ฉันนั่งแท็กซี่มายังโรงพยาบาลดังกล่าวแล้วได้ฟังรายละเอียดจากปากแพทย์ที่พยายามช่วยชีวิตป้าว่าท่านถูกรถกระบะพุ่งชนอย่างรุนแรง ณ จุดที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก ร่างของท่านได้รับความเสียหายอย่างหนัก หนักเกินกว่าจะกลับมามีชีวิตอีกได้ ทางทีมแพทย์ใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อปั๊มหัวใจซึ่งกินเวลานานเป็นชั่วโมงกระทั่งแน่ใจว่าไม่สามารถพาท่านกลับมาได้จึงตัดสินใจโทร.แจ้งฉัน...
แพทย์พาฉันไปดูร่างไร้วิญญาณของป้า มันแปลกมากที่ความเสียใจกัดกินฉันแสนสาหัสเป็นรูพรุน ทว่าไม่มีน้ำตาแม้สักหยดไหลออกมา ทำเพียงมองภาพอันแสนยับเยินนั้นอย่างเงียบเชียบ จับจ้องบุคคลที่เลี้ยงดูปูเสื่อ คนที่มอบทั้งความรักความห่วงใยตลอดยี่สิบสี่ปี กล่อมตัวเองอยู่ตรงนี้ว่ายังไงเวลาแห่งการสูญเสียต้องมาถึงเข้าสักวัน
ต่อให้เข้าใจว่าเป็นเรื่องที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และแม้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลยก็ตาม แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่ฉันเอาแต่โทษตัวเอง
