“เข้ามาสิไหม น้องปลื้มรอเราอยู่”
ปอไหมเดินเข้ามาในลิฟต์ เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง ความเงียบก็ครอบงำ เธอยังจมอยู่กับความคิดในขณะที่สายฟ้าลอบมองเธอ เธอคิดว่าเขาจะอยู่จัดการกับทับทิมเสียอีก ไม่คิดเลยว่าเขาจะขึ้นมาเร็วขนาดนี้
ทันใดนั้นวงแขนกว้างพาดมาที่เอวบาง ก่อนจะดึงเธอเข้าไปใกล้ “คุณกำลังคิดอะไรอยู่เบบี๋”
"ไม่มีอะไรค่ะ”
“ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าไหม” สายฟ้าถามเสียงอ่อนโยน หากแต่ปอไหมยังคงเงียบ
“ฉันคิดว่าคุณจะดูแลคุณทับทิมก่อนเสียอีก”
“ทำไมผมต้องดูแลทับทิมด้วย ผมให้แซมไปส่งเธอแล้ว อีกอย่างครอบครัวของผมกำลังรอผมอยู่นะ ผมไม่อยากเสียเวลากับคนอื่น”
ปอไหมรู้สึกโล่งใจมากเมื่อได้ยินคำพูดของสายฟ้า เขาทำตามที่สัญญาไว้เสมอ ไม่ใช่แค่กับเธอเท่านั้น แต่กับลูกชายด้วย เธอวางศีรษะบนแขนเขา ระบายความเหนื่อยล้าทั้งหมด กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์จากตัวเขาทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เขาโอบแข
