แถมฟรี

1015 คำ
"สงสารแต่แม่ปลาบู่​ อาศัยอยู่​ ในฝั่งคงคา~ " "ฉันให้เธอมาให้อาหารปลาคราฟ ไม่ใช่ปลาบู่" คนตัวสูงที่ยืนค้ำหัวฉันอยู่เอ่ยบอกด้วยสีหน้าหงุดหงิด​ เมื่อเขาเห็นว่าฉันกำลังโปรยอาหารปลาแล้วร้องเพลงกล่อมมันก็แค่นั้น​ ทำเป็นไม่พออกพอใจไปได้ "ฉันให้อาหารเสร็จแล้วกลับบ้านได้ยัง" "ยัง" "ต้องให้ฉันทำอะไรอีกเนี่ย" ฉันยู่หน้าใส่อย่างไม่สบอารมณ์​ เล่นลากคนอื่นมาตามใจชอบตอนนี้ยังจะไม่ให้กลับบ้านอีกเหรอ จะเลวเกินคนไปแล้วนะเว้ย! "อีกอย่างเลิกแทนตัวเองว่าฉัน​ แล้วเรียกฉันว่าเฮียราม" "อ๋อ~ เหี้ยราม" "เฮีย​... ลิ้นมีปัญหา​หรือหูไม่ดีทำให้เธอเรียกผิดอีกทีฉันจะได้จัดการที่ต้นตอ" คนตรงหน้าชี้หน้าขู่ไม่พอยังใช้มือหักกิ่งไม้เป็นสองท่อนข่มกันอีกต่างหาก "เฮียรามแค่นี้ก็ขู่กันเหรอ​ ฉันอุ้ย!​ หนูออกจะเป็นเด็กดี" ฉันแสร้งตีหน้าใสซื่อถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้เชื่อเลยก็ตาม "น้อยไปต่างหาก" "ไอ้รามทำไมวันนี้มึง..." เสียงทุ้มเข้มที่ดังขึ้นทำให้เราสองคนละสายตาหันไปมองยังต้นตอของเสียง ผู้ชายร่างสูงเดินเข้ามาใหม่กำลังพูดขึ้นแต่กลับย่นคิ้วมองมาที่ฉันแล้วหันไปกระซิบกับเฮียรามแทน​ ทั้งๆ​ที่ฉันก็ยืนหัวโด่แถมได้ยินทุกคำพูดของเขาอีกต่างหาก "มึงไปเอาลูกใครมา​ คงไม่ได้เก็บได้จากถังขยะใช่ไหมวะ" นี่คิดว่าคนจะเจอได้ตามถังขยะหรือไง "ไม่ใช่​ ได้มาเพราะดวงซวยต่างหาก" "กูบอกมึงแล้วว่าให้เข้าวัดทำบุญบ่อยๆ​" "จะไปไหน?" เฮียรามเอ่ยถามทันทีที่ฉันพยายามจะกระดึบหนีออกจากพวกเขาทั้งสอง "ไม่ได้ไปไหน​ พอดีแม่สอนไว้ว่าไม่ให้เข้ามาแทรกตอนคนแก่เขาคุยกัน" ฉันฉีกยิ้มบอกแต่ใจจริงอยากจะกระโดดตีหลังกาออกไปจากที่นี่ซะตอนนี้เลยต่างหาก "งั้นเหรอ?" เฮียรามหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อใจ​ ก็แน่ละถ้าเขาไม่โง่ก็คงจะดูออก "แน่นอน" "งั้นก็ไปรอในบ้าน" เอ้า!​ โง่จริงวุ้ย ฉันนั่งรอนอนรออยู่มาเกือบสามแสนล้านภพสามแสนล้านชาติ​ ในที่สุดเฮียรามและใครอีกคนก็เดินเข้ามานั่ง "เฮียชื่อเฮียบีเอ็มนะ​ เรียกเฮียเอ็มก็พอแล้วเราล่ะ" คนที่เดินมากับเฮียรามยิ้มบอกแนะนำตัวตรงหน้าฉันอย่างเป็นมิตร "หนูชื่อถ้วยฟูค่ะ​ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" "ถ้วยฟู?​ มีพี่น้องชื่อขนมเข่งบ้างไหม" เฮียเอ็มพูดติดตลกเอ่ยแซวชื่อฉัน​ นี่กะเล่นมุกใช่ไหม​ ฮ่าๆ​ ฮาตายเลย "ไม่มีหรอกค่ะ​ มีแต่พ่อชื่อบัวลอย" "จริงดิ" "เอ้า​ จะโกหกทำไมคนเรานี่ก็แปลก" "จะกลับเลยไหม" เฮียรามที่นั่งเงียบอยู่ก็พูดขึ้นทำให้ฉันหันไปฉีกยิ้มหน้าบานอย่างอารมณ์ดี​ ทว่าคำตอบของเขาทำเอาฉันต้องหุบยิ้มลงอย่างไว "ลาก่อน" "ไม่ได้หมายถึงเธอ​ มึงจะกลับเลยไหมไอ้เอ็ม" "นี่มึงไล่กู?" เฮียเอ็มหันไปชี้นิ้วเข้าหาตัวเองมองเฮียรามด้วยสายตาสั่นระริก "เออ" "ใช่สิ​ กูมันไม่สำคัญแล้วนี่​ แม้แต่น้องสาวกูก็ยังเมิน" คนตัวโตแต่ใจเท่ามดเบะปากเอ่ยเสียงเครือ​ อย่างน้อยอกน้อยใจ "ไปกันใหญ่" เฮียรามถอนหายใจทิ้งแล้วส่ายหน้าราวกับเขาเหนื่อยหน่ายใจกับคนข้างๆ​เต็มทน "ทำไมวะ​ ทำไมกูไม่ได้รับความรักความห่วงใยจากใครเลยวะมีแต่เงินแต่แม่งไม่มีประโยชน์​อะไรเลย" เฮียเอ็มเริ่มโวยวาย​ แต่แทนที่เฮียรามจะปลอบกลับเอาแต่นั่งท้างคางเสมองไปทางอื่นแทน​ ไม่ได้สนใจใยดีอีกคนเลยสักนิดจนฉันที่เป็นคนดีแม่พระแสนอ่อนโยนก็อดไม่ได้ที่ยื่นมือเข้าไปช่วยปลอบ "หนูปลอบให้เอาไหม​ ลูบหัว1,000 กอดปลอบ2,000​ " "เอาไป5,000 แล้วบอกเฮียทีว่าเฮียทำผิดอะไร​ ทำไมใครๆ​ ก็ใจร้ายกับเฮียจัง" เฮียเอ็มควักแบงค์พันห้าใบยื่นมาให้ฉันแล้วเอ่ยถามหน้าตาจริงจังสุดๆ​ นี่ถ้าฉันไม่รู้ว่าเขารู้จักกับเฮียรามมา ฉันคงคิดว่าเขาคงหลุดจากศรีธัญญามาแน่ๆ "ไม่เลย​ เฮียเอ็มไม่ได้ผิดสักนิดเดียว​ คนที่ดูแม้แต่หางตาก็รู้ว่าเป็นคนจิตใจดีขนาดนี้จะไม่มีคนรักได้ไง" "ใช่ไหม​ เฮียก็ว่างั้น​" "มึงเชื่อเด็กนี่เหรอไอ้เอ็ม" เฮียรามปรายตามาตำหนิฉันที่พูดเข้าข้างเฮียเอ็ม​ ส่วนฉันก็แค่กรอกตามองบนไม่ได้สนใจสายตาที่แทบจะแทงทะลุอกของเขา "กูเชื่อ​ กูว่าน้องมันไม่ได้โกหก" "ใช่หนูถือศีลข้อ1 ไม่พูดปดโกหกแน่นอน" ฉันชูสองนิ้วเพื่อเป็นการยืนยัน "ศีลข้อ5 ต่างหากล่ะยัยโง่​ โง่แล้วยังอวดฉลาด" "อ้าวเหรอ?​" ฉันลอยหน้าลอบตาตอบโนสนโแคร์​ ถามว่าอายไหม.. ก็ไม่​ ตัวแม่จะแคร์เพื่อ​ ไม่แคร์อยู่แล้วจ้า "ไม่เป็นไรคนเราผิดพลาดกันได้เฮียไม่ถือ" เฮียเอ็มพูดปลอบฉันที่หน้าแตกต่อหน้าเขา​ แม้ว่าฉันจะไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิดเลยก็ตามคนอย่างฉันมันหน้าด้านหน้าทนอยู่แล้ว "เฮียเอ็มนี่เป็นคนดีจัง​ เฮียแต่งงานกับหนูไหม​ หนูมีครบทุกอย่างพร้อมหนี้สิน​รับรองชีวิตเฮียเอ็มจะมีแต่ความบันเทิง​ ตามด้วยโรคประสาทเป็นของแถม​" "....." "ตัดสินใจตอนนี้แถมฟรีปลากระป๋องสามแม่ครัว1แพค" ลดแลกแจกแถมกันไปเลยสิคะ ​​​​​​
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม