“คุณขำไรคะ” ฉันพลอยขำไปด้วยทั้งที่ไม่รู้ว่าส่วนไหนในประโยคมันโดนเส้นเขา
“คุณใช้คำว่าของโบราณ” คุณนิธิศหยุดหัวเราะ แจกแจงเหตุผลโดยนัยน์ตายังแฝงแววขบขันอยู่ในที “ผมเป็นของโบราณเหรอ”
ยังจะถามอีกเนาะ...
“ก็ใช่อะสิ อายุปูนนี้ไม่เรียกโบราณแล้วเรียกไร” กล่าวพลางยื่นมือไปยืดแก้มคนแก่ซึ่งยังมีความยืดหยุ่นให้พอฟินมืออยู่บ้าง ทว่าส่วนใหญ่คือความสากเล็ก ๆ และตอหนวดของผู้ชายซึ่งชวนให้จักจี้อย่างบอกไม่ถูก
และให้ตายเหอะ...
จากคราวแรกหวังจับคนแก่ยืดแก้มเพราะความมันเขี้ยวล้วน ๆ ในตอนนี้ริมฝีปากสีแดงติดคล้ำซึ่งอยู่ในรัศมีสายตาพลันมีพลังงานดึงดูดอย่างประหลาด ฉันเผลอมองอวัยวะนั้นอย่างลืมตัวและพานนึกถึงช่วงสายในวันเดียวกันกับที่ป้าเสีย...วันที่ฉันยอมรับว่ารู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา ทั้งยังเป็นฝ่ายเขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตเขาอย่างหน้าไม่อาย
ฉันไม่ใช่คนขี้อายตั้งแต่แรก ดังนั้นหากรู้ตัวว่าคิดเช่นไร สมองและหัว
