“เดี๋ยวคุณ โกรธผมหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่ได้โกรธ คุณหันไปก่อนได้ไหมคะ”
เมลดาเหลือบสายตาไปมองเขาเป็นเชิงบังคับให้เขาหันหลังไป เขายังยืนนิ่งมองจ้องเธอก่อนจะยอมหันไปตามที่เธอบอกแต่โดยดี
“เดี๋ยวก็ต้องจับถอดออกอยู่ดี”
ธีร์วัฒน์พูดพึมพำด้วยเสียงปกติ เธอได้ยินทุกคำที่เขาพูดขณะที่กำลังสวมเสื้อผ้าจนเรียบร้อย เธอเดินไปสะกิดแขนให้เขาหันมา
“คุณไปสวมเสื้อผ้าได้แล้ว เอ่อ..ดาจุดเทียนหอมของคุณได้ไหมคะ”
เขาพยักหน้าตอบและเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นมาสวมใส่ เมลดาเดินไปจุดเทียนหอมและถือเอามาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง เธอหันมาสบสายตาเขาที่กำลังมองเธออยู่เหมือนกัน ใจดวงน้อยเต้นแรง เธอเดินมาหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา หยิบรีโมทเปิดดูทีวีไปเรื่อยๆ ทั้งที่ใจของเธอไม่ได้จดจ่อกับหน้าจอทีวี
ธีร์วัฒน์เดินมาหยุดยืนด้านหลังโซฟาที่เธอนั่งอยู่ ฝ่ามือใหญ่จับขอบโซฟาไว้ขณะที่โน้มใบหน้าลงมาแนบชิดกับพวงแก้มของเธ
