"พ่อขอกอดหนูสักครั้งได้ไหม เจ้านาง"
ฉันนิ่งอึ้งอยู่นานหลายนาที ฉันไม่ได้รับสัมผัสจากพ่อมานานแค่ไหนแล้ว ฉันมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้ใบหน้าสลดอย่างเห็นได้ชัด แววตาเศร้าหมอง ฉันก็เลยตัดสินใจว่า
"มาสิ เจ้านางให้กอดก็ได้"
พูดจบใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก็ยิ้มออกมา ลุกขึ้นเดินมาทางฉัน ฉันวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อเขาโอบกอดฉันแน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะหายไปจากตรงนี้
"ฮึกๆ พ่อขอโทษลูก ฮึก พ่อขอโทษ"
"ฮึกๆ เจ้านางคิดถึงพ่อ ฮือๆ"
ฉันร้องไห้ออกมานี่สินะสัมผัสจากพ่อ มันอบอุ่นเหลือเกิน ฉันมีความสุขจริงๆ
**20นาทีผ่านไป..**
เรา4คนนั่งคุยกันเรื่องต่างๆที่ผ่านมา บางเรื่องฉันก็พึ่งรู้บางเรื่องก็รู้อยู่แล้ว ช่างมันเถอะมันผ่านมาแล้วเนาะ จากนี้ครอบครัวของฉันคงจะมีแต่ความสุขสักที
" เจ้านางกับแม่ไปอยู่กับพ่อที่บ้านนะ"
เสียงพ่อเอ่ยขึ้น หลังจากที่เข้าใจกันดีแล้ว
"พ่อพาแม่กลับไปก่อนค่ะ เจ้านางมีเรื่องต้องจัดการต่อ
