“แล้วถ้าเขาตามมาเจอล่ะ” ความคิดทั้งหมดหยุดชะงักเมื่อภาพของคุณนิธิศฉายชัดกะทันหัน ตามด้วยเหตุการณ์นองเลือดซึ่งยังเด่นหราในความทรงจำ
จนป่านนี้ฉันไม่สนแล้วว่าเขาเป็นตัวอะไร เพราะเหตุผลเดียวที่ทำให้วิ่งหนีหางจุกตูดเพราะเขาฆ่าใครสักคนโดยไม่ลังเลต่างหาก เขาชำนาญและสงบนิ่งจนน่าขนลุก ถ้าไม่มีประสบการณ์ในการก่ออาชญากรรมมาก่อน มีเหรอจะลงมือได้อย่างคล่องแคล่วแบบนั้น
“รนหาที่เองก็ห้ามบ่น ไงล่ะ อยากได้คอนเทนต์นัก สวรรค์ก็ประทานให้สมใจเลยปะ” ฉันกำไฟแช็กไว้กลางอุ้งมือ เม้มริมฝีปากที่เพิ่งกล่าวตำหนิตัวเอง สุดท้ายก็หักใจไม่ก่อไฟ เปลี่ยนเป็นหยิบไฟฉายที่ถ่านใกล้หมดขึ้นมาถือ สาดวาบรอบทิศหาจุดที่อาจหลบซ่อนได้ทั้งจากสายตาของสัตว์ร้ายและสายตาของคุณนิธิศ
ทนอีกนิดนะจันทร์เสี้ยว แกต้องผ่านมันไปได้
...
ใช้เวลาหลายสิบนาทีก็พบเข้ากับโพรงไม้ที่ให้ความรู้สึกคล้ายถ้ำขนาดย่อม เพียงพอให้ฉันซึ่งขนาดตัวไม่ได้ใหญ่มากเข
