บทที่ 9
1542 คำ
ตลอดทางที่ทั้งสองหนุ่มสาวนั่งเคียงกันมา ไม่มีใครเอ่ยปากพูดคุยถึงสิ่งใดหรือเรื่องใด บรรยากาศจึงยิ่งดูน่าตึงเครียด ทุกทีตอนที่นั่งรถไปไหนมาไหนด้วยกัน ถึงจะไม่บ่อยนัก แต่ตลอดทางอุรัตน์นรินทร์จะคอยเจื้อยแจ้วเล่าโน่นเล่านี่ให้ปราปต์ฟัง ชายหนุ่มจะมีตอบรับบ้างก็ตอนที่ลืมตัว หรือเริ่มสนใจในสิ่งที่หญิงสาวพูดถึงขึ้นมา
อุรัตน์นรินทร์ไม่ใช่คนที่คุยเก่ง จะติดเป็นคนเงียบๆ ซะด้วยซ้ำ แต่ที่เธอต้องคอยทำแบบนั้นก็เพราะรู้ดีว่าคนที่ขับรถต้องเคร่งเครียดเพียงใด เธอจึงอยากจะช่วยให้เขาผ่อนคลาย ไม่ให้ปราปต์รู้สึกเบื่อและเหงาหรือหลับใน
ปราปต์บอกไม่ถูกว่าทำไมวันนี้หญิงสาวข้างกายถึงทำตัวแปลกๆ ตลอดทางตั้งแต่ออกจากบ้านใหญ่เขาคอยสังเกตเธออยู่ตลอด แต่อุรัตน์นรินทร์ไม่แม้แต่จะมองมาที่เขาอย่างเคย ไม่มีเสียงกังวานใสดังสักแอะ ไม่มีคนคอยบอกทางเวลาเขาขับผิดเส้นทาง นี่ขนาดเขาแกล้งขับวนอยู่ในซอยนี้สามถึงสี่รอบแล้ว ยังไม่เห็นเธอจะท้วงติงอะไร หรือว่าเมียเขาจะโกรธเรื่องที่โดนหักหน้าตอนอยู่บ้านใหญ่
... แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกันมาเกือบปี ไม่ว่าเขาจะบ่นจะว่าอะไรอุรัตน์นรินทร์ เธอก็เอาแต่ฟังและฟัง หรือหากถูกเขากลั่นแกล้งมากๆ เข้า อย่างมากก็แค่ยิ้มหวานๆ นัยน์ตาเศร้าๆ รับเท่านั้น
แต่อาจต้องยกเว้นเรื่องเมื่อตอนเย็นไว้ครั้งนึง
“พี่ปราปต์คะ อินมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ” อยู่ๆ เธอก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบที่แสนจะน่าอึดอัดนี้ซะเอง
“ก็ว่ามาสิ”
ปราปต์ตอบรับด้วยน้ำเสียงและอากัปกิริยาที่นิ่งดุจเวลาปกติ ทั้งที่ตอนนี้มันช่างต่างกับความรู้สึกว้าวุ่นในใจเหลือเกิน
“เราหย่ากันมั้ยคะ...”
เสียงล้อรถบดกับท้องถนนเพราะการเหยียบเบรกกะทันหัน ปราปต์ยอมรับว่าตั้งรับไม่ทันกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินจากปากของอุรัตน์นรินทร์
“อินพูดจริงๆ นะคะ อินจะเป็นคนเดินออกไปจากชีวิตพี่เอง พี่ไม่ต้องห่วง อินจะไม่เรียกร้องอะไร จะไม่ทำให้พี่ต้องลำบากมาอธิบายกับคุณพ่อคุณแม่ด้วย อินจะเป็นคนคุยกับพวกท่านเองค่ะ”
อุรัตน์นรินทร์พูดในสิ่งที่คิดไตร่ตรองมาดีแล้วด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว จะไม่มีน้ำตาของคนอ่อนแอให้ใครได้เห็นและเอามาดูถูกได้อีก
เหมือนคำพูดที่ออกมาจากปากผู้หญิงตรงหน้ามีอำนาจหยุดการเต้นของหัวใจคนได้ ปราปต์ไม่สามารถเอ่ยประโยคใดให้หลุดออกจากริมฝีปากเรียวสวยราวอิสตรี เขารู้ดีว่าอุรัตน์นรินทร์ไม่ได้ประชดประชัน เพราะเธอคนนี้ไม่มีมารยา ไม่เคยเสแสร้ง แต่ที่ไม่รู้ก็คือ... ทำไมเขาถึงไม่ดีใจสักนิด
เขาทำให้เธอทนไม่ได้จนต้องเป็นฝ่ายขอหย่า เขาไม่ได้ผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับพ่อและแม่ ที่ต้องยอมแต่งงานกับอุรัตน์นรินทร์ ลูกสาวของนายตำรวจสายสืบคนสนิทของพ่อ ที่ถูกส่งไปแฝงตัวในบ่อนคาสิโนเถื่อนขนาดใหญ่ ซึ่งเจ้าของคือคนใหญ่คนโตและมีพวกพ้องเป็นนักการเมืองชื่อดัง พ่อของหญิงสาวสามารถเจาะเข้าไปถึงตัวการใหญ่ จนรู้ว่ามันผู้นั้นเป็นใคร และนำกำลังไปกวาดล้างได้หมด แต่เหตุการณ์กลับเลวร้ายขึ้น เมื่อหลักฐานที่มีอยู่ถูกหักล้างไปในชั้นศาลจนเอาผิดคนพวกนั้นไม่ได้ คนผิดรอดตัวไปได้ และกลับมาแก้แค้นครอบครัวของหญิงสาว มันฆ่าพ่อและแม่ของอุรัตน์นรินทร์ ทำทีให้เหมือนเป็นอุบัติเหตุ นาทีสุดท้ายของชีวิต พ่อเขาทันได้ไปดูใจนายตำรวจผู้เสียสละอย่างท่านนรินทร์ และคุณอุไรรัตน์ผู้เป็นภรรยา
สิ่งเดียวที่ท่านขอจากพ่อคือ ฝากให้ช่วยดูแลบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านด้วย เพราะอุรัตน์นรินทร์ในวัยเพียง 21 ปีไม่มีญาติที่ไหนหลงเหลืออยู่อีกแล้ว พ่อของเขาเต็มใจและรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะดูแลอุรัตน์นรินทร์เสมือนเป็นลูกอีกคน เพราะท่านคิดเสมอว่าตนเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้หญิงสาวต้องเป็นกำพร้า
แรกที่เขารู้ว่าพ่อจะให้แต่งงานกับเธอ เขาค้านหัวชนฝาอย่างไม่ต้องคิด เพราะมองไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องทำขนาดนั้น ถ้าพ่อและแม่อยากไถ่บาปให้อุรัตน์นรินทร์ แค่รับหญิงสาวมาเป็นลูกบุญธรรมอีกคนก็น่าจะพอแล้ว เพราะบ้านเขาเป็นตระกูลใหญ่ จะรับเลี้ยงลูกใครอีกสักโหลก็ยังไม่เดือดร้อน
แต่พ่อบอกเขาว่าทางคนร้ายไม่ยอมปล่อยหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่ไม่มีทางสู้คนนี้ พวกมันระแคะระคายและหวาดระแวงว่าท่านนรินทร์อาจทิ้งหลักฐานที่จะสาวถึงตัวเอาไว้ได้ จึงยังคงตามสืบว่าเธออยู่ที่ไหน และต้องการแก้แค้นให้สาสมกับที่สูญเงินไปหลายร้อยล้าน เพราะบ่อนถูกปิดอย่างถาวร
แต่ถ้าหากอุรัตน์นรินทร์แต่งเข้ามาในบ้านปรากรณ์เมื่อใด พวกมันจะไม่กล้าผลีผลามทำอะไร หรืออย่างน้อยก็จนกว่าทางเขาจะหาหลักฐานเพื่อมัดตัวคนที่อยู่เบื้องหลังจนไม่สามารถดิ้นหลุดได้ ซึ่งการที่จะปล่อยให้เด็กสาวที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยต้องมารับเคราะห์ มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อเขาจะยอม เพราะยังไงลูกสะใภ้ กับลูกบุญธรรม ค่ามันย่อมต่างกัน ยิ่งถ้าหญิงสาวได้แต่งงานกับเขา ซึ่งถูกแต่งตั้งพิเศษให้เป็นเป็นผู้บังคับการหน่วยป้องกันและปราบปรามคดีพิเศษ ที่มีพ่อและปู่เป็นตำรวจและนายทหารระดับสูง ถึงแม้ท่านจะวางมือมานานแล้ว แต่ลูกน้องทั้งที่อยู่ในระบบ และนอกระบบก็ยังมีอยู่มาก ซึ่งในวงการนี้รับรองได้ว่าไม่มีใครไม่รู้ และก็ไม่มีใครกล้าที่จะลองของเช่นกัน
แต่สัญญาระบุไว้ว่า เมื่อใดที่จับคนชั่วเข้าคุกได้ และแน่ใจแล้วว่าอุรัตน์นรินทร์จะปลอดภัย และสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติได้ ท่านจะยอมให้เขากับหญิงสาวหย่ากัน และต่อไปเขาอยากทำอะไรพวกท่านจะไม่ก้าวก่าย แม้แต่เรื่องที่เขาจะแต่งงานกับศศิลดาผู้หญิงที่คบหากันมาเกือบสองปีก่อนที่จะเกิดเรื่อง
แน่นอนว่าถ้าตอบตกลงเขาจะได้แยกออกมาอยู่เป็นส่วนตัว เพราะเขาเป็นหลานคนเล็กของบ้าน ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปอยู่ที่อื่น และได้ใช้ชีวิตอย่างที่เขาอยากจะใช้ ความจริงก็ไอ้พี่ปราณด้วยนั่นแหละ ที่เป็นหลานคนเล็กเหมือนกัน แต่เจ้านั่นมันกระล่อน เอาตัวรอดไปซะก่อน...
แต่เหตุการณ์มันกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิดไว้ เพราะพอครึ่งปีหลังจากที่เขายอมแต่งงานกับอุรัตน์นรินทร์ เรื่องเลวร้ายต่างๆ ค่อยๆ คลี่คลาย ปราปต์ลงมาควบคุมดูแลคดีนี้ด้วยตัวเอง เพราะยิ่งจบเรื่องราวน่าปวดหัวนี้ได้เร็วเท่าไร เขาก็จะได้ชีวิตโสดกลับคืนมาเร็วเท่านั้น หน่วยงานของเขาสามารถปิดคดีนี้ได้ สามารถเอาคนที่อยู่เบื้องหลังมาลงโทษตามกฎหมายได้อย่างถอนรากถอนโคน
... แต่พ่อเขากลับไม่ทำตามสัญญา
“เงียบซะ เรื่องนี้เอาไว้ค่อยพูดกันวันหลัง” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ปราปต์บ่ายเบี่ยงออกไป
เหมือนปากมันจะไวกว่าสมองสั่งการ เขาไม่ชอบเวลาที่เป็นแบบนี้เลยให้ตาย ! คนอย่างปราปต์ ปรากรณ์ จะทำอะไรต้องไตร่ตรองก่อนเสมอ ทุกอย่างต้องเป็นระบบมีแบบแผน ความจริงเขาน่าจะตอบรับเจ้าหล่อนไปซะเลยก็ยังได้
แต่ที่ไม่ทำก็คงเพราะ.... เพราะเขาสงสารเธอ ใช่ ! เขาก็แค่รู้สึกสงสารเมียตัวเองเท่านั้น
“ทำไมล่ะคะ ก็ในเมื่อพี่แสดงออกอยู่ตลอดเวลาว่ารังเกียจอิน ถ้าเราหย่ากันได้ อะไรๆ ก็น่าจะดีขึ้น พี่เองจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก ส่วนอิน... ก็จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ชีวิตที่ไม่ต้องพึ่งพาใคร ไม่ต้องทนต่อสายตาดูถูกของคนที่ตัวเองรัก”
อุรัตน์นรินทร์ไม่อายที่จะบอกรักคนเป็นสามี เพราะต่อไปเธอคงไม่มีโอกาสได้พูดมันให้เขาได้ยินอีกแล้ว
“บอกให้หยุดก็คือหยุด วันนี้ผมเหนื่อย ไม่มีอารมณ์จะคุยหรือตกลงเรื่องอะไรทั้งนั้นแหละ”
ผู้กองปราปต์ปฏิเสธโอกาสครั้งที่สองนี้อย่างง่ายดาย หันไปตั้งหน้าตั้งตาขับรถออกจากข้างทางที่ตนจอดอยู่เพื่อตรงกลับบ้าน แบบที่ไม่ต้องขับวนให้เสียเวลาอีกเลย
- ผู้เขียน
