“หม่ามี้!" สกายร้องเรียกเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นปอไหมยืนอยู่หน้าประตู “หม่ามี้ครับ ปะป๊าหาพวกเราเจอแล้ว ปะป๊าไม่หลงทางแล้ว !”
ปอไหมมองสายฟ้าอย่างเชื่องช้า ซึ่งเขาก็มองเธอเช่นกัน แม้ว่าตอนนี้ใบหน้าเขาจะเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาก็ตาม
“หม่ามี้มีความสุขไหมครับ ปะป๊าอยู่นี่แล้ว เขามาหาเราแล้ว” สกายดูดีใจมาก ต่างจากปอไหมที่หน้าซีดเผือดด้วยความลำบากใจ สายตาของสายฟ้าที่จ้องมองเธอนั้นดุดัน
“จ้ะลูกรัก หม่ามี้ดีใจที่ปะป๊าฝ่าฝูงชนออกมาได้แล้ว” เธอพูดเสียงสั่น พยายามฝืนยิ้ม
“ผมบอกหม่ามี้แล้วว่าปะป๊าต้องหาเราเจอ ไม่ต้องไปหาเขา เดี๋ยวเขาก็มาหาเราเอง” สายฟ้าจับมือเล็ก ๆ ของสกายไว้ “คุณยายแอนพูดถูก ผมหน้าเหมือนปะป๊ามาก หม่ามี้เห็นไหมครับว่าเราคล้ายกันมากแค่ไหน”
สกายพูดพร้อมกับลูบใบหน้าของผู้เป็นพ่อ ปอไหมทำหน้าลำบากใจ เธอจะบอกลูกชายได้อย่างไรว่าไม่ใช่แค่คล้ายคลึงเท่านั้น… แต่เหมือนกันแทบจะทุกอย่าง!
“อืม...
