ตอนที่ 05 แบล็คเม
2059 คำ
EP 05
@มหาวิทยาลัย
"มึง มึงเห็นคลิปหลุดเมื่อคืนป่ะ วันเดียวเฉียดล้านวิว"
"ที่ว่าเด็กมอเราเย็ดกันในห้องนํ้าตึกวิศวะหน่ะหรอ"
"เออใช่ ละมึงรู้ไหมคนในคลิปคือใคร"
"พร.ไงล่ะมึง แต่ผู้หญิงกูไม่รู้เพราะคนปล่อยคลิปเบลอหน้า" เสียงนินทาซุบซิบของสาวๆในมอจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องคลิปหลุด พิมเสนที่หยุดชะงักฟังไม่นานละความสนใจกำลังจะก้าวขาเดินไปที่ตึกแพทย์ต่อแต่..
"แล้วใครกล้าทำแบบนี้ว่ะ กูว่าโดนเล่นงานหนักแน่ใครๆเขาก็รู้ว่านายนั้นเป็นลูกใคร.." คำพูดของหญิงสาวหนึ่งในนั้น ส่งผลให้ร่างกายขนลุกขนชันไปตามๆกัน มันแปลกที่เธอรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาวาบๆทั้งที่ไม่รู้เรื่องด้วยซํ้า..
ครืด~ ครืด~ เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ดังขึ้น มือบางยกมันขึ้นมากดรับสายเมื่อพบว่าชื่อบนจอเป็นชื่อใคร
'นาเดียร์'
"ว่าไงมึง"
(พิมพ์ เมื่อวานกูลาอาจารย์กลับก่อนเวลา กูจะมาอยู่กับแม่ซักหนึ่งอาทิตย์นะอยากลืมเรื่องบ้าๆนี้ เมื่อวานไม่ได้โทรมาบอกกูยุ่งๆ มึงอยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองดีๆนะ)
"อื้อ ทำไมไม่โทรมาบอกกันตั้งแต่เมื่อคืนละ กูโทรไปหามึงก็ไม่ติดนึกว่าเป็นอะไร"
(เออหน่า กูขอโทษ)
"งั้นก็ดูแลตัวเองกับหลานกูในท้องมึงดีๆด้วย"
(รู้แล้ว งั้นแค่นี้นะมึงกูจัดห้องแปป)
"อื้อ บาย"
ตี้ด ! ปลายสายถูกตัดไป พิมเสนถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆ เธอก็ได้แต่ภาวนาให้นาเดียร์ทำใจได้จริงๆไม่ใช่แอบไปเสียใจคนเดียวและขอให้แม่กับยายเพื่อนรักให้อภัยเธอในสิ่งที่ผิดพลาดลงไป
อีกด้าน..
"อีเดียร์ ทำไมมึงกลับมาอยู่บ้าน?" อร ผู้เป็นแม่ของนาเดียร์เอ่ยขึ้นในขณะที่สายตาเพ่งมองลูกสาวด้วยแววตาจับผิด หล่อนคํ้าเอวอยู่หน้าประตูห้อง
"แม่ถามหนูหลายรอบแล้วนะจ้ะ ก็มหาลัยเขาหยุดยาวหนึ่งอาทิตย์หนูเลยกลับมาเยี่ยมแม่กับยายไง"
"มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้ทำผิดอะไรมา แล้วหนีความผิดอยู่"
"โถ่แม่ หนูจะไปทำอะไรผิดละจ้ะหนูแค่คิดถึงแม่กับยายจริงๆนะ" ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงนอนเล็กๆสภาพไม่ค่อยดีนัก โผล่เข้ากอดผู้เป็นแม่เธอซบหน้าลงที่หน้าอกท่านแล้วปล่อยโฮออกมา แล้วบอกตัวเองในใจซํ้าๆว่า..
หนูขอโทษ..
"เออๆ กอดกูเสร็จก็ปล่อยด้วยกูจะไปต่อทุนต่อ"
"แม่จ๋า หนูขอกอดแม่แบบนี้ไปนานๆก่อนได้ไหม" มันอาจจะเป็นกอดสุดท้ายที่หนูจะได้กอดแม่...
"มึงเป็นบ้าอะไรของมึงว่ะ อีเดียร์"
"หนูก็แค่คิดถึงแม่.."
"ไปเรียนแค่นี้ก็คิดถึง แล้วมึงจะเอาตัวรอดได้ยังไงว่ะ"
"แม่ ถ้าเกิดวันนึงเดียร์ไม่อยู่ แม่ยังอยากให้เดียร์เกิดเป็นลูกแม่อยู่ไหม"
"มึงพูดอะไรของมึงว่ะอีเดียร์" อรผละกอดออกแล้วมองหน้าลูกสาวด้วยาหน้าตกใจ กังวล
"หนูแค่สมมุติเองแม่.."
"อย่าพูดแบบนี้อีก"
"แม่ตอบหนูมาก่อน..."
"เออ กูอยากได้ลูกที่กตัญญู ไม่ลืมกำพืดตัวเองเหมือนมึง.."
"หนูก็อยากเกิดเป็นลูกแม่อีกนะ.."
"มึงเลิกร้องให้ได้แล้ว" นาเดียร์พยักหน้าตอบเบาๆ มือบางยกขึ้นปาดนํ้าตาตัวเองออก
"หนูรักแม่นะ.."
"กูก็รักมึง" อรนึกสงสารลูกสาว เธอคิดว่าการเรียนหมอสำหรับนาเดียร์มันเหนื่อยเกินไป แต่เธอก็ยอมเรียนเพราะแม่อยากให้เป็น "กูไปล่ะ มึงก็หยุดร้องให้ได้แล้วหยุดทั้งทีก็พักผ่อนให้เยอะๆ"
"ค่ะแม่" อรไม่พูดอะไรต่อเธอเดินออกมาจากห้องของนาเดียร์ เมื่อลับร่างผู้เป็นแม่นํ้าตาที่ถูกกลั้นไว้มันก็ไหลออกมาราวกับทำนบแตก ยิ่งได้ยินคำว่ารักจากแม่ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดที่เป็นคนใจแตกท้องไม่มีพ่ออีกทั้งเธอยังโกหกทุกคนเพื่อมาร้องให้อยู่คนเดียว..
21.00 AM.
"พิมพ์กลับยังไงอ่ะ ให้พี่ไปส่งใหม?"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพิมพ์เดินทางลัดกลับก็ถึงแล้ว"
"มันอันตรายนะพิมพ์"
"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง แต่พิมพ์มีอุปกรณ์ป้องกันตัวครบถ้วนค่ะสบายใจได้" พิมเสนฉีกยิ้มให้เจ้าของร้านอาหารกึ่งบาร์ ลีนัท เป็นรุ่นพี่นิเทศในมหาลัยเดียวกัน เธอรับพิมเสนเข้ามาทำงานที่นี้ตั้งแต่ปีหนึ่งจนสนิทกันมาถึงทุกวันนี้
"งั้นก็กลับดีๆ พักผ่อนเยอะๆทั้งเรียนหมอทั้งทำงานส่งตัวเองเรียน แกสู้ยังไงไหวว่ะ"
"เอาหน่า พิมพ์ชินแล้ว" เธอตอบพลางถอดผ้ากันเปื้อนออก ตำแหน่งของเธอก็คือพนักงานเสิร์ฟในร้านมาเฉพาะบางวันที่ตารางเรียนว่างเท่านั้น
"เอองั้นก็รีบกลับ เอานี้ไปกินด้วยพี่แบ่งไว้ให้แก" ลีนัทยื่นถุงที่บรรจุข้าวกล่องให้เธอ
"ขอบคุณนะคะ" มือบางเอื้อมมือไปรับ อย่างน้อยๆมันก็ประหยัดค่าอาหารไปอีกคาบ
"ไปๆกลับ บายยัยน้องรัก"
"บายค่ะพี่ลี" เมื่อลํ่าลากันเสร็จเธอก็เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา แล้วเดินออกมาจากร้านที่จะปิดช่วงสามทุ่มของทุกวัน ยกเว้นศุกร์และสายที่จะเปิดถึงเที่ยงคืน
"พู้ววว ประหยัดอีกมื้อละเรา อดทนเอาอีกแค่สองปี.." พิมเสนพูดปลอบใจตัวเองแล้วเดินตามทางลัดที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักนัก
ปี๊ดด! ปี๊ดด!
"กรี๊ดดดดดด...อ๊ะ..โอ๊ย!?" ร่างเล็กล้มไปกองบนพื้น หัวเข่าเกิดรอยแผลเลือดถลอก เธอลูบขาตัวเองป้อยๆนํ้าตาไหลออกมาอัตโนมัติเพราะความเจ็บแสบจากแผล
เจ้าของรถBMW คันหรูที่ตั้งใจขับรถเฉี่ยวเธอเปิดประตูลงจากรถ ร่างหนาในชุดนักศึกษาสภาพยับเยินหลังจากเสร็จภารกิจบนเตียงเดินเข้ามาหาร่างเธอ
ปลายท้าวเขี่ยไปที่ชายกระโปรงนักศึกษา แขนทั้งสองข้างกอดอก สายตาเพ่งมองเธอด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม
หมับ ! มือหนาฉุดรั้งร่างเธอขึ้นด้วยความรุนแรง กลิ่นกายอบอวนไปด้วยกลิ่นเหล่าอ่อนๆบวกกลิ่นกายชายที่หอมยั่วยวนเซ็กซี่
"สนุกมากรึไง ที่หาเรื่องแกล้งฉัน" พิมเสนพยายามปิดข้อมือออก แต่กลับถูกพระรามลากขึ้นรถแล้วปิดประตูอย่างแรง
"หุบปาก"
"นายก็ปล่อยฉันลงไปสิ ฉันไปทำอะไรให้นายทำไมต้องมาลากฉันขึ้นรถด้วย" เธอโวยวายใหญ่ ร่างเล็กดิ้นขลุกๆไม่หยุด
"อยากแดกลูกปืนหรอ?" มือหนาเปิดลิ้นชักแล้วหยิบปืนกระบอกสั้นมาขู่เธอ ส่งผลให้พิมเสนยอมเงียบไม่ปริปากพูดอะไร
ตลอดเวลาการเดินทางบนถนนเส้นใหญ่ ก็เกิดความเงียบขึ้นภายในรถจนสัมผัสถึงเสียงลมหายใจแรงๆของคนข้างกายที่กำลังขบกรามแน่นระงับอารมณ์โกรธไว้ภายในใจ จนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง BMW คันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอด
'ม่านรูด'
"น..นายพาฉันมาที่นี้ทำไม"
"...." เขานิ่งเงียบ หยิบกระเป้ขึ้นมาสะพายแล้วเปิดประตูลงรถ เดินอ้อมมาฝั่งเธอแล้วจัดการอุ้มร่างเล็กพาดบ่า
"ปล่อยฉันนะพระราม คุยกันดีๆก็ได้ทำไมนายต้องลากฉันมาที่นี้ด้วยล่ะ" กำปั้นเล็กทุบแผ่นหลังกว้างรัวๆ
พรึบ ! พระรามวางร่างเธอลงพื้นแล้วลากร่างเธอมาติดกับผนัง
"อื้อ!" เขากดจูบหนักๆลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม ใช้ฟันขบเม้นตามผิวปากเธอกัดแทะมันราวกับว่าเป็นของอร่อย ส่งผลให้เกิดรอยแผลและเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา
"อึก.." เมื่อเป็นอิสระร่างบางก็หอบหายใจ มือบางยกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากออกลวกๆด้วยท่าทีนึกรังเกียจ
"ฉันไปทำอะไรให้นาย ช่วยบอกกันทีได้ไหม อย่าทำแบบนี้เลยนะ" เธอหวาดกลัวพระรามจนเนื้อตัวสั่นเทา นํ้าตาไหลรินระริกทั้งเจ็บแผลทั้งหวาดกลัว..
"ตอแหลเก่งดีนะ แต่เสียดายฉันดันไม่เชื่อ" มุมปากกระตุกยิ้ม แววตาเหยียดหยามมองเธอ ก่อนที่มือหนาจะลากร่างพิมเสนเข้าไปยังห้องที่จองเอาไว้
ปัง ! ประตูห้องถูกปิดสนิทพร้อมกับลงกอน พระรามเดินดุ่มๆเข้ามาหาเธอพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก
"...อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ถ้าเกลียดกันมากก็ใช้วิธีอื่นที่ไม่ใช่วิธีนี้สิ" พิมเสนถอยหลังมาเรื่อยๆ เมื่อถูกร่างหนาเดินเข้ามาไกล้ๆราวกับเสือกำลังตะลอมเหยื่อแล้วเชือดมัน
"ฉันเองต่างหากที่ต้องพูดคำนี้..คิดว่าการตายเป็นการพักผ่อนชั่วคราวหรอ?"
ปึก !
"อ๊ะ.." ร่างเล็กสะดุดขาเตียงล้มบนเตียงนอนหงาย ตรงกับจังหวะที่พระรามตวัดเสื้ออกจากร่างพอดี
เผยให้เห็นซิคแพ็คที่อัดแน่นกันเป็นก้อนๆเรียงตัวกันสวยงาม มัดกล้ามที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนไม่น่าเกลียดเกินไป
แต่มันน่าใจสั่นซะมากกว่า..
"อึก..ฉันไม่เคยคิดทำร้ายอะไรนายเลยนะ" มือบางยกขึ้นมาดันแผงอกกว้างเอาไว้
"ใช่เธอไม่ได้คิดแต่เธอทำมันลงไปแล้ว.."
"ฉันไปทำอะไรให้นาย ช่วยบอกมาทีเถอะ"
"หึ.." พระรามเค้นหัวเราะ มือหนาเลื่อนมาถอดเข็มขัดตัวเองออก แล้วจับมันมัดมือบางชันขึ้นกับช่องว่างระหว่างหัวเตียง
"ฉันขอร้อง..ฮึก" ดวงตาหยีน่ารักสั่นระริก เธอมองหน้าพระรามที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ เหงื่อผุดเต็มกรอบหน้าเพราะอารมณ์โกรธบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์
"ชู่ววว...หน้าที่ของเธอคือชดใช้กับสิ่งที่เธอทำ"
"...." ใบหน้าหวานชักสีหน้างุนงง
"แค่ถ่างขาออกให้กว้าง ใช้ร่างกายรับผิดชอบ แล้วเราจะได้หายกัน" รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมผุดขึ้น
พระรามยื่นใบหน้าไปคลอเคลียร์กับรำคอระหง แล้วขบเม้นใบหูเล็กเบาๆข่มขวัญเธอแล้วผละออก
ร่างกายเปลือยท่อนบนลุกขึ้นเดินไปหยิบเนคไทนักศึกษามามัดปิดปากคนบนเตียง เพื่อเป็นการทรมาน และฉากการเฉือดที่ร้อนแรง
"ฮึก...นายมันโรคจิต..อื้อ!" เสียงถูกกลืนหายไป ริมฝีปากอมชมพูถูกปิดปากด้วยเนคไทสนิทจนพูดอะไรออกไปก็ไม่ได้
"...ขอบคุณสำหรับคำชม" พระรามตอบ ทำท่าทางยียวนกวนประสาทส่งไปให้เธอ
มือหนาจัดการถอดกางเกงสีดำยี้ห้อดังออก พร้อมกับบ็อคเซอร์แล้วโยนมันไปคนละทางไม่ใยดีนัก เขามองไปยังกล้องที่ตั้งอยู่ก่อนหน้านี้แล้วเหยียดยิ้มออกมา
พิมเสนมองเหตุการณ์ทุกอย่างตรงหน้าด้วยความละอาย เมื่อกล้องมันถูกตั้งไว้หลายตัวหลายมุมภายในห้อง
"ฉันว่าบางทีเธออาจจะได้รับบทนางเอกเอวีคนดังก็ได้นะ.."
พิมเสนส่ายหน้าปฏิเสธ พระรามไม่รอช้าหยิบถุงยางโอเวอร์ไซต์นำเข้าจากต่างประเทศขึ้นมามือหนาชักมันสองสามครั้งแล้วสวมเข้าไป
"...." ดวงตาเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นขนาดแก่นกายเกินมาตรฐาน ร่างกายกระเทิบหนีอัตโนมัติ
มันใหญ่ยาวขนาดนั้นจะเข้ามาได้ยังไงกัน..?
ทุกอย่างเสร็จสับร่างหนาก็เดินเข้าไปหาเธอ มือลากข้อเท้าเล็กลงมาเมื่อเธอกระเทิบหนี เขาจัดการถอดท่อนล่างของพิมเสนออกหมด
เผยให้เห็นดอกบัวตูมอวบอูมปิดสนิทตรงหน้า สายตาคมกริบมองมันอย่างชอบใจ ปลายนิ้วชี้กรีดเข้ากลางกายสาว
"อื้ออ!"
"หื้มม?" เมื่อปลายนิ้วสัมผัสเข้ากับเยื่อบางๆก็ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจ ก่อนจะชักนิ้วกลับ
รอกระแทกสุดโคนครั้งเดียวฟินกระจายแน่นอน..
.
.
.
พิมไหวป้าวน้าา555555555555555
Next...
"งั้นก็รู้ไว้ด้วย ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่หลงฉัน โดยเฉพาะเธอ"
- ผู้เขียน
