ข้อเสนอที่น่าสนใจ#1
1310 คำ
เช้าวันต่อมา ปอไหมพยายามลืมตาขึ้น รู้สึกปวดไปทั้งตัว เปลือกตาหนักอึ้งจนยากจะเปิดออก เธอหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่พยายามนึกถึงเรื่องเมือคืน ก่อนจะเอาหน้าซุกกับหมอนเมื่อจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง รู้สึกเหมือนว่าหว่างขาของตัวเองกำลังจะแตกออกจากกันอย่างไรอย่างนั้น
“เธอทำอะไรลงไปเนี่ยยัยปอไหม” หญิงสาวก่นด่าตัวเองขณะนอนนิ่งอยู่ท่าเดิม ไม่รู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ในห้องเพียงลำพัง
“คุณหลับทั้งวันเลยนะ” เสียงทุ้มลึกปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ ปอไหมค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและหันไปตามทิศทางของเสียง ก่อนจะพบกับสายตาคมกริบที่ส่งมาแบบเดียวกับเมื่อคืน
ความเงียบพลันปกคลุมทั่วทั้งห้อง… จิตใจของเธอว่างเปล่า ไม่สามารถหาคำที่จะพูดกับเขาได้
“ถ้าหิวก็ลุกขึ้นมาทานอะไรก่อน อาหารพร้อมแล้ว” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสบาย ๆ เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพับขึ้นจนถึงข้อศอกกับกางเกงสแล็กซ์สีดำ ในขณะที่ปอไหมยังคงเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่ม
“เอ่อ... กี่โมงแล้วคะ” เธอถามเสียงเบา
“สองทุ่มแล้ว”
เธอครางอย่างหงุดหงิดที่เผลอหลับไปทั้งวัน นี่เธอเหนื่อยขนาดนั้นเลยหรือไง… ปอไหมยังคงนิ่งจ้องมองบนเพดาน ก่อนจะถอนหายใจแล้วค่อย ๆ หันไปทางห้องน้ำ นึกอยากอาบน้ำอุ่นเพื่อบรรเทาอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย เธอพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ ลากตัวเองไปยังห้องน้ำด้วยความเจ็บปวด ไม่สนใจคนที่เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเธออยู่ และในระหว่างที่อาบน้ำก็ขบคิดไปด้วยว่าจะเอายังไงต่อ
“ลืมมันซะ และเดินหน้าต่อไปปอไหม…” ปอไหมพึมพำพร้อมกับถอนหายใจ ตอนนี้เธอต้องให้ความสำคัญกับการหาเงินสิบล้าน ไม่เช่นนั้นเธอจะต้องสูญเสียมรดกของพ่อแม่ไป “อย่างน้อยก็ได้ลิ้มรสผู้ชายแล้วน่า…”
หญิงสาวเยาะเย้ยตัวเอง ตอนนี้ย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว และก็ไม่อยากย้อนกลับไปด้วย เพราะความทรงจำเมื่อคืนนี้มันดีเหลือเกิน เธอสนุก และก็มีความสุขกับมัน ไม่ได้นึกเสียใจในภายหลัง
ไม่นาน ปอไหมออกมาจากห้องน้ำโดยสวมเพียงเสื้อคลุม พบว่าชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ที่เดิมก่อนหน้านี้ ทั้งสองสบตากันก่อนที่เธอจะหันไปหาชุดตัวเอง เห็นมันพาดอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามเขา ชุดชั้นในสีดำของเธอวางอยู่บนเสื้อและกางเกงตัวนอก ใบหน้าสวยเห่อร้อนทันทีเมื่อคิดว่าเขาเป็นคนหยิบมันไปพาดไว้ตรงนั้น ปอไหมเดินไปหยิบมันขึ้นมาโดยพยายามไม่สนใจสายตาร้อนแรงที่จ้องมองอยู่
“ผมเคยเห็นมาหมดแล้ว เคยดม เคยซุก เคยลิ้มรสคุณมาแล้วด้วย จะมาอายผมทำไม” คำพูดของเขาทำให้เธอหยุดเดิน ไม่รู้จะตอบอย่างไรกลับไปจึงทำได้แค่เงียบ เขาพูดถูก ไม่มีส่วนใดบนร่างกายเธอที่เขาไม่เคยเห็น และแตะต้องด้วยมือ หรือริมฝีปาก แล้วเธอยังจะอายอะไรอีก… เขาสัมผัสแม้แต่ส่วนที่เธอไม่เคยสัมผัสด้วยซ้ำ
หญิงสาวใช้เวลาแต่งตัวไม่นานก็ออกมา เห็นว่าอาหารถูกวางอยู่บนโต๊ะพร้อมแล้ว
“มากินสิ” เขาพูด
ท้องของปอไหมร้องขึ้นมาเสียงดังเนื่องจากยังไม่ได้ทานอาหารเลยทั้งวัน เธอนั่งลงตรงข้ามเขาและกินอย่างเงียบ ๆ ไม่นานก็กินทุกอย่างในจานจนหมด
“ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ”
“แล้วเรื่องที่ผมดูแลคุณเมื่อคืนนี้ล่ะ คุณจะไม่ขอบคุณผมหน่อยเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ปอไหมมองหน้าเขา แยกไม่ออกว่าเขาพูดเล่นหรือจริงจัง นี่เธอต้องขอบคุณเขาด้วยเหรอ… แล้วเธอจะรู้ได้ยังไงว่าเขาทำได้ดีมากแค่ไหนเพราะเธอยังไม่เคยลองกับคนอื่นมาก่อน ไม่มีตัวเปรียบเทียบ!
“อืม... ขอบคุณค่ะ” เธอพึมพำหลบสายตา รู้สึกได้ถึงความร้อนที่คืบคลานบนใบหน้าอีกครั้ง ช่างน่าอึดอัดใจจริง ๆ
“ยินดีครับ” เขาตอบพร้อมทั้งยกยิ้มราวกับพอใจมาก ก่อนเอ่ยต่อ “เรามาเริ่มเรื่องกันดีกว่า”
ปอไหมเลิกคิ้วขึ้น มองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม หรือว่าเธอต้องจ่ายเงินให้เขากันนะ…
“ฉันต้องจ่ายเงินให้คุณเหรอคะ… เท่าไร”
คำถามนั้นทำให้เขาเปลี่ยนท่าทีเป็นเคร่งขรึม ดวงตาดำมืดลง พลางหรี่ตาจ้องมองเธอนิ่งงัน
“คุณจ่ายผมไหวเหรอ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ
“บอกฉันมาว่าเท่าไร”
“แปดหมื่นล้านดอลลาร์จีเอช” เขาตอบพร้อมเลิกคิ้วท้าทาย ส่วนปอไหมได้แต่ตะลึงงันกับจำนวนเงินที่เขาเอ่ยขึ้นมา
"อะไรนะ!”
“นี่เป็นแค่ทรัพย์สินสิบเปอร์เซ็นต์ที่ผมมีในปัจจุบันเท่านั้นนะ” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ ขณะที่เธอยังคงอ้าปากค้าง
ปอไหมมองเขาอย่างพินิจ ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า เขาหน้าเหมือนใครบางคนที่เธอเคยเห็นมาก่อนผ่านทางทีวีและหนังสือพิมพ์
ใช่แล้ว ! ไม่ผิดแน่ เขาคือท่านประธานสายฟ้า ศศิวัตรเกียรติกุล นักธุรกิจคนเดียวในประเทศกรีนแลนด์ที่มีมูลค่าทรัพย์สินสุทธิแปดแสนล้าน!
“นี่คุณ…” เธอพึมพำด้วยความตกใจพลางเอามือตบหน้าตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือเรื่องจริง นี่เธอนอนกับผู้ชายที่รวยที่สุดในประเทศอย่างนั้นเหรอ ซีอีโอหนุ่มผู้เย็นชาและโหดเหี้ยมเจ้าของเครือศศิวัตรกรุ๊ปเนี่ยนะ! “นี่ฉันนอนกับประธานสายฟ้าจริง ๆ เหรอ…”
ชายหนุ่มไม่ไหวติง ก่อนจะเบิกตาขึ้นเพราะเสียงพึมพำของเธอ
“เฮ้อ… เอาวะ มันก็แค่เซ็กซ์ ดีแล้วที่ไม่ใช่บอล”
"ผมเคยเตือนคุณว่ายังไง !” สายฟ้าคำราม ทำให้ปอไหมหลุดจากภวังค์ สะดุ้งด้วยเสียงหนักแน่นของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นใบหน้าบึ้งตึง “ผมเคยห้ามคุณว่าไม่ให้เอ่ยชื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผมไม่ใช่เหรอ!”
ดวงตาคมกริบจ้องมองเธออย่างเย็นชา ทำเอาเธอตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง สับสนว่าการพูดถึงชื่อแฟนเก่ามันส่งผลต่ออารมณ์ของเขาตรงไหน รวมถึงจำไม่ได้ด้วยว่าเมื่อคืนเขาพูดอะไรไว้บ้าง
นี่เธอเผลอทำสัญญาอะไรกับเขาไปใช่ไหมนะ…
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ปอไหมพึมพำ แม้จะงุนงงแต่ก็เอ่ยขอโทษออกมาเพราะกดดันกับสายตาดุดันคู่นั้น
สายฟ้าหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาวางลงตรงหน้าเธอ เธอขมวดคิ้วก่อนเงยหน้ามองเขาด้วยความสับสน
“ผมต้องการภรรยา คุณจะเรียกเท่าไร” คำพูดของเขาดังก้องอยู่ในหู แต่ถึงอย่างนั้นปอไหมก็ไม่สามารถวิเคราะห์ได้ว่าเขาหมายถึงอะไร
“ขอโทษนะคะ คุณพูดเรื่องอะไร”
“ผมอยากจ้างคุณมาเป็นภรรยาปลอม ๆ ส่วนนี่คือข้อตกลงทั้งหมด” เขายื่นเอกสารอีกฉบับให้ ปอไหมรับกระดาษมาอย่างงง ๆ ก่อนจ้องมองมันอย่างเหม่อลอย “ผมจะแต่งงานเพื่อเรียกร้องความสนใจให้แฟนที่อยู่ต่างประเทศกลับมาหา ส่วนนี่คือข้อตกลงหย่า”
สายฟ้าพูดต่ออย่างสบาย ๆ ก่อนจะยื่นเอกสารให้หญิงสาวอีกฉบับ
“พอเธอกลับมาแล้ว คุณจะต้องเซ็นใบหย่าแล้วจากไปอย่างเงียบ ๆ จากนั้นผมจะจ่ายเงินให้ตามที่คุณเรียกร้อง”
- ผู้เขียน
