ตอนที่ 9
1140 คำ
ธีร์วัฒน์ขับรถมาส่งเธอที่ร้านกาแฟ เวลาตอนนี้ก็ยังเช้าอยู่มาก เมลดาหันซ้ายหันขวามองเข้าไปในร้านที่ตอนนี้ยังไม่มีพนักงานเข้ามาทำงาน เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก เธอกลัวว่าจะมีคนมาเห็นว่าเธอและเขาอยู่ด้วยกัน ถ้าต้องมาค่อยกังวลกับสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของทุกๆ คนมันคงสร้างความน่าอึดอัดใจให้เธอไม่น้อย เขาอมยิ้มขำๆ ขณะมองดูท่าทางของเมลดา
“เช้านี้ผมจะเข้ากรุงเทพแล้วจะกลับเข้ามาที่ร้านตอนเย็นๆ ผมให้ลูกน้องไปอยู่ที่ร้านดูแลความปลอดภัยให้คุณ แล้วเวลาคุณไปไหนมาไหนให้มีเพื่อนไปด้วย เข้าใจไหม”
“คุณธีร์ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ดาคิดว่ามันคงไม่กล้าจะทำอะไรแล้วมั้งคะ” เธออึ้งไปเล็กน้อย ถ้าเขาทำแบบนี้คนในร้านก็คงรู้สึกแปลกๆ และยิ่งสงสัยในความสัมพันธ์ของเธอและเขาแน่นอน
“คุณจะกังวลอะไร เดี๋ยวยังไงพนักงานที่ร้านก็ต้องรู้อยู่ดีว่าเราคบกัน”
“ก็มันรู้สึกแปลกๆ นี่คะ ดาไม่รู้จะทำตัวยังไงด้วย งั้นดาไปก่อนนะคะ”
เธอยืนมองดูรถยนต์ของเขาขับออกไปก่อนจะเดินเข้าไปเปิดประตูร้าน และเริ่มทำความสะอาดภายในร้านและจัดข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ
เสียงเปิดประตูร้านดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่ชายร่างสูงจะค่อยๆ เดินเข้ามาในร้าน ฝ่ามือใหญ่ของเขากดปิดล็อกประตูด้านในไว้ขณะที่สอดส่องสายตาจ้องมองไปที่เมลดา เธอกำลังยืนเช็ดโต๊ะอยู่ด้านหลังของร้าน รอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปาก สายตาที่จับจ้องมองเธอเป็นประกายแวววาวด้วยความหื่นกระหาย ชายร่างสูงค่อยๆ ขยับตัวเดินเข้าไปใกล้ๆ ตัวเธอ เขาพยายามเดินอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้เธอได้ยิน
“ไงที่รัก.. วันนี้มาทำงานเช้าจังนะ”
เสียงทักดังมาจากข้างหลังเธอ ร่างบางสะดุ้งตัวสั่นด้วยความตกใจ หัวใจเธอเต้นเร็วแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เธอจำเสียงพูดนี้ได้ดี ก่อนจะหันกลับมาดู เขายิ้มออกมาเล็กน้อยและสายตาที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายขณะมองจ้องสำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
“แก.. เข้ามาได้ยังไง อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วยยย”
เมลดาตะโกนออกมาเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งไปที่ประตูด้านหน้าของร้าน แต่ความเร็วของการก้าวเท้าของเธอก็ยังเร็วไม่เท่าความไวของเขา ฝ่ามือใหญ่คว้าหมับเข้าที่แขนของเธอ แรงกระชากทำให้เธอเซถลาล้มลงกับพื้นห้อง ก่อนที่มันจะตามขึ้นไปนั่งคร่อมตัวเธอเอาไว้ ฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นข้อมือทั้งสองข้างของเธออย่างแรง ใบหน้าเมลดาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บก่อนจะร้องออกมาเสียงดัง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความตื่นตระหนกขณะมองดูใบหน้าและรอยยิ้มเย้ยหยันของผู้ชายที่กำลังนั่งค้ำตัวเธออยู่
“จุ๊ๆ เงียบซะถ้าไม่อยากให้กูทำอะไรมึงกลางร้านนี่ ร่านนักนะทีกับกูทั้งขัดขืนสารพัดทีกับไอ้นั่นยอมพลีกายให้มันง่ายขนาดนั้น กูตามดูพวกมึงตั้งแต่เมื่อวาน คงเอากับมันทั้งคืนเลยสิ เพราะมันหล่อมันรวยใช่ไหม!!”
“แก! ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ปล่อยฉันนะ แกไม่รอดแน่ถ้าทำอะไรฉัน”
เมลดาพยายามดิ้นรนขัดขืนจนสุดแรง ในใจก็ได้แต่ภาวนาให้ใครสักคนเข้ามาที่ร้านตอนนี้ เธอนึกถึงใบหน้าของธีร์วัฒน์ตอนนี้เขาน่าจะเดินทางเข้ากรุงเทพแล้ว
‘..เมลดา เธอต้องมีสติ คิดสิ ว่าจะทำยังไงดี..”
เธอพยายามเรียกสติตัวเองตอนนี้เธอต้องหาวิธีที่จะต้องช่วยตัวเองให้รอดจากน้ำมือของไอ้คนชั่วนี้ไปให้ได้ แต่ยิ่งเธอดิ้นแรงฝ่ามือที่จับอยู่ก็บีบแรงขึ้นตาม
“ดิ้นอีกดิ้นแรงๆ กูชอบ เช้าขนาดนี้คงไม่มีใครมาขัดจังหวะหรอก ลองกับกูบ้างไหม บางทีอาจจะติดใจกว่าของไอ้นั่นก็ได้นะ”
“แก ไอ้โรคจิต ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วยย อย่าา!!” เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อฝ่ามือใหญ่ฟาดลงมาที่พวงแก้มของเธออย่างแรง รอยแดงเป็นริ้วๆ เริ่มผุดขึ้นบนแก้มขาวๆ ของเธอ ร่างบางนิ่งเงียบไปเล็กน้อยเพราะความเจ็บชาบนใบหน้า
“เหอะ.. กว่าจะเงียบได้”
ฝ่ามือใหญ่ของ้ขาค่อยๆ เลื่อนลงมาที่กางเกงยีนส์ของเธอก่อนจะปลดกระดุมและรูปซิปลงมา เมลดาชำเลืองสายตามองเมื่อเห็นเขาคลายฝ่ามือออกจากข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ตอนนี้ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขากำลังพยายามถอดกางเกงของเธอออก ก่อนจะได้จังหวะเธอยกหัวเข่ากระทุ้งเข้าตรงกลางหว่างขาของมันอย่างแรง ได้ผลมันร้องออกมาเสียงดังลั่นตัวบิดงอก่อนจะล้มลงข้างๆ เธอยกปลายเท้าขึ้นถีบไปที่ลำตัวของมันอีกที ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งตรงไปเปิดประตูหน้าร้านและวิ่งตรงไปหาผู้ชายร่างสูงใหญ่สองคนที่กำลังเดินเข้ามาที่ร้าน
“คุณคะ ช่วยด้วยค่ะ มีคนจะทำร้ายฉัน”
“คุณดาใช่หรือเปล่าครับ พวกผมเป็นลูกน้องของคุณธีร์ มันยังอยู่ในร้านไหม คุณรออยู่ที่นี่นะครับเดี๋ยวผมจะเข้าไปดูในร้าน”
เมลดามองหน้าเขาก่อนจะพยักหน้าตอบ ผู้ชายทั้งสองคนรีบวิ่งเข้าไปในร้านสักพักก่อนท่พวกเขาจะเดินกลับออกมา
“มันหนีออกไปทางประตูหลังร้าน มึงโทรตามคนอื่นๆ ให้ออกไปหามัน กูว่าน่าจะยังไปไม่ไกล เอารูปมันไปแจกให้ทุกคนด้วย เดี๋ยวกูจะโทรบอกคุณธีร์ก่อน” พวกเขาทั้งคู่คุยกัน ก่อนที่ผู้ชายอีกคนจะเดินกลับมาหาเธอ
“คุณดาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ หน้าคุณ..”
“ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวเอาน้ำเย็นประคบหน่อยคงดีขึ้น คุณเจอตัวมันไหมคะ”
“มันหนีออกไปทางหลังร้าน กำลังให้คนตามหาอยู่ครับ เดี๋ยวผมพาคุณดากลับไปพักก่อนนะครับ ผมโทรบอกคุณธีร์แล้ว เดี๋ยวคงมาถึง”
เมลดาพยักหน้าตอบลูกน้องของเขา ก่อนจะเดินเข้าไปเอากระเป๋าในร้านและนั่งรถของลูกน้องเขากลับไปที่สตูดิโอของธีร์วัฒน์
- ผู้เขียน
