ครู่หนึ่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นตามด้วยเสียงเรียก เลขาสาวส่งขวดแอมโมเนียให้เขาอย่างระมัดระวัง ก่อนจะรีบออกไปทันที ปล่อยให้สายฟ้าอยู่กับปอไหมเพียงลำพัง เขายื่นแอมโมเนียไปไว้ใกล้จมูกของเธอ สักพักเธอก็เริ่มขยับตัว
“เป็นยังไงบ้างไหม” ปอไหมลืมตาขึ้นมา เขาจึงพยุงเธอลุกขึ้นนั่ง เธอครางในลำคอก่อนที่จะสบตาเขาด้วยความมึนงง จังหวะนั้นอดัมเคาะประตูส่งสัญญาณ ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร เขาวางมันลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไป สายฟ้าช่วยพยุงปอไหมนั่งตัวตรง ก่อนหยิบอาหารมาไว้ตรงหน้าเธอ “กินสักหน่อยเถอะ”
“ฉันกินเองได้ค่ะ” ปอไหมพยายามหยิบถ้วยซุปจากมือเขาทันทีที่เห็นว่าเขากำลังจะป้อนเธอ
“อยู่นิ่ง ๆ อ้าปาก” สายฟ้าคนซุปจนแน่ใจว่าไม่ร้อนแล้ว จากนั้นตักขึ้นมา ปอไหมอ้าปากรับแต่โดยดีเพราะไม่มีแรงจะเถียงด้วย กระทั่งกินจนหมดชามจึงหยุด ความเครียดเรื่องที่สกายรออยู่ที่โรงพยาบาลนั้นทำให้เธอเครียดมากกว่าปกติ “เด็กดี ก
