กว่ารถคันหรูของเฮียรามจะจอดเทียบหน้าบ้านก็ทำเอาหูฉันแทบจะใช้การไม่ได้แล้ว เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะเฮียรามเล่นบ่นมาตลอดทางตั้งแต่ฉันย้ายตัวเข้ามานั่งในรถของเขาคนตัวโตก็ใส่ไม่ยั้งกันเลยทีเดียว
"เฮียรามเลิกบ่นสักทีเถอะ ตอนนี้หูหนูอื้อไปหมดแล้วเนี่ย" ฉันเอ่ยบอกทันทีที่ลงจากรถของเฮียรามด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังเบื่อหน่ายคนตรงหน้า
"ที่ฉันพูดเพราะเป็นห่วงไหมวะ!"
"แล้วทำไมต้องตะคอกกันด้วย นี่เฮียเป็นห่วงหรือจะสาปกันแน่" ฉันท้าวเอวถามเชิดหน้ามองคนตัวโตกว่าอย่างไม่พอใจ
ไม่ใช่เพราะเขาเหรอฉันถึงต้องไปนั่งให้ยุงกัดเล่นโดยไม่รู้เรื่องรู้ราว ซ้ำยังเกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งที่นั่นอีก
"ไม่ใช่เพราะฉันเป็นห่วงหรอกเหรอ ที่จะบ้าตายเพราะเธออยู่แบบนี้ถ้วยฟู" เฮียรามตวัดตามองมาที่ฉัน ดวงตาคมเข้มเรียบนิ่งแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ฉันไม่อาจจะคาดเดาได้
"งั้นเฮียก็อย่ามาสนใจสิ แทนที่จะปลอบกันแต่เฮียกลับมาบ
