งานศพป้าถูกจัดขึ้นเป็นเวลาเจ็ดวัน…
ในแต่ละวันภูมิคุ้มกันของฉันแข็งแรงขึ้นตามกลไกการเยียวยา และทำใจยอมรับได้โดยไม่ฟูมฟายเหมือนช่วงแรกแล้ว แต่แน่นอนว่าความเศร้าโศกเสียใจยังเหลืออยู่ คิดว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักพักเลย รูโหว่ในหัวใจถึงจะกลับมาเติมเต็มได้อีกครั้ง
เป็นโชคดีของฉันเพราะช่วงเวลาที่ควรโดดเดี่ยวยังมีคุณนิธิศคอยให้กำลังใจ รวมถึงสามแสบที่ตอนนี้แทบกลายเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว
ไม่มีใครกลับปราสาทจันทร์เสี้ยว ทั้งสี่ชีวิตขลุกอยู่ที่บ้านฉัน ใช้เวลาร่วมกันนานนับสิบวันกระทั่งคืนหนึ่ง...
“ไปสวนสาธารณะกันไหมคะ”
ฉันเอ่ยขึ้นท่ามกลางความสงบเงียบ เพราะอยู่ ๆ พลันนึกอยากไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน
บางที...อาจเพราะสถานที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยความทรงจำในวัยเด็กละมั้ง
“ตอนนี้สี่ทุ่มครึ่งแล้ว” คุณนิธิศซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขกและจดจ่อกับหนังสือเล่มหนึ่งช้อนตาขึ้นดูเวลาบนนาฬิกาบนฝาผนัง “และผมได้ก
