EP 16
ครืด~ ครืด~ จู่ๆโทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นเครือขึ้นมา พิมเสนหยุดยืนอยู่ตรงนั้นเธอค่อยๆพยุงร่างอ่อนแรง ศรีษะหนักอึ้ง เดินเข้าไปนั้งยังศาลารอรถ แล้วเอนหัวพิงเสา มือบางเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
"ฮัลโหล ค ใครคะ"
(พี่เองคิรัน พิมอยู่ไหนไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อย..) ชื่อปลายสายทำเอาพิมเสนร่างกายร้อนวูบวาบ พระรามบล็อคเฟสบุ๊ค บล็อครายแต่ไม่ได้บล็อคเบอร์งั้นหรอ
"พิมไปไม่ไม่ไหวจริงๆค่ะ.."
(เสียงดูไม่ค่อยโอเคเลย เป็นอะไรรึป้าวให้พี่ไปดูอาการไหม)
"พ..พิมอยู่ศาลาที่รอรถตรงข้ามหอพักxxค่ะ.."
(โอเครออยู่ตรงนั้นเดี๋ยวพี่ไปหา)
ตี้ด ! ปลายสายถูกตัดไป มือบางค่อยๆอ่อนแรงลง ที่ไม่โทรไปหาคิรันตั้งแต่แรกเพราะเธอเกรงใจ แต่ตอนนี้ร่างกายของเธอมันอ่อนแอกว่าเดิมจนรอแท็กซี่ต่อไปไม่ไหว ก่อนที่จะสลบข้างทาง..
เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาทีแสงสว่างจากรถยนต์ก็สาดส่องเข้ามาในความรู้สึก เปลือกตาคู่สวยที่หล
