Chapter 1
2908 คำ
เสียงแห่งรัก
จังหวะสวาท
BEAT ON FIRE
เสียงรองเท้าส้นสูงดังกึกก้องเพราะเจ้าของมันกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ขาเรียวนั่นก็ค่อยๆหยุดแล้วเดินปกติเมื่อเข้ามาถึงคลีนิคที่เธอเพิ่งออกไป
“เหนื่อยมาก” เสียงหญิงสาวเอ่ยพรางหายใจถี่ๆ
“คุณหนูครับ ให้ทำยังไงดีครับ”
“พาคุณน้าเข้าห้องไป เดี๋ยงพี่หมอเขาน่าจะใกล้ถึงแล้ว” เจลีนเอ่ยกับลูกน้อง
“ลีน! เกิดอะไรขึ้น” เสียงมิดเดย์ดังมาแต่ไกลอย่างตกใจ
“แม่ยายเดย์อ่ะ วิ่งหนีออกไปข้างนอก แล้วดูชุดลีน แทบวิ่งตามไม่ทัน โคตรเหนื่อยเลย” เจลีนเอ่ย
“ขอบใจนะ แต่อย่าบอกนะว่าเธอวิ่งทั้งร้องเท้าส้นโคตรสูงแบบนี้?”
“ใช่ไง เก่งมั้ยละ”
“โคตรเก่งเลย ขอบใจมาก เดี๋ยวดูต่อเอง เธอกลับบ้านเถอะ”
“ยะ! หมดประโยชน์ทันที”
เจลีนที่ออกจากคลีนิค แต่ดันหากุญแจรถไม่เจอ เธอต้องทำมันหล่นตอนที่วิ่งออกไปตามแม่ของโยเกิร์ตเมื่อกี้แน่ๆ
เจลีนค่อยๆเดินไปตามทางก่อนสอดสายตามองไปรอบๆ แถวนี้เป็นย่านผู้คนพลุกพล่าน แต่แล้วจู่ๆเสียงกีตาร์กับเสียงร้องของชายหนุ่ม มันดึงดูดเธอให้เดินเข้าไปหา
หน้าผับที่ผู้คนเดินมากมาย มีชายหนุ่มชุดดำใส่หมวก ใส่แมสปิดหน้าปิดตา เล่นกีตาร์พร้อมร้องเพลงอยู่ตรงนั้น
“ร้องเพลงแต่ใส่แมส ทำได้ไง” เจลีนเอ่ยก่อนค่อยๆเดินไปดูใกล้ๆ เสียงร้องของเขามันสะกดหูเธอจริงๆ เจลีนไม่รู้ตัวว่ายืนฟังนานแค่ไหน ก่อนเห็นสายตาของชายหนุ่มมองเธอนิ่งๆ
แต่พอรู้สึกตัวเธอก็เข้าไปกลางวงล้อมที่เขาเล่นกีตาร์ ทำเอาคนที่มายืนฟังมองแปลกๆ
“เอ่อ…”
“เธอเข้ามาทำไม?”
“เอ่อ…อ่อ ขอร้องเพลงด้วยสักเพลงได้มั้ย” เจลีนเอ่ย
“ร้องเพลง?”
“อืม อ่อเดี๋ยวนะ…เพลงนี้เล่นได้มั้ย”
เจลีนกดจอมือถือก่อนส่งให้ลายหนุ่มดู มันเป็นเพลงสากลสุดโรแมนติค เขาพยักหน้า ก่อนที่เธอจะมานั่งลงข้างๆเขา
แต่ชุดราคาหลักแสนที่เป็นชุดเดรสรัดรูปหนังสีดำสนิททั้งตัว มันทำให้เธอนั่งค่อนข้างลำบาก ก็เธอเพิ่งไปงานแทนพ่อของเธอมา ชุดเลยแปลกไปสักหน่อย
“ถ้าไม่รังเกียจ เอาเสื้อฉันคลุมไว้ก่อน มันน่าจะโป๊นะ”
ขายหนุ่มถอดแจ็คเก็ตสีดำที่ใส่ออกส่งให้หญิงสาว จนเขาเหลือเพียงเสื้อสีพื้นดำสนิทเท่านั้น
“ขอบคุณค่ะ”
เสียงกีต้าร์โปร่งนุ่มๆค่อยๆดังขึ้น เจลีนที่มองชายหนุ่มที่กำลังดีดกีตาร์ข้างๆแล้วอดอยากเห็นหน้าเขาไม่ได้
เสียงร้องหวานๆของเฟะอเปล่งออกมาทำเอาขายหนุ่มเงยหน้ามองทันที ผู้คนต่างพากันปรบมือให้กับเสียงของเจลีนมี่กำลังขับร้อง
กระทั่งจบ เธอเอ่ยขอบคุณก่อนจะหันมายิ้มกว้างกับชายหนุ่ม เขาเก็บกีตาร์เพราะเล่นมานานมากพอ เจลีนเห็นแบบนั้นก็เอ่ยขึ้น
“นายชื่ออะไร?”
“คีย์”
“ฉันชื่อเจลีน นายร้องเพลงที่นี่ทุกวันมั้ย”
“ทุกวัน แล้วเธอละมาทำอะไรแถวนี้ มาดื่มเหรอ” คีย์เอ่ย
“อ่อเปล่า พอดีทำงานแถวนี้น่ะ แล้วแบบนี้ฉันแวะมาร้องเพลงด้วยได้มั้ย” เจลีนเอ่ย
“อ่อได้ เสียงเธอเพราะนะ เสียงเหมือนนักร้องเลย”
“เสียงนายก็เพราะ”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะ”
คีย์สะพายกระเป๋ากีตาร์แล้วเดินออกไป เจลีนที่ยืนมองจนสัดสายตาก็ยิ้มบางๆ
“โอ๊ยย มาหากุญแจรถนี่หว่า เฮ้ออ”
สุดท้ายเธอก็ต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านแล้วทิ้งรถไว้ที่คลีนิค
“ไปไหนมาดลับดึกขนาดนี้ลูก” เสียงเจบีผู้เป็นพ่อเอ่ย
“ก็ไปงานที่พ่อให้ไปไงคะ แล้วก็ไปเจอเดย์มาค่ะ” เจลีนเอ่ย
“แล้วทำไมหนูนั่งแท็กซี่กลับมาละครับ”
“กุญแจรถหนูหายค่ะ” เจลีนเอ่ย
“อ้าว เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อให้คนไปจัดการให้ หนูเอาคันอื่นไปใช้ก่อนนะ แล้วรอบหน้าอย่านั่งแท็กซี่คนเดียวดึกๆแบบนี้ มันอันตราย โทรมาเดี๋ยวพ่อไปรับหนูเอง” เจบีเอ่ย
“พ่อเจของหนูก็น่ารักที่สุดในโลกเลยค่ะ ฟ่อดดด”
“ไปอาบน้ำพักผ่อนได้แล้วลูก” เจบีเอ่ย
“ค่ะ พ่อก็รีบนอนนะคะ”
บริษัทของเจบี
หญิงสาวน่าตาสะสวย ด้วยรูปลักษณ์แสนโฉบเฉี่ยวคล่องตัว จึงทำให้เธอเป็นเจ้านายสาวที่หนุ่มๆทั้งบริษัทต่างหมายปอง ในการประชุมวันนี้ เจลีนนั่งแท่นประธานมาประชุมแทนพ่อของเธอ ซึ่งเจลีนก็ทำมันออกมาได้ดีเป็นไปตามใจของเจบี
บริษัทแห่งนี้นำเข้ายาจากต่างประเทศแบบถูกต้องตามกฏหมาย รวมไปถึงอุปกรณ์ทางการแพทย์ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมิดเดย์ถึงให้เธอช่วยเหลือเรื่องของแม่ยายตัวเองที่ถูกทำให้เสพติดยามาเป็นเวลานาน เจลีนสามารถหายาตั้งต้นให้หมอโคลล์เพื่อช่วยรักษาได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นการรักษาอาจจะต้องไปในที่ๆมันครบครันกว่านี้ในต่างประเทศ
แต่นั่นคือยังไม่ได้อยู่ในตัวเลือกในขณะนี้ของมิดเดย์ เจลีนเองก็สนิทกับมิดเดย์มาตั้งแต่เด็กเพราะอายุไล่เลี่ยกัน หลังจากประชุมเสร็จ เธอก็เข้าไปที่คลีนิคของหมอโคลล์พี่เขยของมิดเดย์ ก่อนจะนำยาที่เพิ่งนำเข้ามาไปส่งให้กับหมอโคลล์เพื่อใช้กับแม่ยายของมิดเดย์
"พี่โคลล์คะ นี่ค่ะยา" เจลีนเอ่ย
"แม่ยายเดย์ค่อนข้างหนักนะพี่ว่า พี่ไม่รับปากมันว่าจะรักษาหายขาด เพราะดูแล้วถูกใช้ยามานานมากแบบมากๆเลย" หมอโคลล์เอ่ย
"สงสารเดย์นะพี่โคลล์ ปิดเมียเพราะกลัวเมียเสียใจแบบนี้"
"อืม พี่ก็ช่วยเต็มที่แหละ ขอบใจลีนมากนะสำหรับยา"
"ค่ะ เดี๋ยวลีนไปดูคุณน้าหน่อยนะคะ"
เจลีนเดินเข้าไปในห้องที่แม่ยายของมิดเดย์อยู่ ตอนนี้ต้องมีลูกน้องเฝ้าตลอดเวลาเพราะเธอมักจะคลุ้มคลั่ง แน่นอนว่าการรักษาหักดิบไม่ให้ยาเลยไม่ได้ ตอนนี้เธอให้ปริมาณที่น้อยมากๆเพื่อให้แม่ยายของมิดเดย์ไม่มีอาการลงแดงจนโคม่า
"คุณหนู"
"เป็นไงบ้าง คุณน้าอาละวาดอีกมั้ย" เจลีนเอ่ย
"ยังครับคุณหนู"
"คุณน้าคะ เป็นยังไงบ้างคะ"
เจลีนเอ่ยถามในขณะที่แม่ยายของมิดเดย์ที่เมื่อวานอาละวาดจนวันนี้ต้องถูกตรึงขาเอาไว้กับเตียง
"ฉันจะไปหาโยเกิร์ต ปล่อยฉันไปเถอะ" แม่ยายของมิดเดย์เอ่ย
"เดี๋ยวคุณน้าหายก็ได้ไปแล้วค่ะ"
"เธอเป็นชู้กับแฟนลูกสาวฉัน เธอจะมาช่วยฉันทำไม!!!"
"โอ๊ย!!!"
จู่ๆแม่ยายของมิดเดย์ก็ใช้ส้อมที่เธอกำลังนั่งกินข้าวแทงเจลีน แม้จะหลบแล้วแต่ก็ยังถูกส้อมแทงเข้าที่แขนจนเลือดอาบไม่น้อย
"คุณน้าเข้าใจผิดแล้ว ลีนกับเดย์ไม่ได้มีอะไรกัน"
"คุณหนูครับ ไปทำแผลเถอะครับ" การ์ดคนนึงเอ่ย เมื่อกี้คนกำลังล้อคตัวแม่ยายของมิดเดย์เอาไว้
เจลีนเดินลงมาหาหมอโคลล์ทั้งเลือดอาบแขน หมอโคลล์ตกใจไม่น้อย แต่เจลีนไม่เคยสู้กลับ เธอเข้าใจดีว่าแม่ยายของมิดเดย์กำลังป่วย หลังจากหมอโคลล์ทำแผลให้เสร็จ เธอก็นอนพักที่คลีนิคตามที่หมอโคลล์บอก เพราะเขาเพิ่งให้ยาแก้อักเสบกับเธอ ไม่เช่นนั้นวันนี้เธอจะระบมจนเป็นไข้แน่ๆ
กระทั่งเธอตื่นมาในตอนมืด หมอโคลล์เพิ่งออกจากคลีนิคแล้วสั่งให้การ์ดของตัวเองคอยช่วยดูแลเจลีนที่ยังหลับ เธอเลือกจะลุกออกมาแล้วพลันนึกถึงชายหนุ่มที่นั่งเล่นดนตรีหน้าผับ เธอเดินไปยังจุดเดิมทั้งที่แขนยังพันแผลและมันก็เจ็บระบมมาก แน่นอนเธอเจอชายหนุ่มนั่งเล่นกีตาร์ ร้องเพลงอยู่ตรงนั้น
"คีย์"
"อ้าว แขนเธอไปโดนอะไรมา?" คีย์เอ่ยถาม
"อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ"
"อืม"
"นั่งด้วยได้มั้ย"
"อ่อ ตามสบาย"
วันนี้เจลีนไม่มีแรงจะร้องเพลง เธอได้แต่นั่งอยู่ข้างๆฟังคีย์เล่นดนตรีเท่านั้น นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอเจอเขา แต่ทำไมเหมือนเขามีแรงดึงดูดแปลกๆกับเธอนะ กระทั่งเริ่มดึก เป็นเวลาเดิมที่คีย์จะเก็บของและเลิกเล่นดนตรี
"นายจะไปไหนต่อเหรอ"
"อ่อจะกลับบ้าน เธอละ"
"ก็คงต้องกลับแล้วล่ะ"
"เฮ้ย!"
เจลีนที่โซซัดโซเซเพราะเริ่มเป็นไข้จากแผลที่แขน ทั้งๆที่หมอโคลล์เพิ่งให้ยามา แต่แผลค่อนข้างเยอะทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเจลีนรับไม่ไหว
คีย์ที่รับเจลีนที่จะเป็นลมได้ทัน เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะพยายามเรียกเธอให้ตื่น เจลีนรู้สึกตัวแต่เหมือนไม่มีแรงมากพอที่จะทำอะไร
"ไหวมั้ย บ้านเธออยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"คอนโด..."
"เจลีน!!"
ภาพตัดดำมืดไปในทันทีที่เธอเอ่ยปาก ทั้งที่ยังพูดไม่จบว่าคอนโดอยู่ที่ไหน เธอก็หมดสติไปเสียก่อน หลังจากภาพตัดไป เธอรู้สึกตัวอีกทีก่อนค่อยๆลืมตาขึ้น ปรากฏว่าตอนนี้เธออยู่ในห้องที่ไม่ใช่บ้านหรือคอนโดตัวเอง มองไปรอบๆในห้องมีเครื่องดนตรีค่อนข้างเยอะ ห้องสไตล์ผู้ชายไม่ได้ใหญ่มากนัก
"ตื่นแล้วเหรอ"
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าของคีย์แบบไม่มีแมสปิด เขาเดินมาพร้อมถือแก้วน้ำอุ่นมาให้เธอ เจลีนมองไปรอบๆตัวปรากฏว่าเธอนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่โดยมีเสื้อคลุมของคีย์คลุมร่างเอาไว้
"ขอบใจนะ นายพาฉันมาที่ไหนเหรอ"
"ที่นี่ห้องฉัน ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก"
"ห้องนายนี่มีแต่เครื่องดนตรีเนอะ อุ้ย! แผ่นเสียงชุดนี้ นายได้มาจากไหน มันหายากมากเลย ลีนหาตั้งนานยังได้ไม่ครบ"
"เธอก็ชอบอะไรแบบนี้เหรอ"
"ก็ชอบ แปลกเหรอ"
"เปล่า แค่เธอดูไม่เหมือนคนชอบของคลาสสิคไง รกไปหน่อย ห้องผู้ชายก็แบบนี้"
"ปกติแหละ ห้องนายมีแต่ของหายากเยอะเลย"
"เธอลองดูอันนี้ เผื่อชอบเหมือนกัน"
คีย์คว้าคอลเลคชั่นนึงที่เป็นอับบั้มแล้วนั่งลงข้างๆเจลีนก่อนจะเริ่มเปิดให้เธอดู เขาเหมือนเจอคนที่ชอบอะไรแบบเดียวกัน มันทำให้เขาดูคุยอะไรกับเธอง่ายขึ้น
"สุดยอดไปเลย อันนี้ลีนมี อันนี้ด้วย"
"เธอดูอันนี้ 1956กว่าจะได้มาเลือดตาแทบกระเด็น"
"นายสุดยอดเลย หามาครบเลย ลีนยังหาไม่ได้เลย อันนี้น่ะ หายากมาก ลีนบินไปถึงอเมริกาเพื่อไปตามหายังไม่ได้มาเลย"
ทั้งคู่ดูคุยกันถูกคอจนเจลีนลืมไปว่าตอนนี้เธอมาอยู่ในห้องของผู้ชายที่เพิ่งเจอกันได้แค่สองวันเท่านั้น แต่คีย์ก็ไม่ได้ล่วงเกินอะไรเธอแม้แต่น้อยเช่นกัน
หลายวันต่อมา เจลีนมาที่หน้าผับทุกวัน เพื่อมาหาคีย์ คีย์เองก็ดูจะไม่ขัดอะไรเจลีนเพราะเหมือนว่าทั้งคู่จะชอบอะไรเหมือนๆกัน ทุกๆวันคีย์จะร้องเพลงอยู่หน้าผับจนเกือบ5ทุ่มเขาก็จะกลับ ดูเหมือนว่าวันนี้คีย์จะดูกล้าๆกลัวๆที่จะพูดอะไรบางอย่าง
"นายมีอะไรจะพูดหรือเปล่าคีย์?"
"เธอรีบกลับมั้ย..ฉันจะชวนเธอไปกินข้าว วันนี้ฉันตื่นช้าแล้วออกมาเลย ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย" คีย์เอ่ย
"อ้าวเหรอ ไปซิ เดี๋ยวลีนไปกินข้าวกับคีย์ด้วย"
"เธอชอบกินอะไร..ฉันให้เธอเลือก"
"คีย์เลือกดีกว่า ลีนกินได้หมดแหละ"
คีย์เดินพาเจลีนออกมาไม่ไกล มันมีร้านอาหารโต้รุ่งร้านประจำที่เขาชอบมาบ่อยๆ แต่วันนี้มันกลับปิดอย่างหน้าแปลก ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นหยุดร้าน ฝนตกแค่ไหนก็ขาย
"ปิดเฉยเลย"
"กินอย่างอื่นมั้ย หรือให้ลีนทำกับข้าวให้เอามั้ย" เจลีนเอ่ย
"เอางั้นเหรอ มันดึกแล้วนะ กวนเธอหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไร ปกติลีนก็ไม่เคยนอนเร็วอยู่แล้ว ที่ห้องคีย์มีอะไรทำได้มั้ย"
"แวะมาร์ทข้างล่างคอนโดซื้อไปก็ได้ ห้องผู้ชายแบบฉันนอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วก็ไม่มีอะไรหรอก" คีย์เอ่ย
"โอเค งั้นเราไปเลยมั้ย นายหิวแย่แล้วคีย์"
เจลีนซื้อของขึ้นไปบนคอนโดธรรมดาๆของคีย์ซึ่ง นอกจากห้องนอนแล้ว พื้นที่ทั้งหมดใช้สอยร่วมกันไม่ได้แยก เพราะคอนโดค่อนข้างเล็ก แต่ก็มีมุมครัวเล็กๆที่พอยืนทำได้อยู่บ้าง
"ลำบากหน่อยนะ ห้องผู้ชายก็แบบนี้แหละ"คีย์เอ่ย
"ไม่เป็นไร ลีนทำได้ รอแปปนะ"
เจลีนที่ทำอาหารได้ค่อนข้างหลายอย่าง ไม่ได้ถูกสอนมาจากแม่อย่างวาเลนไทน์ แต่กลับถูกสอนจากเจบีผู้เป็นพ่อ วาเลนไทน์จะชอบให้สั่งอาหารมากกว่าเพราะเจลีนจะได้กินของหลากหลายและไม่เหนื่อย แต่เจบีกลับชอบที่จะสอนลูกให้ทำอาหารเป็นเพราะทุกอย่างที่ทำเองมักจะถูกปากและปลอดภัยเสมอ
"ลองชิมดู พอกินได้มั้ย"
"หน้าตาดูดี"
เจลีนนั่งมองชายหนุ่มที่กำลังตักอาหารเข้าปากคำแล้วคำเล่า วันแรกเธอรู้สึกว่าคีย์เป็นผู้ชายเงียบๆเข้าถึงยาก แต่พอรู้จักจริงๆ เขากลับเป็นผู้ชายอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าเธอและเขาชอบอะไรเหมือนกันนะ
"งั้นเดี๋ยวลีนกลับก่อนนะ ดึกแล้ว คีย์พักผ่อนเถอะ" เจลีนเอ่ย
"จะกลับยังไง"
"แท็กซี่ไง เดี๋ยวลีนเรียกแท็กซี่ในแอพเอา" เจลีนเอ่ย
ไม่นานรถที่เธอเรียกผ่านแอพพลิเคชั่นนึงก็มาถึงด้านหน้าคอนโด คีย์ที่มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นว่าฝนตกหนัก เขาจะเดินถือร่มแล้วตามลงไปส่งเจลีนที่ด้านล่าง แท็กซี่จอดห่างออกไป เขาค่อยๆกางร่มให้เธอแล้วทำท่าจะเดินออกไปส่ง แต่กลับถูกเจลีนห้ามเอาไว้
"ร่มมันเล็ก เดี๋ยวนายจะเปียก ลีนถือเองดีกว่า พรุ่งนี้ลีนเอาร่มมาคืนนะ" เจลีนเอ่ยพรางหยิบร่มไปถือเอง
"เธอแชร์ที่เรียกรถมาให้ฉันด้วย..จะได้รู้ว่าถึงไหนแล้ว"
"มันกดเรียกส่วนตัวไปแล้ว เอางี้เดี๋ยวถึงแล้วลีนโทรบอกดีมั้ย"
"ขึ้นรถแล้วโทรมาเลย"
เจลีนหัวใจเต้นตึกตัก นี่ทำไมมันเหมือนแฟนกันขนาดนี้นะให้ตายซิ แต่ก็อีกแหละ คีย์ดูเป็นสุภาพบุรุษพอตัว จากการที่เขาไม่เคยฉวยโอกาศกับเธอ
"ลีนไปนะ ว๊ายย!!!"
แต่ลมมันแรงมาก ทำให้เจลีนก้าวขาออกไปแค่ไม่กี่ก้าว ร่มก็ถูกพัดจนหลุดมือ คีย์รีบคว้าเจลีนเดินกลับเข้าร่ม ก่อนจะวิ่งออกไปหยิบร่มกลางฝนที่ตกหนักมากแทบมองไม่เห็นอะไร
"คีย์ เปียกหมดเลย นายรีบขึ้นห้องเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย"
"ไม่เป็นไร ไหนๆฉันก็เปียกแล้ว เดี๋ยวฉันกางร่มให้เธอขึ้นรถดีกว่า" ชายหนุ่มพูดก่อนเสยผมสีดำสนิทขึ้นจนเผยใบหน้าเต็มๆ เจลีนที่มองแล้วรู้สึกหัวใจปั่นป่วนก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่เดินตัวแข็งทื่อไปขึ้นรถ
"เดี๋ยวฉันโทรหานะ"
"โอเค นายรีบอาบน้ำก่อน บายๆ"
เจลีนนั่งรถออกไปทำให้คีย์รีบขึ้นห้องเพราะไม่ได้พกโทรศัพท์ลงมา ตอนนี้เขาเปียกไปทุกซอกทุกมุม เมื่อขึ้นมาบนห้องก็ถอดเสื้อผ้าก่อนที่จะสวมผ้าขนหนูพันรอบเอวแล้วใช้ผืนเล็กเช็ดผม มือหนาพรางกดโทรศัพท์หาเจลีนทันที
(แท็กซี่ขับรถดีมั้ย) คีย์
(ขับดี ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่นานก็ถึงบ้านลีนแล้ว)
(ระวังตัวนะ ไม่ต้องวางสาย จนกว่าจะถึงบ้าน)
(โอเค แล้วนี่นายโทรมาเลยแบบนี้ทำไมไม่อาบน้ำก่อน เดี๋ยวไม่สบาย)
(ฉันเป็นห่วงเธอมากกว่า)
(ลีน....)
(ไม่ต้องวาง ฉันจะรอเธอถึงบ้านก่อน)
(ไม่ต้องห่วง ลีนไม่เป็นไรหรอกคีย์ ใกล้ถึงบ้านแล้ว)
(ฉันควรนั่งรถไปกับเธอ)
(ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงนะ)
(ไม่ให้ห่วงได้ไง....)
- ผู้เขียน
