“ทะลึ่งละ” ฉันจิ๊จ๊ะแทบจะหยิบทัพพีมาฟาดน้องให้รู้แล้วรู้รอด แต่พอน้องยิ้มหวานให้ ใจฉันก็อ่อน… โอ๊ย ทำไมน้องต้องอายุแค่สิบห้าด้วยวะ อยากจะได้แต่กลัวคุก
“ทะลึ่งอะไร?” นังเด็กมอสามทำตาใสซื่อแล้วขยับเข้ามาใกล้ฉันอย่างเนียนๆ ตอนที่ฉันกำลังพยายามทำตัวให้ดูวุ่นวาย น้องจะได้ไม่ต้องเข้ามายุ่งมากนัก และการที่น้องเข้ามาใกล้ฉันจนไหล่แทบจะชนกัน ก็ทำให้ฉันเกร็งเข้าไปใหญ่ รู้สึกเหมือนสวรรค์และนรกกำลังวัดใจ ว่าฉันจะทำตัวเป็นพี่ที่แสนดีหรือก็ไม่ต้องแคร์และยื่นขาข้างนึงเข้าไปในคุก
โอ๊ย เบียดอีกนิด น้องก็สิงฉันแล้วนะเฟ้ย!
“อะแฮ่ม” ฉันกระแอมในลำคอแล้วขยับหนีเพื่อเว้นระยะห่างที่ควรมี พลางปรายสายตาไปมองที่เตาอบ เวลาแค่ไม่กี่นาทีแต่กลับยาวนานเหมือนสามวัน
“ทำไมพี่ขวัญต้องเขยิบหนีโยด้วยอ่ะ” น้องเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงฉงน ฉันไม่ได้หันไปมองเพราะฉันเกร็ง และเกร็งหนักมาก หนักจนอยากจะหยิบยาดมขึ้นมาแล้วตั้งสมาธินับ
