ตอนที่ : 01 พรหมลิขิต
1648 คำ
สนามบินแห่งหนึ่ง AP
ซิลวาน นักธุรกิจหนุ่มสุดหล่อและสุดแสนจะเพอร์เฟคกำลังลงมาจากบันไดเลื่อนหลังจากที่ลงมาจากเครื่องบินแล้ว กลางดึกยามค่ำคืนผู้คนก็ยังคงพลุกพล่านอยู่ไม่น้อยเลย
“สวัสดีครับคุณซิลวาน” ผู้ช่วยที่มารอรับตั้งแต่ตอนค่ำๆ รีบเดินเข้ามาทักทายเจ้านายทันที
เขาเป็นนักธุรกิจที่ต้องออกงานต่างประเทศอยู่บ่อยครั้ง และครั้งนี้ก็ถือว่ายาวนานกว่าครั้งไหนๆ เลย เพราะเขาไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศเกือบครึ่งปี
“ครับ”
“ผมช่วยถือกระเป๋านะครับ”
“คุณชาร์ลไปรอที่รถก่อนนะครับ ผมไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“ได้ครับ”
ซิลวานเดินแยกไปที่ห้องน้ำ ระหว่างนั้นเขาก็เจอผู้คนอีกมากมายแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง
แกร๊ก~
เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้นเมื่อมีคนปลดล็อคของประตู ตอนแรกซิลวานไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ที่นี่กับเขาด้วย แต่ก็ไม่ได้แปลกใจเพราะมันเป็นห้องน้ำสาธารณะ แต่ในเวลาต่อมามันกลับทำให้เขาทั้งแปลกใจและตกใจ
จู่ๆ ก็มีหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำด้านหลังของเขา เธอเองก็ดูจะตกใจเหมือนกันที่ได้เห็นหน้าของเขา ก่อนจะรีบก้มหน้าและเดินออกไปโดยที่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย
ผ่านไปประมาณห้านาที
ปึก!!
“อ๊ะ! ขะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันได้มอง”
“ผมก็ขอโทษเหมือนกันครับ”
ซิลวานย่อตัวนั่งลงเพื่อช่วยหญิงสาวเก็บเอกสารที่หล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เหตุเกิดจากเธอและเขานั้นเดินชนกันโดยที่ไม่มีใครได้ทันระวัง ขณะที่หญิงสาวกำลังวุ่นอยู่กับการเก็บข้าวของ ซิลวานก็ได้มองหน้าเธอและจำได้ว่าเธอคือคนที่อยู่ในห้องน้ำชายก่อนหน้านี้
“เราเจอกันเมื่อกี้แล้ว ใช่ไหมครับ”
“…..” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเคอะเขิน ก่อนจะรีบก้มหน้าต่ำลงเก็บเอกสารต่อ แต่จริงๆ แล้วเธอก็รู้สึกเขินแหละที่ถูกผู้ชายหล่อดูดีแบบนี้จ้องมอง
“คุณเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำผู้ชายครับ?”
“…..” เธอเงียบไม่ตอบ
“ถ้าคุณไม่บอก ผมจะแจ้งให้ผู้จัดการของที่นี่ตรวจสอบนะครับ”
“อย่านะคะ!” หญิงสาวรีบเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมกับแสดงสีหน้าที่ดูตกใจเอามากๆ เมื่อถูกขู่ว่าจะเอาเรื่องนั้นไปบอกกับผู้จัดการ
“งั้นคุณเข้าไปทำอะไรครับ?”
“ฉันมารับจ๊อบทำงานน่ะค่ะ พอดีใกล้เวลาเลิกงานแล้วก็เลยทำความสะอาดรอบสุดท้ายแล้วก็เปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำนั่นเลย ปกติดึกแบบนี้ไม่ค่อยมีคนมาเข้าห้องน้ำ ขอโทษด้วยนะคะถ้าทำให้คุณตกใจ”
“อ๋อ...ที่แท้ก็ทำงานอยู่ที่นี่นั่นเอง”
“ขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณค่ะที่ช่วยเก็บเอกสาร”
หญิงสาวรีบเก็บเอกสารใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง และเดินออกไปทันที ท่าทางของเธอนั้นดูเร่งรีบจนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงได้ดูเร่งรีบขนาดนั้น และทันใดนั้นเองสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นบัตรสีฟ้าอ่อนๆ ที่ตกอยู่ตรงมุมของเสา ก่อนที่เขานั้นจะหยิบขึ้นมาดู มันคือบัตรประชาชาของเธอ
ซิลวานมองของที่เขาหยิบมาจากพื้นแล้วยืนยิ้มอยู่คนเดียว เธออายุมากกว่าเขาแค่หนึ่งปีเอง แต่เขากลับคิดว่าเธอเด็กกว่าด้วยซ้ำไป ที่อยู่บ้านเลขที่ของเธอก็อยู่ในเมืองด้วย ถ้ามันไม่มีอะไรผิดพลาดเขาก็คงจะเอาบัตรไปคืนให้กับเธอได้
เวลาต่อมา
“หายไปนานเลย เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ?” ชาร์ลเอ่ยถามขึ้น เพราะเห็นเจ้านายไปนานจนดูผิดปกติ และเกือบที่จะเดินเข้าไปตามแล้วเชียว แต่ดีที่ได้เห็นเขาเดินออกมาซะก่อน
“ไม่มีอะไรหรอก กลับกันเถอะ”
“ครับ”
ซิลวานนั่งรถกลับบ้านของตัวเอง เขาไม่ได้กลับมาที่นี่ก็นานเหมือนกัน บางอย่างก็ยังเหมือนเดิมแต่บางอย่างก็เปลี่ยนไปจนหมดแล้ว
ขณะที่รถกำลังแล่นไปเรื่อยๆ ในความเร็วที่คงที่ ซิลวานมองผ่านหน้าต่างรถออกไป แต่ในใจของเขามันกลับนึกถึงแต่ใบหน้าของหญิงสาวที่ได้เจอกันที่สนามบิน
มันคงจะดีไม่น้อยเลย ถ้าได้เจอกันอีก ได้รู้จักชื่อของเธอ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเธอนั้นทำงานตอนกลางคืนที่สนามบิน
“พรุ่งนี้คุณซิลวานจะพักก่อน หรือว่าจะไปทำงานเลยครับ” ผู้ช่วยที่กำลังขับรถให้เอ่ยถามขึ้น พร้อมกับเหลือบมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังแว๊บนึงและหันไปสนใจการขับรถต่อ
“ผมมีธุระต้องทำก่อน”
“ได้ครับ”
พอเช้าวันต่อมาซิลวานก็ตื่นทำกิจกรรมในยามเช้าของตัวเอง ก่อนที่เขาจะมานั่งหาข้อมูลจากบัตรประจำตัวของหญิงสาวที่ทำหล่นเอาไว้ มันไม่ได้มีข้อมูลอะไรเลย แม้กระทั่งโซเชียลต่างๆ ที่มันควรจะมี
ก๊อกๆๆๆ
“เข้ามาได้เลยครับ”
“เอากาแฟมาส่งค่ะ”
“เอาวางไว้เลยครับ ขอบคุณมากครับ”
“ค่ะ”
“ฝากไปบอกคุณชาร์ลหน่อยนะครับ ให้มาหาผมที่ห้องหน่อย” ซิลวานเอ่ยบอกกับแม่บ้านที่เขากาแฟมาส่ง
“ได้ค่ะ ฉันจะบอกให้นะคะ”
หลังจากที่แม่บ้านออกไปได้ไม่นานผู้ช่วยคนสนิทก็เดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา
“คุณซิลวานจะไปทำงานเหรอครับ?”
“เปล่าครับ แต่ผมอยากให้คุณชาร์ลตรวจสอบชื่อใครคนนึงให้หน่อย”
“ใครครับ”
ซิลวานยื่นบัตรให้กับคนตรงหน้าได้ดู เพราะเขาหาข้อมูลไม่ได้เลย
“ผมเจอเธอเมื่อคืนน่ะครับ แล้วเธอจะทำเอกสารหล่นไว้ มันน่าจะสำคัญกับเธอผมก็เลยว่าจะเอาไปคืน”
“เท่าที่ดู ก็เหมือนจะอยู่ใกล้ๆ นะครับเนี่ย”
“ฝากคุณชาร์ลช่วยหาบ้านของเธอให้หน่อยนะครับ”
“ได้ครับ”
ผู้ช่วยคนสนิทของซิลวานรับหน้าที่ตรงนี้จากเจ้านายต่อ ไม่นานชาร์ลก็ได้ข้อมูลจากบัตรประจำตัวของเธอ และนำข้อมูลที่ได้มานั้นส่งให้กับเจ้านาย
“นี่เป็นที่อยู่ตามบัตรนะครับ ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอจะยังอยู่ในบ้านเลขที่ตามบัตรหรือเปล่า แต่ถ้าไม่เจอเราก็น่าจะถามจากคนที่นั่นได้นะครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
พอได้หลักฐานข้อมูลจากคนสนิท ซิลวานก็ออกเดินทางไปยังบ้านเลขที่ดังกล่าวทันที เพราะมันก็ไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านของเขาเท่าไหร่นัก
ไม่นานเขาก็ได้มายืนอยู่ตรงหน้ารั้วบ้านหลังหนึ่ง เป็นรั้วเก่าๆ ที่สีของมันหลุดลอกออกแทบจะหมดแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะยังใช้งานได้ดีเลยทีเดียว
กริ๊ง~ กริ๊ง~ กริ๊ง~
ซิลวานกดกริ่งแล้วยืนรอได้สักพักก็มีเด็กผู้หญิงคนนึงเดินออกมาพร้อมกับกอดตุ๊กตาตัวเก่าๆ มาด้วย เขาค่อยๆ โน้มตัวต่ำลงเพื่อพูดคุยกับเด็กน้อยที่เดินออกมา
“หนูครับ”
“คุณอามาหาใครคะ?” เด็กน้อยเอียงคอถาม แต่ไม่ได้เดินเข้ามาใกล้รั้วบ้าน เหมือนเว้นระยะห่างเพื่อความปลอดภัย
“อามาหาคนนี้ครับ หนูน้อยรู้จักไหม?” เขาหยิบบัตรที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาและเตรียมที่จะยื่นให้กับเด็กน้อยตรงหน้า ทว่ากลับมีเสียงดังขึ้นมาซะก่อน ทำให้เด็กน้อยต้องหันกลับไปมอง
“ถิงถิงใครมาลูก”
เสียงนี้เขาจำได้ดี แม้จะได้สนทนากับเธอเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่เขาก็จำเสียงหวานละมุนหูนี้ได้เป็นอย่างดี
“ไม่รู้ค่ะ หนูไม่รู้จัก”
ทันใดนั้นเองก็มีหญิงสาวเดินออกมาจากบ้าน การแต่งตัวของเธอก็สไตล์บ้านๆ ไม่ได้หรูหราอะไรเลย ใบหน้าสวยที่ไม่ได้มีการแต่งเติมอะไรแต่ก็ยังคงความดูดีของเธออยู่เสมอ
“คุณ...คือคนที่สนามบินใช่ไหมคะ?”
“ครับ”
“มะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” สีหน้าของเธอนั้นดูตกใจและหวาดกลัวเขาอยู่ไม่น้อยเลย
“อ๋อ...พอดีคุณทำบัตรหล่นไว้ครับ ผมจะตามไปเรียกคุณแต่มันไม่ทันแล้ว ก็เลยตามที่อยู่ในบัตรมาครับ”
“ตายจริง! ขอบคุณมากๆ นะคะ ฉันคิดว่าฉันทำหล่นบนรถซะอีก”
“ไม่เป็นอะไรเลยครับ”
“ขอบคุณจริงๆ นะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยหากทำให้คุณเสียเวลา”
“ไม่เป็นอะไรเลยครับ บ้านผมก็อยู่ไม่ไกลนี่เอง”
“ค่ะ...”
หญิงสาวไม่รู้จะสนทนาอะไรกับชายหนุ่มตรงหน้าต่อดี จะชวนเข้าบ้านก็เห็นทีว่าจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ เพราะเธอนั้นอยู่กับลูกสาวสองคน แถมยังเป็นแม่หม้ายอีกต่างหาก
“ลูกสาวคุณเหรอครับ”
“อ๋อค่ะ ลูกสาว”
“หน้าตาน่ารักเชียวนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
“หนูน้อย...”
“ขา~”
“คุณอากลับก่อนนะครับ ถ้ามีโอกาสเราก็จะได้เจอกันอีกอย่างแน่นอนครับ”
“ค่ะคุณอา”
“ผมกลับก่อนนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
ซิลวานหันหลังกลับไปขึ้นรถหรูของตัวเอง แต่ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปนั่งในรถเขาได้ยินเสียงการสนทนาของสองแม่ลูก ทำเอาเขายิ้มจนแก้มปริเลยทีเดียว
“แม่จ๋า...คุณอาคนนั้นหล่อจัง”
“ถิงถิง!!”
- ผู้เขียน
