ทอฝันรู้สึกว่าตัวเองคิดถูกมาก ๆ ที่เลือกบอกเฮียเมฆเป็นคนแรก เพราะพอกลับมาถึงบ้าน เธอแทบไม่ต้องพูดอะไรเลย พี่ชายของเธอพูดแทนเธอทุกอย่าง เป็นโชคดีของเธอที่อยู่ในครอบครัวอบอุ่น และป๊ากับม้าก็พร้อมจะเข้าใจลูก ๆ เมื่อพวกท่านรู้ว่าเธอท้อง จึงไม่มีคำดุด่าสักคำ ม้าเรียกเธอเข้าไปกอด ป๊าลูบหัวแล้วบอกกับเธอว่า
“ถ้ามันไม่น่าจดจำก็ไม่ต้องจำ อยู่กับปัจจุบัน อยู่กับครอบครัวของเรา ใครไม่รักก็ช่างเขา ครอบครัวเรารักกันก็พอ”
"เดินเร็ว ๆ สิอิช้อย นังจามันไปถึงก่อนเราแล้วนะ" ดอกสร้อยหันไปเร่งเพื่อนสาวที่หอบของเยี่ยมคุณแม่เพิ่งคลอดเต็มสองมือ ส่วนตัวเธอนั้นก็หอบหิ้วของรับขวัญหลานสาวเต็มมือไม่ต่างกัน
"อิดอก ! ฉันชื่อชิด ช้อยน่ะชื่อยายฉัน"
แม้รู้ว่าต่อให้บอกอีกสักร้อยสักพันครั้ง ดอกสร้อยก็คงไม่จำ แต่ชิดชนกก็ยังบอกเพื่อนแทบทุกครั้งที่ถูกเรียกชื่อยายแทนชื่อตัว
"เออ...นั่นแหละ เดินเร็ว ๆ ฉันอยากเห็นหน้าหลานแล้ว
