Chapter 3
902 คำ
"ไม่มีทางค่ะ ฉันขอตัว"
ฉันมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ทำไมต้องมาดูถูกกันขนาดนี้ เห็นว่าฉันไม่มีศักดิ์ศรีใช่ไหมถึงได้ทำแบบนี้ ฉันเดินออกไปกำลังจะเปิดประตูแต่ก็ต้องหยุดชะงัก
"แล้วแม่เธอละ"
ฉันนิ่งอยู่อย่างนั้น ใช่สิแม่ฉันละ ถ้าให้เลือกระหว่างศักดิ์ศรีของฉันกับความปลอดภัยของแม่ฉัน ฉันต้องเลือกแม่ฉันสิ
"ฮึกๆ! ฮือออออ"
ฉันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ตอนนี้ฉันทำได้ทุกอย่าง ให้ฉันขายตัวขายศักดิ์ศรีฉันก็ยอม ฉันหันกลับไปหาเขาเขามองฉันนิ่ง
"เป็นผู้หญิงของฉันไม่ดีตรงไหนละ ฉันให้ได้ทุกอย่าง"
เขาพูดออกมาเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับฉันมันคือการขายศักดิ์ศรีของตัวเอง ฉันรักษามันไว้มาตลอดที่ผ่านมาเพื่อจะมอบให้กับคนที่ฉันรัก แต่ฉันต้องมาเสียให้กับคนที่ใช้เงินสนองความต้องการของตัวเองอย่างนั้นเหรอ
" มันไม่เหมือนกัน เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ แต่ฉันขายตัวให้คุณ"
ฉันโต้เขากลับไป เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะเอ่ยออกมา
"ผู้หญิงของฉันฉันก็ซื้อมาเหมือนกัน พอใจใครฉันก็จ่าย ถ้าถูกใจฉันก็จ่ายหนักหน่อยแค่นั้น"
เขาไม่มีสำนึกของความเป็นคนอยู่หรือไงเห็นผู้หญิงเป็นอะไร เขามีจิตใจไม่ใช่สินค้านะ
" ว่าไง ตกลงไหม ถ้าเธอตกลงฉันจะให้ลูกน้องของฉันจัดการค่าใช้จ่ายทุกอย่างของแม่เธอ ตั้งแต่ผ่าตัดจนหายดี"
ฉันเงียบไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าฉันยอมเขาฉันไม่ต้องกังวลเรื่องแม่แล้วใช่ไหม จริงๆถ้ารักษารัฐบาลฉันก็จะพอมีจ่าย แต่อาการแม่ฉันไม่ค่อยดี ฉันอยากให้เขาได้รับการรักษาที่ดีที่สุด ถ้าแม้ว่าจะต้องแลกด้วยการขายร่างกายของฉัน ฉันก็ยอม
" ตกลง คุณต้องสัญญากับฉันว่าคุณต้องรักษาแม่จนหายดี"
ฉันยื่นข้อเสนอออกไป เขากระตุกยิ้ม
"ไม่มีปัญหา"
"แล้วฉันจะได้รับอิสระจากคุณเมื่อไหร่"
ฉันถามออกไปอีกครั้ง ถ้าจะต้องตลอดชีวิตฉันคงทรมานเหมือนตายทั้งเป็นแน่ๆ
"อยู่ที่ความพอใจของฉัน จนกว่าฉันจะพอใจ แล้วจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระเอง"
เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย กระตุกยิ้มมุมปาก
" แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง"
" ไปเก็บของที่บ้านของเธอแล้วมาอยู่กับฉัน ที่นี่"
ห๊ะ แล้วแม่ฉันละ งานฉันอีก
"แม่ฉันใครจะดูแล ฉันต้องดูแลแม่"
ฉันพยายามหาข้ออ้างต่างๆนาๆเพื่อที่จะต้องไม่มาอยู่ที่นี่
" ฉันจ้างพยาบาลพิเศษไม่ต้องห่วง"
เขาเอ่ยออกมาก่อนที่จะเดินตรงมาหาฉัน
" แล้วงานฉันละ ฉันต้องทำงาน"
ฉันเอ่ยออกไป แล้วเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ เพราะเขาเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนตอนนี้หลังฉันพิงกำแพงแล้ว
"ลาออกสิ"
เขาเอามือมาปัดปอยผมตรงหน้าฉันออก สบตาฉันนิ่ง
" ออกไม่ได้ค่ะ ฉันทำงานใช้หนี้ทุนอยู่"
ฉันพูดความจริงนะไม่ได้โกหก อีกตั้งสามปีกว่าจะหมด
" ก็ได้ แต่เธอจะต้องบินแค่ในประเทศเท่านั้น"
ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ฉันเป็นลูกจ้างนะจะไปสั่งใครเขาได้ละ เลือกอะไรได้เหรอ
"ฉันเป็นพนักงานนะ เลือกได้ที่ไหน"
เขาผละออกจากฉันแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์เหมือนจะกดโทรหาใครคนหนึ่ง
"ลิลลี่ พี่ออฟเอง"
เขาพูดกับคนปลายสายในโทรศัพท์ เหมือนจะคุยกับผู้หญิงที่ชื่อลิลลี่ เอ๊ะ ใช่คุณลิลลี่แฟนเจ้าของสายการบินที่ฉันทำงานอยู่หรือเปล่า ผู้ชายคนนี้มันจะอิทธิพลเกินไปแล้ว
"พี่มีเรื่องให้ช่วยหน่อย"
" ลิลลี่ช่วยเปลี่ยนตารางการทำงานของแอร์โฮสเตสที่ชื่อ เจ้านาง พัชราภา กิรติกานต์ ให้บินแค่ในประเทศหน่อย"
นี่เขารู้จักเรื่องส่วนตัวของฉันตั้งแต่ชื่อที่ทำงาน อย่างนั้นเหรอ ฉันชักจะกลัวเขาแล้วนะ
"แล้วพี่จะเล่าให้ฟัง ทำได้ไหม"
"โอเคขอบคุณมากค่ะ"
พูดจบเขาก็วางโทรศัพท์แล้วเดินตรงมาทางฉันทันที
" มีอะไรที่เป็นปัญหาสำหรับเธออีกไหม"
นี่ฉันคิดผิดคิดถูกเนี้ยที่มายุ่งกับเขาตั้งแต่แรก เขาดูน่ากลัวสุดๆ
"มะ ไม่ มะมีค่ะ"
ฉันตอบตะกุกตะกักเพราะตอนนี้หน้าของเขากับฉันห่างกันแค่คืบเดียวก่อนที่เขาจะโน้นลงมาจูบฉัน ฉันรีบหลับตาปี๋ก่อนที่เขาจะระเบิดหัวเราะออกมา ฉันรีบลืมตามามองเขาอย่างงงๆ
" ฉันชอบเธอจัง ใสๆดี"
อะไรคือใสๆอ่ะ แล้วมาบอกชอบอะไรฉันเล่า ชิ ชอบร่างกายของฉันเท่านั้นแหละ
" ป่ะ ไปเก็บของฉันจะเคลียร์งานนิดหน่อย เดี๋ยวให้เยลไปส่ง"
พูดจบก็ตะโกนเรียกลูกน้องของเขาคนเดียวกับที่ฉันเจอข้างล่าง ฉันเงียบไม่พูดอะไรก่อนจะเดินตามเขาไปเงียบๆ นี่ชีวิตฉันต่อจากนี้จะเจออะไรบ้างเนี้ย
- ผู้เขียน
