"เฮียรามป่วยเหรอ?" ฉันเอียงคอถามเฮียรามที่นั่งหลับตา ท้าวคางอยู่บนโซฟาตัวหนา
ปกติเฮียรามจะบ่นฉันตั้งแต่ย่างเท้าเข้าประตู แต่วันนี้เฮียแกมาแปลกไม่ว่าฉันจะตะแคงขวาตะแคงซ้าย เฮียก็ไม่บ่นออกมาสักคำช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก
"นิดหน่อย" เสียงแหบพร่าเปร่งออกมาแผ่วเบาจากคนตัวโตจนแทบไม่ได้ยิน จนฉันต้องยื่นหูเข้าไปฟังใกล้ๆ ว่าเขาพูดว่าอะไรกันแน่
"อะไรนะ หนูไม่ได้ยิน"
"เจ็บคอฉิบ"
"เฮียตัวร้อนนะ" ฉันยื่นมือไปอังหน้าฝากของคนตัวโตกว่าอย่างถือวิสาสะ ถึงคนตรงหน้าจะใจดำอำมหิตผิดมนุษย์ แต่ฉันก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำที่ต้องเมินเฉยกับคนป่วยแบบนี้
Rrrrr~ เสียงริงโทนจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของเฮียรามแผดเสียงดังขึ้น จนคนตัวโตที่นั่งหลับตาอยู่เมื่อครู่ต้องลืมตาขึ้นมาพลางขมวดคิ้วยุ่งก่อนที่มือหนาจะกดรับแล้วเปิดสปีกเกอร์โฟนยื่นมาให้ฉัน
[ มีปัญหาในคลับค่ะคุณรามสูร ] เสียงจากปลายสายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อน
