

ทอฝันถอนหายใจบางเบา เขายุ่ง เธอไม่ควรกวน

ทอฝัน : ส่งกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ

ที่รักของคุณ : รักนะครับ

คำบอกรักผ่านตัวอักษรทำให้ทอฝันยิ้มกับหน้าจอมือถือ เธอส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวใจกลับไปให้เขา ก่อนวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วออกจากห้องทำงานเล็ก ๆ ไปทำงานที่หน้าร้านต่อ

แม้จะผิดหวังเล็กน้อยที่โดนเขาปฏิเสธ แต่เธอมีงานต้องทำต้องรับผิดชอบ ความรักก็เป็นแบบนี้แหละ มันก่อกวนให้ทุกข์ใจในบางครั้ง แต่บางทีมันก็ทำให้ใจพองฟู แต่ไม่ว่าอย่างไร สิ่งที่ต้องยอมรับคือ ความรักกินไม่ได้ ดังนั้น ไม่ว่ารักจะทำให้สุขหรือทุกข์ เธอก็ต้องทำงาน

“ชิด...เป็นไร หน้าเศร้าไปนะแก” ดอกสร้อยนั่งสังเกตเพื่อนมานานแล้ว ปกติชิดชนกจะเป็นคู่กัดกับเธอ เรื่องพูดไม่มีใครยอมใคร เรื่องผู้ชายในสต๊อกก็เช่นกัน เจอหน้ากันเมื่อไรเม้าท์กระจาย แต่วันนี้เพื่อนเธอกลับเงียบไป

ชิดชนกและดอกสร้อยยังสนุกกับการใช้ชีวิตโสด และดูท่าว่าจะโสดต่ออีกยาว ๆ สาวสวย ใจดี เปย์หนักอย่างพวกเธอไม่ควรเป็นสมบัติของใครคนใดคนหนึ่ง พวกเธอควรโสดเพื่อดูแลผู้ได้อย่างทั่วถึง

ทั้งสองทำงานอยู่คนละบริษัท แต่ตึกที่ทำงานอยู่ใกล้กัน และใกล้กับตึกที่ทอฝันเช่าทำคาเฟ่ พวกเธอจึงแวะเวียนมาหาทอฝันบ่อย ๆ ยิ่งตอนนี้ทั้งสองได้เลื่อนตำแหน่งเป็นระดับผู้จัดการแล้ว การทำงานจึงไม่ได้จำกัดแค่ในออฟฟิศ พวกเธอสามารถทำงานและสั่งงานลูกน้องได้ทุกที่ ขอแค่งานสำเร็จบรรลุเป้าหมาย เจ้านายก็ไม่ว่าอะไร ดังนั้นเวลาที่เครียดจากงาน หรือจากผู้ชายในสังกัด สองสาวจึงมักจะนัดกันมาปรับทุกข์และพูดคุยที่ร้านของทอฝัน

“น้องเจไดไม่รับสายฉันเลย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ชิดชนกตอบแล้วถอนหายใจ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นเท้าค้าง

“เจไดไม่รับสาย แกก็โทรหาคนอื่นสิ” ดอกสร้อยมองค้อนเพื่อน ใช่ว่าชิดชนกจะมีแต่น้องเจได...เด็กมหาวิทยาลัยปีสองคนนั้นเสียเมื่อไร แล้วจะมานั่งหน้าเศร้าหาพระแสงอะไร

“กาแฟมาแล้วจ้ะ” ทอฝันถือกาแฟมาเสิร์ฟให้เพื่อนด้วยตัวเอง เมื่อวางแก้วลงตรงหน้าเพื่อนทั้งสองแล้ว เธอจึงนั่งลงข้างดอกสร้อย

“ชิด...เป็นอะไร” เห็นหน้าเพื่อนแปลก ๆ ทอฝันก็ถามด้วยความเป็นห่วง แต่เจ้าตัวไม่ทันอ้าปากตอบ ดอกสร้อยก็ชิงตอบแทนซะก่อน

“โดนเด็กเท”

“นังสร้อย ! ฉันไม่ได้โดนเท”

“แกอย่าหลอกตัวเองไปเลยนังชิด โทรไปหา เขาก็บอกว่าติดเรียน แชทหา เขาก็บอกไม่ว่าง ชวนไปไหนก็ไม่ไป ล่าสุดไม่รับสาย แบบนี้ไม่เรียกโดนเทแล้วจะให้เรียกว่าอะไรยะ”

ชิดชนกถอนหายใจ หยิบแก้วกาแฟร้อนขึ้นมาจิบ แล้ววางแก้วลงตรงหน้าตามเดิม

“ความรักมันก็ขมเหมือนกาแฟนี่แหละ แต่ถึงจะขม ยังไงฉันก็จะกินทุกวัน น้องเจไดไม่รับสาย ฉันทักหาคุณพลวัฒน์ก็ได้” ชิดชนกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดโปรแกรมแชท หญิงสาวกดส่งข้อความหาเป้าหมาย ยังไม่ทันถึงนาที จากที่หน้ามุ่ย ผิดหวัง ระทมขมขื่นเพราะโดนเด็กเท ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานกระจ่างใส

ชิดชนกวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ถอนหายใจ แล้วโปรยยิ้มให้เพื่อน

“โดนเด็กเทก็เซไปหาผู้ที่แก่กว่า คืนนี้ฉันมีคนเยียวยาหัวใจแล้วนะ”

ดอกสร้อยเบ้ปาก มองบน “พักบ้างอะไรบ้าง ปล่อยให้มันแห้งหน่อยเหอะ”

ชิดชนกไหวไหล่ ใช้ปลายนิ้วปัดปลายผม แล้วเชิดหน้า

“อยู่ในวัยกำลังโต ต้องรดน้ำเยอะ ๆ”