“อย่าให้รู้นะว่าคุยหลายคน เราตีจริงๆ ด้วย” ฉันว่าเหมือนหยอกน้องแต่ฉันไม่ได้พูดเล่น เพราะถ้าน้องบังอาจหลอกฉันเหมือนอีหมาปั๊ก ฉันไม่ไว้หน้าแม้ว่าเขาจะหล่อ
“บ้า ไม่มี” น้องปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มจนตาหยี ก่อนที่พวกเราจะขยับเท้าเข้าไปซื้อตั๋วและก่อนที่ฉันจะเข้าไปในโรงเพื่อเสพสมและหลอกแตะอั๋งน้องอย่างมีความสุข เสียงไลน์ฉันก็ดังติ๊ง
นู๋เจล’แบดเกิร์ล:เทอเปนไรกะโย เปนเพิ้ลหร๋อ ทัมมัยมาด้วยกัล
…
…
…
หน้าฉันมีเครื่องหมายปริศนาลอยออกมาก่อนจะเม้มริมฝีปากถอนหายใจยาว น้องแม่งเหมือนกระจกสะท้อนฉันสมัยวัยเด็กมากๆ ฉันก็เข้าใจอะนะ น้องอายุยังน้อย อ่ะ ได้ ถ้าน้องอยากจะพิมพ์แบบนี้ งั้นฉันก็จะไฝว้
Kwan’Gift: แล้วเทอร์เก่วไรดั๊วะ
Kwan’Gift: เลากะโยกิ๊กกัลยุ หยั่มมายุ่งได้มะ
นู๋เจล’แบดเกิร์ล:แค่กิ๊ก มั่ยชั่ยแฟนนิ
แน่ะ อีเด็กนี่ หน้านางฉาบด้วยปูนรึยังไง ถึงได้ด้านนัก ขนาดฉันพูดชัดแล้วยังจะ… หนอยแน่ะ ยังงี้ฉันต
