ตอนที่ 10 ปะทะคารม
2312 คำ
EP10
"แต่เราตกลงกันแล้ว อีกอย่างนายก็รับปากแล้วด้วย.."
"ที่ฉันรักปากเธอ มันหมายถึงเรื่องที่ฉันจะยอมลบคลิปต่างหากล่ะ..."
"...."
"ส่วนเรื่องของเธอ ฉันยังไม่ได้พูดเลยว่าเราจะจบกัน.." พระรามกระตุกยิ้มร้ายกาจ มันเป็นอีกครั้งที่เขาชนะเธอ
"ทำไม ทำไมนายถึงต้องมายุ้งวุ่นวายกับฉันด้วย.." พิมเสนยกมือขึ้นกุมขมับ ร่างเธอทรุดลงบนพื้น ต่อไปนี้ชีวิตเธอคงไม่สงบสุขอีกต่อไป..
"ให้ฉันบอกเธอตรงๆเลยไหมละพิมเสน..ฉันติดใจเซ็กส์ของเธอ.."
"...." มือบางยกขึ้นปิดหูตัวเองไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น
"ชนิดที่โงหัวไม่ขึ้นเลย :)"
"พอหยุดได้แล้ว!"
"ยิ่งได้รู้ว่าเธอสนิทสนมกับไอ้คิน ฉันยิ่งต้องการเธอมากกว่าเดิม"
"พอ พอได้แล้ว"
"แต่เสียดาย เธอไม่น่าได้ผู้ชายคนเดียวกันกับเพื่อนเลย" พระรามพูดตอกยํ้าเธอด้วยความสะใจ เธอผิดเองที่เลือกจะเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่แรก
"ฉันบอกให้นายหยุด!" พิมเสนตะคอกออกมาอย่างเหลืออด ความรู้สึกหลากหลายตีวนเข้ามาในหัว
"...." พระรามเม้มปากเป็นเส้นตรง มือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นเหมือนผู้ร้ายยอมมอบตัว แต่แววตากลับนึกขันกับท่าทางของคนตัวเล็ก
โมโหยังไงให้หน้าเอ็นดูขนาดนี้?
"ขอร้อง ออกไปจากห้องฉัน" พิมเสนพยายามระงับอารมณ์ เธอมองใบหน้าหล่อเหลานํ้าตาคลอเบ้า
"นี้เธอกล้าไล่ฉันหรอ.." ร่างหนาเดินเข้าไปชิดเธอเรื่อยๆ พิมเสนถอยหลังหนีทีละก้าวๆ จนแผ่นหลังไปสะดุดกับผนักโซฟา พระรามใช้โอกาสนั้นดักทางเธอไว้ด้วยท่อนแขน จมูกคมสันยื่นไปคลอเคลียกับจมูกเชิดรั้น
"ฉันขอร้องนายต่างหาก.." ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบส่งผลให้เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นบุหรี่อ่อนๆบวกกลิ่นหอมชวนหลงใหล เล่นเอาหัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เกิดมาเธอยังไม่เคยไกล้ชิดกับใครขนาดนี้..
"แล้วใครใช้ให้ขอร้องแบบนั้นกันล่ะ" พูดจบ ริมฝีปากก็ไม่อยู่นิ่งคลอเคลียอ้อยอิ่งอยู่พวงแก้มแดงระเรื่อวนอยู่แบบนั้น
เพราะมันหาทางออกไม่เจอ..
"ปล่อยฉัน.."
"เอะอะก็ไล่ ไปอยู่ด้วยกันซะเลยดีไหม" พระรามผละใบหน้าออก ในเมื่อไล่กันดีนัก เขาก็จัดการพาไปอยู่ด้วยให้สิ้นเรื่อง
"นี้นายคงไม่ได้พูดจริงๆใช่มั้ย" เธอเอียงคอถาม
"ฉันไม่เคยพูดเล่น ไปเก็บของ" เขายืนกอดอกสั้งเธออย่างเอาแต่ใจ ใบหน้าขาวใสอมชมพูตอนนี้กลับกลายเป็นซีดเผือก ส่งผลให้พระรามกระตุกยิ้มอย่างชอบใจ ที่จริงพาเธอไปอยู่ด้วยก็ดีจะได้ไม่ต้องคอยกังวลพวกเห็บเหามาเกาะแกะ
"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น.."
"ชอบให้บังคับหรอ?"
"นายก็รู้ว่าฉันอยู่ห้องนี้กับเพื่อน"
"เพื่อนเธอเป็นเด็กสามขวบรึไง ถึงไม่มีปัญญาอยู่คนเดียว"
"แล้วนายจะให้ฉันไปอยู่ในถานะอะไร?" พิมเสนสวนกลับในทันที
"ฐานะ เซ็กส์แก้เหงาไง" พระรามกระตุกยิ้มมุมปาก สายตาเพ่งมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
เพี๊ยะ ! มือบางฟาดลงที่แก้มสากอย่างเหลืออดเธอโมโหที่พระรามชอบดูถูกผู้หญิงเป็นแค่แม่พันธ์ ไว้ระบายความใคร่เท่านั้น
"นายมันน่ารังเกียจ.."
"พูดเหมือนตัวเองสะอาด" พระรามเค้นเสียงรอดไรฟัน มือหนาบีบเชิงกรานเธอแน่น
"ฉันสะอาดมากกว่านายก็แล้วแล้ว เอาผู้หญิงไปทั่วจนจำไม่ได้ว่าทำใครท้อง" พิมเสนไม่ยอมแพ้แม้ถูกรังแกอยู่ เธอมองพระรามด้วยแววตาท้าทาย ยอมไปก็ถูกกดขี่ งั้นก็สู้ให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน
"แน่ใจแล้วหรอที่กล้าพูดแบบนี้"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !
"หนูพิมจ้ะ อยู่ไหมป้าเอากุญแจสำรองที่หนูฝากปั้มมาให้" เสียงอ่อนหวานของป้าเจ้าของหอดังขึ้น พระรามจึงยอมสะบัดหน้าเธอออก
"เข้ามาเลยจ้ะป้า" หัวใจดวงน้อยพองโตอีกครั้งเมื่อมีคนเข้ามาได้ทันเวลาพอดี ไม่งั้นเธออาจจะโดนพระรามทำร้ายไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง
ร่างท้วมในชุดเตรียมเข้านอนเดินเข้ามาพร้อมกุญแจในมือ หล่อนมองหน้าพระรามเพียงแวบเดียวแล้วรีบหันกลับ ส่วนพระรามเองที่เห็นพิมเสนเมินไม่สนใจ ชายหนุ่มจึงยอมเดินออกมาจากห้องด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน
ร่างหนาเดินมายังรถBMW คันหรูที่จอดอยู่แล้วออกสตาร์ทรถเคลื่อนตัวกลับไปยังคฤหาสน์เพื่อจัดการเรื่องอะไรบางอย่าง ไม่นานเขาก็ขับมาถึงจุดมุ้งหมายมายังคฤหาสน์หลังใหญ่อลังการณ์ที่ไม่ค่อยได้กลับมาบ่อยนัก
"ไอ้ราม แกหายหัวไปไหนมากว่าจะกลับมาบ้านแต่ละวัน" ธีระ เจ้าของร่างสูงใหญ่เดินลงจากชั้นสองของบ้านในชุดนอน เจอเข้ากับลูกชายพอดี
"บ้านหลังนี้มันมีอะไรดีหรอครับ ผมถึงจำเป็นต้องกลับ?"
"เมื่อไหร่แกจะเลิกปากแบบนี้" ธีระเดินย่างกรายเข้ามาหาลูกชายแท้ๆ ด้วยแววตาไม่ชอบใจ
"ก็ผมเป็นของผมแบบนี้" พระรามตอบกลับไม่ใส่ใจนัก ร่างหนาเดินผ่านร่างธีระหวังจะขึ้นชั้นบนไปแต่กลับโดนมือหนาของผู้เป็นพ่อคว้าเข้าที่ท่อนแขนเอาไว้
"แกจะเป็นแบบไหนก็ได้ แต่อย่าทำให้ฉันเสียหน้ามากกว่านี้ โดยเฉพาะเรื่องมั่วผู้หญิงของแก"
ลิ้นหนาดันกระพุ่งแก้ม ชายหนุ่มนึกขันกับคำพูดธีระ บอกแต่ลูกว่าไม่ให้มั่ว แต่ตัวเองกลับพากระหรี่จากซ่องเข้าบ้าน "ช่วยไม่ได้ ก็เลือดพ่อมันแรง"
"ไอ้ราม!"
ผลั๊วะ ! หมัดหนักๆถูกชกเข้าที่แก้มสากข้างเดิม ยิ่งตอกยํ้าความเจ็บ มือหนาจับที่แก้มสาก ความน้อยเนื้อตํ่าใจวิ่งแล่นเข้ามาทำร้ายความรู้สึก มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อเขากลับมาที่บ้าน..
"เพราะแบบนี้ไง บ้านเหี้ยๆหลังนี้ผมเลยไม่อยากกลับ!" พระรามตะคอกออกมาอย่างเหลืออด ร่างหนาหมุนตัวเดินกลับไปยังฝั้งประตู เขาน้อยใจทุกครั้งเวลาโดนพ่อทำร้าย และทุกครั้งในใจมันก็โหยหาผู้เป็นแม่ที่ตรอมใจตายไปแล้วตลอด..
"ไง สภาพดูไม่ได้เลยนะ โดนพ่อต่อยอีกแล้วละสิ?" คิรันที่พึ้งขับรถมาถึงหลังจากที่แวะไปทำธุระมา เดินสวนกับพระรามเข้าให้ เขาเอ่ยทักด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"เสือก" เขาตอบกลับคำเดียวสั้นๆ แล้วมุ้งหน้าไปยังรถ
"ถือว่าหายกันนะ ที่นายต่อยฉัน" คิรันปรายตามองพระราม นึกซะใจที่โดนน้องคนละแม่ได้หมัดจากผู้เป็นพ่อโดยที่เขาไม่ต้องออกแรงอะไร
"...ปากดีให้ได้ตลอดก็แล้วกัน" ชายหนุ่มทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ร่างหนาเดินดุ่มๆขึ้นรถไป พอได้อยู่คนเดียวตามลำพังในเวลาแบบนี้ เขากลับต้องการคนที่อยู่ข้างๆคอยปลอบใจคนที่ขึ้นชื่อว่าแม่..
"โธ่เว้ย!"
ด้านคิรันที่เดินเข้ามาภายในตัวบ้านก็เจอเข้ากับธีระที่กำลังยืนกำหมัดแน่นระงับอารมณ์อยู่ เขาเดินเข้าไปหาพ่อ(เลี้ยง) ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"คุณพ่อลงมาทำอะไรดึกๆดื่นๆหรอครับ"
"พ่อแค่ลงมาดูว่ารถใครมา"
"นี้คุณพ่อมีเรื่องกับน้องอีกแล้วหรอครับ" คิรันเดินเข้าไปหาธีระ พร้อมกับประคองร่างของเขาขึ้นไปยังชั้นบน
"อืม"
"ผมว่าบางทีควรปล่อยน้องเรียนรู้เองดีกว่านะครับ ถ้าผิดผลาดขึ้นมาจะได้ถือเป็นบทเรียน ถ้าขืนคุณพ่อสร้างกรอบให้เขา ไอ้รามมันก็คิดแต่ว่าคุณพ่อไม่เข้าใจอยู่วันยังคํ่า"
"ถ้ามันคิดได้ซักครึ่งของแกก็ยังดี" ทั้งสองเดินคุยกันไปยังห้องนอนของธีระ
"สักวันน้องต้องคิดได้ คุณพ่อไปนอนเถอะนะครับ อย่าคิดมาก"
"อืม แกก็รีบนอน พรุ่งนี้เข้าเวรเช้านิ"
"ครับคุณพ่อ" ลํ่าลากันเสร็จธีระก็แยกเข้าห้อง ส่วนคิรันก็เดินหายเข้าไปในห้องนอน
@ผับหรูกลางใจเมือง
"เฮ้ยน้อง ที่นี้เขารับสมัครพนักงานผู้หญิงไม่ได้รับสมัครทอมมาทำงาน" ยูริที่จอดบิ๊กไบซ์ไว้โรงจอดรถ แล้วเดินสวมหมวกนิรภัยมาขอสมัครงานโดนการ์ดหน้าผับตอกหน้าเข้าให้
"โทษนะพี่ เป็นแค่การ์ดอย่ามาตัดสินหน่อยเลย หลีก"
"มารยาทก็ไม่ผ่านแล้ว ไสหัวกลัวไปเถอะน้อง"
"อะไรนักหนาว่ะ" ยูริหมดความอดทนมือบางที่สวมถุงมืออยู่จับหมวกนิรภัยออก แล้วดึงมวยผมให้สยายทั่วแผ่นหลัง
"...." ใบหน้าจิ้มลิ้มภายใต้เรียนผมเงางามทำเอาการ์ดยืนอึ้ง
"หลีกให้ฉันได้รึยัง?"
"เชิญ"
สิ้นเสียงการ์ดเธอก็เดินหายเข้ามาในร้าน มุ้งหน้าไปยังโซนทำงานเพื่อพบเข้ากับผู้จัดการร้านของที่นี้ ที่จริงเธอคุยไว้ก่อนหน้านี้แล้ว วันนี้จึงเริ่มเข้ามาทำงานวันแรก
"แน่ใจนะว่าน้องจะทำได้?!" ผู้จัดการร้านสาวประเภทสองเอ่ยขึ้น
"ค่ะ ไหนชุดที่ฉันต้องใส่"
"อีนุ๊กพาเด็กไหม่มันไปแปลงโฉม สลัดคาบกระโปกๆแบบนี้ออก ถ้าเฮียมาเห็นให้บอกว่าเป็นเด็กฉัน"
"ค่ะเจ๊" หญิงสาวในชุดวับแวมสามคนเดินมาลากเธอไปยังห้องแต่งตัว ที่มีเครื่องสำอางชุดเสื้อผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยมากมาย ร่างเล็กถูกกดนั้งลงบนเก้าอี้ต่อมาก็ถูกจับแปลงโฉมไปทีละขั้นๆจนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงก็สลัดคราบเดิมออก จากสาวเท่ กลายมาเป็น แม่เสือสาวยั่วสวาท
"เสร็จแล้ว ที่นี้ถ้าบริการดีติบก็เยอะคืนหนึ่งตกวันละหมื่นแต่ละคนกระเป๋าหนักๆทั้งนั้น พี่แนะนำโซนVIP ชั้นสาม.." นุ๊กก้มหน้าลงมากระซิบที่ใบหูเธอ "ขุมทรัพท์ทั้งนั้น.. " พูดจบเธอก็หยัดกายยืนตรง
"ถ้าพร้อมทำงานแล้ว ก็เริ่มเลยก็เเล้วกันแค่ชงเหล้างคงชงเป็นอยู่ใช่ไหม?"
"ค่ะ.." ยูริขานรับ เรื่องชงเหล้ามันงานถนัดของเธออยู่แล้ว เพราะคบแค่เพื่อนผู้ชายเรื่องพวกนี้มันจึงวนเวียนอยู่ตลอด สั่งเสียพนักงานไหม่เสร็จสามสาวก็เดินนวยนาดออกไป..
เหลือเพียงยูริดวงตากลมโตกวาดมองตัวเองผ่านกระจก สิ่งเดียวที่เธอต้องการตอนนี้คือเงิน และห้ามในกลุ่มรู้โดยเด็ดขาดโดยเฉพาะเวหา..
"เอาว่ะ" รวบรวมความกล้าเสร็จร่างเล็กก็หยัดกายลุกขึ้น ผิวกายขาวนวลอยู่ในชุดรัดรูปสีดำอวดเรียวขาคู่สวยและเอวขอด..
เธอเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มมุ้งหน้าไปยังโซนVIP ชั้นสามของผับตามคำแนะนำของรุ่นพี่
"น้องครับ" ไม่ถึงเพียงเสี้ยววินาทีก็มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งควักมือเรียกเธอ ยูริแอบคุ้นๆหน้าแต่เธอก็ยอมเดินเข้าไปเพราะดูท่าทางคงกระเป๋าหนัก แล้วอีกอย่างคงไม่มีใครจำเธอได้ถ้าไม่สนิทจริงๆ
"รับอะไรดีคะ.."
หมับ !
"อ๊ะ!?" ท่อนแขนกำยำโอบกอดเอวขอดมานั้งเกยตัก เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ยุโรปไล่สายตามองร่างเธอย่างชอบใจ
ยูริที่ตกใจทำอะไรไม่ถูกพยายามระงับอารมณ์ แค่นั้งตักแล้วพูดจาหวานๆหน่อย เธอก็จะได้เงินแล้วทนอีกนิดก็แล้วกัน..
"ถ้าบอกว่าอยากรับคนถามกลับห้อง ต้องจ่ายกี่บาทครับ.." มาร์คกระซิบเข้าที่ข้างหูเธอก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของยูริจะมีคนโทรแทรกเข้ามา..
ครืด~ ครืด~
พรีบ !
"ขอโทรศัพท์ฉัน เอ่อ หนูคืนด้วยค่ะ" ยูริที่กำลังจะกดรับโทรศัพท์ถูกมาร์คแย่งไป
"หื้มม ใครโทรมากัน.." มือหนาพลิกหน้าจอกลับมาดู
'ไอ้เวย์' ปรากฏชื่อเวหา แล้วใบหน้ากวนๆของชายหนุ่มเต็มจอ..
"Fuc*.." พอเห็นชื่อของสายที่โทรเข้ามาร์คก็สยถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วร่างหนาพร้อมใบหน้าหงุดหงิดยามจ้องมองจอโทรศัพท์ก็เดินเข้ามาในโต๊ะ..
ยูริเบิกตากว้างเมื่อสบตาเข้ากับเวหาพอดี..
"ไอ้ยู? มึงมาที่นี้ได้ยังไง"
หมับ !
"อ๊ะ!?"
เพล้ง ! แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ร่างเธอถูกกระชาก ขวดเหล้ายี้ห้อดีหล่นตกแตกกระจัดกระจายบนพื้น เวหาบีบข้อมือเธอแน่น
"กูกับมึงเรามีเรื่องต้องเคลียกัน.." เขาเค้นเสียงรอดไรฟันด้วยความโมโห ที่เธอผิดนัดไปดูหนังด้วยกันเพราะมัวแต่มาทำงานขายร่างกายแบบนี้?
"เวปล่อย กูต้องทำงาน!"
"นี้หรองานของมึง!?"
"มึงแม่งไม่เข้าใจอะไรหรอก" ยูริพยายามหมุนข้อมือออก แต่กลับโดนคนตัวโตกว่าลากออกมาจากผับ มุ้งหน้าไปยังรถภายในเวลาไม่ถึงนาที..
"เออ..กูแม่งไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่เข้าใจด้วยว่ามึงมาทำงานเปลืองร่างกายแบบนี้ได้ยังไง!" เวหาผลักร่างเธอเข้าไปในรถ แล้วตามด้วยร่างตัวเองขึ้นมาติดๆ
"แล้วมึงมายุ้งอะไรด้วย มันร่างกายกูไหม เป็นแค่เพื่อนไม่ต้องมายุ้งทุกอย่างก็ได้..!"
"ถ้ามึงอยากได้เงินมากขนาดนั้น.."
"...." ยูริเบือนหน้าหนี เธอไม่อยากรบกวนเพื่อนไปมากกว่านี้ แล้วก็ไม่อยากอยู่ไกล้เวหาไปมากกว่านี้ด้วย..
"ถอดดิ กูยินดีจ่ายเอามั้ย!?"
.
.
.
ก็บอกแล้วว่าพวกนี้มันเป็นเพื่อน เพื่อนกันจริงๆ!
Next..
"เอาแค่ตัว ไม่ได้มีใจ ไม่จำเป็นต้องจำ"
- ผู้เขียน
