ไม่กี่ชั่วโมงก่อนเพิ่งปากปีจอใส่เขา แต่ตอนนี้มาขอข้าวเขากินซะแล้ว โคตรหน้าไม่อายเลย
“มีครับ” เขาตอบแล้วเบี่ยงตัวเดินผ่านร่างฉันไป “คุณไปรอในห้อง ผมขอเวลาสิบห้านาที”
ฉันกะพริบตาปริบ ๆ มองคุณนิธิศที่กล่าวจบแล้วก้าวฉับ ไม่มีถ้อยคำอื่นใดจากริมฝีปากที่มักไร้รอยยิ้มของเขา กลายเป็นว่าฉันต้องมารู้สึกผิดที่ก่อนหน้านี้หวาดกลัวเขา ด่าทอเขา ทำให้เขาต้องระมัดระวังเวลาทำอะไรเพื่อไม่ให้ฉันหวาดระแวงมากไปกว่านี้
ไอ้ความรู้สึกที่เหมือนว่าเขาคือเพื่อนคนสำคัญนี่คืออะไรกันวะ
“คุณนิธิศ”
เพราะรู้สึกติดค้างและคิดว่าไม่ควรปล่อยไว้ ฉันจึงเรียกชื่อเขาก่อนที่เท้าซ้ายจะสัมผัสโดนบันไดขั้นแรก
คุณนิธิศชะงักกึกและหันหน้ากลับมา เผยความฉงนจาง ๆ ผ่านแววตาที่งดงามทว่ามืดมนไม่เปลี่ยนแปลง
ฉันกล่าวต่ออย่างไม่รีรอ “ฟังนะ หนูไม่ได้เกลียดคุณ ที่หนูเคยชมว่าปีกของคุณสวย หนูพูดจริง ๆ คุณไม่ได้แปลกแยก ไม่ได้อัปลักษณ์ ไม่ได้น่าร
