ตอนที่ 01 เสือผู้หญิง
1306 คำ
EP 01
ในห้องพักเล็กๆยังมีร่างอรชรที่นั่งอ่านหนังสืออยู่โต๊ะภายในห้องมีเพียงแสงไฟจากโคมไฟสลัวๆดวงตาดำขลับเหลือบมองนาฬิกาจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คเป็นระยะๆด้วยท่าทางกังวลเพราะตอนนี้มันเป็นเวลา เกือบห้าทุ่ม แต่เพื่อนสนิทที่นอนอยู่ห้องเดียวกันกับเธอยังไม่กลับมาห้องซึ่งมันก็เป็นแบบนี้บ่อยๆ
ครืด ครืด~
(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก..)
"ไปไหนของเธอนะ.." 'พิมเสน' พึมพำกับตัวเองมือบางกดเข้าไปในไลน์ของ 'นาเดียร์' เพื่อจะส่งข้อความไปเตือนว่าพรุ่งนี้มีสอบแต่ก็เห็นข้อความเดิมที่นาเดียร์พิมพ์ทิ้งเอาไว้ตอนหัวเย็น..
Nadia : วันนี้ฉันไม่กลับห้องนะ
Nadia : ไปทำธุระที่เดิม
พิมส์เสนกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วรีบเก็บหนังสือปิดหน้าจอโน๊ตบุ๊คเอาไว้ ร่างเล็กเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายเรียวขารีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องแล้วล็อคประตูเอาไว้..
@ผับแห่งหนึ่งใจกลางเมือง
สถานที่เริงรมย์ในยามคํ่าคืนเต็มไปด้วยเสียงเพลงและบรรยากาศของแสงสี ผู้คนในที่แห่งนี้ต่างสังสรรค์รื่นเริงกันถ้วนหน้า จังหวะบีทหนักๆจากบนเวทีส่งผลให้หนุ่มสาวในผับวาดรวดรายยั่วยวนเพื่อดึงดูดสายตาของอีกฝ่ายพอถูกใจก็ไปต่อกันที่เตียงตื่นเช้ามาก็กลายเป็นคนไม่รู้จักกัน มันเป็นวัฒจักรของผู้คนในที่นี้..
ในโซน Vip ชั้นสองของผับเป็นระดับพรีเมี่ยมทุกคนที่มานั้งดื่มในโซนนี้ล้วนต่างมีอำนาจ เงินทอง และเส้นสาย ซึ่งที่แห่งนี้ก็เต็มไปด้วยความดิบเถื่อนและอันตราย..
พรึบ !
"อ๊ะ.." ร่างกายอวบเอ็กซ์ในชุดสีแดงเพลิงถูกผลักเข้าที่มุมเสามืดๆตามมาด้วยร่างกายสมบูรณ์แบบเจ้าของความสูงกว่าร้อยแปดสิบ 'พระราม' ซุกใบหน้าดูดเม้นที่ซอกคอหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย..
'พิ้งพราว' ที่ถูกจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวกวาดเรียวเเขนโอบกอดลำคอใหญ่แล้วกดลงมาเบาๆเป็นจังหวะเดียวกันกับที่พระรามสลับขึ้นมาจูบริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงกํ่า ใบหน้าสวยเฉี่ยวเชิดขึ้นรับสัมผัสร้อนแรง เปลือกตาหลับพริ้ม ริมฝีปากเผยอครางออกมาเบาๆ..หน้าอกอวบใหญ่เกินตัวดันเบียดกับแผงอกกว้าง..
"พระราม.." เสียงเรียกของหญิงสาวสอดแทรกเข้ามาขัดจังหวะของทั้งสอง พระรามที่ได้ยินเสียงรำคานใจจึงถอนจูบออกและหันกลับไปมองยังต้นเสียงทิ้งให้พิ้งพราวอารมณ์ค้างกลางคัน..
"อะไร" นํ้าเสียงนึกรำคานถามออกไปร่างหนาเดินไปยืนข้างหน้าเธอ นาเดียร์มองใบหน้าที่ทุกคนต่างหลงใหลด้วยหยาดนํ้าตาที่คลอเบ้าเหมือนเรื่องที่เธอจะมาหาพระรามเป็นเรื่องที่น่าตกใจ..
"ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย.."
"ถ้าไม่สำคัญฉันไม่คุย"
"...สำคัญ..สำคัญมากด้วยเรื่องคืนนะ.."
หมับ ! มือหนารีบคว้าข้อมือเล็กขึ่นมาบีบไว้แน่น ส่งสายตาข่มขู่เธอเอาไว้จนนาเดียร์ที่หน้าตาเศร้าอยู่แล้วกลับเพิ่มความหวาดกลัวผู้ชายตรงหน้าขึ่นมาด้วย..
"ไปคุยที่อื่น" พระรามเค้นเสียงออกมา แล้วลากเธอออกมาจากที่ตรงนั้นมายังมุมมืดหน้าห้องนํ้าก่อนที่มือหนาจะสะบัดมือเธอออกด้วยความนึกรังเกียจ
"มีอะไรว่ามา..ฉันมีเวลาให้เธอได้แค่ห้านาที" พระรามปรายตามองหน้าเธอเพียงแค่แปปเดียวแล้วเบือนหน้าไปมองทางอื่นมือหนาล้วงถุงกางเกงรอคำตอบจากนาเดียร์ที่มีท่าทางอึดอัดใจ ร่างเธอสั่นเทาราวกับลูกนก..
"พระราม.."
"..ฉะ..ฉันท้อง" คำพูดของราเดียร์ไม่สะทกสะท้านชายหนุ่มเลยซักนิดพระรามหันกลับไปมองหน้าเธอแล้วยกยิ้มมุมปากนึกสมเพช
"มาบอกฉันทำไม ?"
"ก็ลูกในท้องคือลูกของนายไง.."
"ตลกว่ะ.." พระรามส่ายหัวไปมาเบาๆราวกับว่าเรื่องที่เธอบอกมาเขาเคยเจอมานับไม่ถ้วน จากผู้หญิงที่หลงใหลในตัวเขา
"นายพูดแบบนี้ได้ไง.."
"หยุดพล่ามซักที..แล้วก็ช่วยไสหัวกลับไปได้แล้ว"
เพี๊ยะ ! สิ้นสุดเสียงพระราม มือบางก็ฟาดฝ่ามือลงบนแก้มสากใบหน้าหล่อเหลาสะบัดไปตามแรงตบมหาศาล เลือดสีแดงสดเล็กน้อยไหลกระซิบออกมาตามมุมปาก
"ทำไมนายมันเลวขนาดนี้.."
"..."
"แสดงว่านายจะไม่รับผิดชอบงั้นสิ"
"ฉันจำเป็นต้องรับผิดชอบลูกคนอื่นด้วย ?" มือหนายกขึ่นเช็ดมุมปากตัวเองด้วยท่าทางสบายๆ เรียวคิ้วขมวดกันยุ่ง
"...ฮึก"
"อย่าเสอาะมาให้ฉันเห็นหน้าอีก..เพราะครั้งต่อไปจะไม่ใช่การเตือน" พระรามทิ้งท้ายไว้เท่านั้นก็เดินออกมาด้วยความหงุดหงิด นาเดียร์ที่ถูกปฏิเสธการรับผิดชอบชีวิตน้อยๆในท้องก็เหมือนหัวใจแตกสลายเธอให้เขาทั้งกายและใจ มอบครั้งแรกให้แต่กลับได้รับสิ่งตอบแทนแบบนี้กลายเป็นผู้หญิงที่ท้องไม่มีพ่อถ้ารู้แบบนี้เธอจะไม่เลือกเอาหัวใจไปเสี่ยงกับเสือผู้หญิงแบบพระรามเด็ดขาด..
"ฮึก..ไอ้เลว..ไอ้ชั่ว!" หัวใจดวงน้อยพังทะลายลงในพริบตาร่างกายไร้เรี่ยวแรงค่อยๆทรุดลงบนพื้น มือบางจับหน้าท้องตัวเองเอาไว้ถ้าครอบครัวที่รู้เธอตายแน่...
พิมพ์เสนที่มาทันเหตุการณ์ทั้งหมดและได้ยินรับรู้ทุกอย่างรีบออกมาจากมุมมืดเรียวขาคู่สวยวิ่งตามแผ่นหลังกว้างที่เห็นเพียงเล็กน้อยไป ตอนนี้เธอได้รู้ความจริงแล้วว่าสาเหตุที่ทำให้เพื่อนสนิทของเธอเปลี่ยนไปมันเกิดจากอะไรและเรื่องนี้พระรามต้องรับผิดชอบ..
พระรามเดินกลับมาที่โต๊ะและหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาที่เดิมของตัวเอง มือหนาหยิบแก้วเหล้าขึ่นมายกดื่ม
"ไหนบอกไปเชือด?" เวหา เพื่อนในแก๊งเอ่ยขึ้นที่เห็นเพื่อนตัวเองกลับมาเร็วกว่าปกติ
"หมดอารมณ์"
"ใครมากล้าทำให้เพื่อนกูหมดอารมณ์อยากเอาได้ว่ะ..โครตเทพ" เค เอ่ยพลางพ้นควันบุหรี่สีขาวพุ่งลอยคละคลุ้งไปทั่วโต๊ะ
"ของเก่าว่ะ..กูเขี่ยทิ้งไปนานแล้วเสือกมาบอกว่าท้องกับกู"
"อย่างมึงไม่น่าปล่อยสดกับใคร" คินฝาแฝดคนน้องของเคที่จูบนัวเนียกับเด็กในร้านระดับเกรดเอเงยหน้าขึ่นมาร่วมวงสนทนากับเพื่อนๆ
"ลูกไม้ตื้นๆ" และคนสุดท้ายคือ 'ยูริ' เพื่อนผู้หญิงคนเดียวภายในกลุ่มเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนผู้หญิงเพราะห้าวเกินเหตุ..
พระรามไม่สนใจกับคำพูดเพื่อนๆนัก ดวงตาคมกริบมองหาเหยื่อรายไหม่ไว้เชือดคืนนี้..ไม่นานมือหนาก็หยิบซองบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ่นมาจุดสูบด้วยท่าทางชิวๆแต่ทวาพึ่งสูบได้ไม่นานมวลบุหรี่ก็ถูกมือบางของใครบางคนดึงออกจากริมฝีปากหยักทำให้พระรามหงุดหงิดจนต้องหันกลับไปมองคนที่กล้ากระตุกหนวดเสือเล่น..
"ฉันขอคุยกับนายเป็นการส่วนตัวหน่อย" พิมพ์เสนเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งดวงตาดำขลับใต้ขนตาแพงอนฉายแววโกรธเคืองและเด็ดเดี่ยวแต่เธอกลับไม่รู้เอาซะเลยว่ากำลังนำพาหายนะมาสู่ตัวเอง
"เหยื่อรายไหม่หรอว่ะ?"
.
.
.
พิมพ์ไม่ใช่เหยื่อค่าแต่เป็นว่าที่เมียในอนาคต55555555555
next..
"แล้วอะไร หรืออยากถ่างขาให้ฉันเอาฟรี?"
- ผู้เขียน
