น้ำตาเม็ดกลมร่วงเผาะลงมาจนเจ้าตัวต้องรีบป้ายมันออก
“ทุกคนที่บ้านใหญ่ถามหาแต่อิน พะ... พี่ก็ไม่รู้จะบอกพวกท่านยังไงดี” เป็นอีกครั้งที่ปราปต์อยากจะง้างปากตัวเองให้มันกว้างกว่านี้อีกหน่อย แต่คงไม่ทันแล้ว
“อ๋อ อย่างนี้นี่เองสินะคะ”
ทั้งที่ก็ไม่ได้หวังว่าเขาจะตามหาหรือง้องอนให้กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่พอมาเจอกับปราปต์อีกครั้ง เธอก็แอบคิดอยู่ลึกๆ ว่าเขาจะคิดถึงเธออย่างที่เธอนอนร้องไห้ฝันถึงเขาทุกคืนบ้าง แต่พอรู้ว่ามีเพียงเธอฝ่ายเดียวที่ทุรนทุรายจะตายเพราะห่างกัน มันก็อดที่จะผิดหวังไม่ได้จริงๆ
“แล้วนั่นจะไปไหน”
“อินจะไปทำงานค่ะ ออกมานานแล้ว มันไม่ดี”
“พี่ไม่ให้ทำ !”
เมียเขา เขาใช้ได้คนเดียว เรื่องอะไรจะต้องมานั่งทำงานงกๆ รับใช้คนอื่น
“พี่ไม่มีสิทธิ์ห้ามอินแล้วละค่ะ”
“ทำไมพี่จะไม่มี อย่าลืมว่าเรายังเป็นภรรยาพี่อยู่” ปราปต์ไม่อยากจะใช้ไม้แข็งเลย แต่ดูท่าอุรัตน์นรินทร์จะพยศจนน่าตี
“
