"ฉันเห็นมันตกอยู่ ตั้งใจจะเอาไปประกาศตามหาเจ้าของหลังเลิกงานค่ะ” ปอไหมพยายามอธิบาย ทว่าต้องหยุดชะงัก ก่อนจะถอนหายใจแล้วค่อย ๆ ยืนขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับธันวา “ฉันอยู่คนเดียวหลังพักเที่ยง เห็นมันวางอยู่บนพื้น ในห้องน้ำก็เลยหยิบมา แล้วก็แจ้งคุณดารินแล้วด้วย เราเจอกันตรงโถงทางเดิน ตอนแรกฉันจะให้คุณดารินเก็บเอาไว้ แต่เธอบอกให้ฉันเก็บไว้ก่อน แล้วจะประกาศหาเจ้าของให้ทีหลัง”
ธันวายังคงเงียบ สบตากับเธอ จากนั้นเขาพยักหน้า
“ฉันเชื่อเธอ”
“ทำไมไม่ประกาศหาเจ้าของตั้งแต่แรกล่ะ ไม่เห็นเหรอว่าพวกเรากังวลแค่ไหน” ไอลินยังไม่หยุด ปอไหมจึงหันหน้าไปทางเธออย่างใจเย็น
“ฉันยุ่งเกินกว่าจะสนใจว่าทุกคนกำลังทำอะไรอยู่ค่ะ”
“เหรอ แหวนวงนี้มีค่ามหาศาลนะ ไม่มีใครเข้าใจผิดว่าเป็นแหวนราคาถูกได้หรอก บางทีมันอาจจะล่อใจใครเข้าก็ได้”
“ฉันไม่ได้สนใจว่ามันราคาเท่าไร ไม่สนว่ามันจะแพงมากแค่ไหน ฉันแค่หยิบขึ้นมาแล้วเก็บใส่กระเป๋
