ทอฝันลังเล เธอมองลูกสาวที่นอนเล่นโมบายที่แขวนอยู่ในรถเข็นครู่หนึ่ง แม้ว่าจริงใจจะอารมณ์ดีแล้ว แต่เธอก็ห่วงว่าลูกจะร้องไห้อีก
“ไม่ร้องนะครับคนเก่ง อยู่กับลุง ให้หม่ามี้ไปชงนมมาให้นะครับ”
จริงใจมองหน้าคนที่ก้มมาพูดกับเธอ ยัยหนูมองเขาตาแป๋ว แล้วค่อย ๆ คลี่ยิ้มหวานฉ่ำน้ำลายให้ พอเห็นลูกยิ้ม ทอฝันจึงเบาใจ ฝากยัยหนูให้เขาดูครู่เดียวคงไม่มีปัญหา
ทอฝันใช้เวลาชงนมไม่นานก็เดินออกมาหาลูก แต่เพราะรีบร้อนไปหน่อย เธอจึงเดินชนลูกน้องที่ถือถาดใส่แก้วกาแฟและแก้วน้ำที่เพิ่งไปเก็บมาจากโต๊ะ
“อุ๊ย ! คุณฝันคะ หนูขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่ไม่ระวังเอง หนูรีบเอาแก้วไปเก็บแล้วมาทำความสะอาดนะ”
“ค่ะ คุณฝัน”
น้ำเปล่าและกาแฟที่เหลือติดแก้วเปื้อนเสื้อค่อนข้างเยอะ แต่ทอฝันห่วงลูกมากกว่า เธอจึงเดินเอาขวดนมไปให้จริงใจก่อน
พอหม่ามี้ยื่นขวดนมให้ ยัยหนูก็อ้าปากรับ ยกสองมือขึ้นมาจับขวด แล้วดูดอย่างหิวโซ
“คุณรุตคะ ฝั
