Stay Hug ที่พบรัก 23
1172 คำ
Stay Hug ที่พบรัก 23
“อ้าว มาถึงนานยัง”
“เพิ่งถึง พี่ ๆ ฝากไส้อั่วมาให้ด้วยนะ”
“ดีจังเลย กำลังอยากกินพอดี ขอบใจมากนะ แล้วนี่จะอยู่นานไหม?” แนนนี่เอ่ยถามหลังจากที่ฉันจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มเสร็จเรียบร้อย
“ก็กะว่าได้เครื่องดื่มแล้วจะกลับเลย ทำไมอะ?” ทวนถามเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“มีออเดอร์ส่งที่ไร่สกุลจ้าวรักน่ะสิ ฝากแกส่งได้ไหม เด็ก ๆ ไปส่งกันไม่ทัน” แนนนี่มองหน้าอย่างลำบากใจ
“โธ่ แค่นี้เอง ได้สิ จริง ๆ ฉันต้องเอาของไปให้เพื่อนพี่อชิที่ไร่นั้นอยู่แล้ว”
“ขอบใจนะ วันนี้ทำเค้กด้วย เดี๋ยวเอาไปให้แกกินนะ บังคับกินทุกคนอะบอกเลย” แนนนี่หัวเราะยามมองหน้าฉัน ก็ยัยคนนี้น่ะเวลาลองทำเค้กรสชาติใหม่ ๆ ก็มักจะให้ฉันกับธิชาลองชิมก่อนตลอด แต่ฉันก็จะเอาไปแบ่งพี่ ๆ ที่โรงแรมให้ช่วยชิมด้วยนะ แล้วก็คอยถามความคิดเห็นเหมือนกัน เพราะถ้าฉันชิมคนเดียว แน่นอนว่าฉันชมเพื่อนอยู่แล้วค่ะ
“ได้ นั่งรอนะ”
“โอเค ๆ ไม่นาน” เพื่อนตอบกลับแล้วรีบเดินกลับเข้าไปหลังร้าน นั่นจึงทำให้ฉันเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้และคุยกับธิชาต่อ
“กำหนดการเลื่อนไปปีหน้าเลยใช่ไหม?” ฉันถามเพื่อนที่นั่งอ่านข่าวเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยที่เราเพิ่งเรียนจบกันมา และยังไม่ได้เข้าพิธีพระราชทานปริญญาบัตรเลย
“ใช่ ก็ยังดีที่ไม่ได้ยกเลิกอะนะ” ธิชาว่ามาแบบนั้น
“ก็จริง แล้วนี่แกมานานแล้วเหรอ?” ฉันถามด้วยความสงสัย ปกติเวลานี้ยัยคนนี้จะต้องอยู่ที่ร้านของตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงได้มาอยู่คาเฟ่ได้
“นานแล้ว รำคาญไอ้พี่ปริมน่ะสิ แล้วก็ไม่อยากอยู่ที่นั่นด้วย” คนตรงหน้ากระซิบบอกทั้งยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เวลาที่ต้องเอ่ยถึงคู่ปรับอย่างพี่ปริม
“ทำไมล่ะ”
“ชอบทำให้หงุดหงิด ฉันเป็นช่วงนั้นของเดือนด้วยแหละ เลยอ่อนไหวง่าย พอหงุดหงิดเขา ก็ขี้เกียจเถียงเลยแอบออกมานั่งเล่นที่นี่แทน”
“อ้อ เข้าใจได้”
“โอ๊ยย ตายยากชะมัด” ธิชาบ่นงึมงำเมื่อโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะส่งเสียงเรียกเข้า ฉันหลุดยิ้มและมองเพื่อนด้วยความขบขัน เป็นคู่กัดที่โทร. หากันอยู่ตลอด หมายถึงอีกฝ่ายนะที่โทร. หาเพื่อนฉันแทบจะทั้งวันแบบนี้น่ะ
“พี่อิงกาแฟได้แล้วค่ะ” น้องพนักงานเอ่ยเรียกเบา ๆ ฉันก็ลุกขึ้นยืนไปรับออเดอร์ของตัวเองมา เป็นจังหวะเดียวกับที่แนนนี่เดินออกจากห้องอบขนม
“เค้กเสร็จแล้ว เดี๋ยวเอาใส่กล่องให้ น้องเล็กชงเครื่องดื่มของไร่สกุลจ้าวรักเลยนะ”
“ค่ะพี่แนนนี่” น้องในร้านขานรับ ฉันหยิบหลอดแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ มองดูธิชาที่นั่งฟังเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ไม่ยอมกดรับสายเสียทีอย่างงุนงง แต่ถ้าให้เดาจากอารมณ์เพื่อนตอนนี้ ก็น่าจะงอแงเพราะอยู่ในช่วงวันนั้นของเดือนนั่นแหละ
“เค้กได้แล้ว เครื่องดื่มเสร็จแล้ว” แนนนี่เดินกลับมา พร้อมกับเครื่องดื่มสี่แก้วและเค้กหนึ่งกล่อง
“โอเค ส่งที่ไหนนะ ลืมแล้วอะ”
“เบอร์ลูกค้าอยู่ตรงนี้” ว่าแล้วก็ส่งใบเสร็จมาให้ ฉันรับมาดูเบอร์ก็พบว่าเป็นเบอร์ของพี่แทนคุณ
“โอเค ไปแล้วนะ รีบส่งรีบกลับไปนอน” หยิบข้าวของมาถือไว้ในมือก่อนจะบอกลาเพื่อน ๆ เพื่อออกไปส่งเครื่องดื่มกับไส้อั่วที่ลืมไปแล้ว
“เคค่า ขับรถดี ๆ ไว้เจอกัน”
“โอเค เจอกันนะ” ฉันเดินถือถุงกระดาษใส่เครื่องดื่มที่มีถาดรองแก้วป้องกันแก้วล้ม ไปวางไว้บนเบาะรถด้านหน้าข้างคนขับเคียงข้างกับกล่องเค้ก ส่วนแก้วตัวเองวางไว้ที่ช่องวางแก้ว กด ๆ ให้ก้นแก้วลงล็อกจะได้ไม่เคลื่อนตอนเลี้ยวขึ้นโค้ง เมื่อยูเทิร์นรถกลับมาที่ทางเข้าของไร่ฯ ก็เลี้ยวเข้าไปตามเส้นทาง มือข้างหนึ่งคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร. หาคนที่เพิ่งจะวางสายจากกันไปเมื่อเกือบหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว
(ครับ)
“ส่งเครื่องดื่มค่ะ คุณลูกค้าอยู่ตรงไหนคะ” ระหว่างที่ถามก็ยกยิ้มขำไปด้วย เหมือนครั้งแรกที่มาส่งเครื่องดื่มให้เขาเลย
(…พวกนั้นมันสั่งเครื่องดื่มเหรอ?)
“คะ? พวกไหน?” ฉันที่ไม่เข้าใจทวนถามกลับไป
(อ้อ ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว)
“อยู่หน้าไร่ค่ะ”
(ไปที่บ้านเลย แล้วรอพี่ก่อน เดี๋ยวจะรีบกลับ)
“รับทราบค่ะ” ฉันตอบและเลี้ยวรถไปยังเส้นทางเข้าบ้านของพี่แทนคุณ รั้วบ้านขนาดใหญ่ถูกเปิดกว้างไว้ก่อนหน้านี้แล้ว รอให้ฉันเลี้ยวรถเข้าไป แอบลอบมองรอบ ๆ บริเวณโรงจอดรถที่เปิดโล่งเหมือนจะมีรถจอดอยู่หลายคัน แต่ก็มีที่ว่างให้แทรกจอดได้ เมื่อจอดรถเรียบร้อยก็พบว่าพี่เทียนฟ้ากำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมารับ ฉันจึงรีบเปิดประตูรถลงไปยืนยกมือไหว้คนพี่ที่ออกมารับกันทันที
“สวัสดีค่ะพี่เทียน” คนถูกไหว้รีบยกมือขึ้นรับไหว้อย่างเก้ ๆ กัง ๆ
“ครับ ๆ เข้ามาก่อนสิ เฮียยังไม่กลับมาเลย แต่โทร. มาบอกแล้ว” พี่เทียนฟ้ารีบแจ้ง ฉันหยิบเครื่องดื่มส่งให้เขา ซึ่งอีกฝ่ายก็ยื่นมือมารับราวกับรับรู้ว่าฉันมาส่งเครื่องดื่ม แต่หลังจากที่ส่งเครื่องดื่มให้เสร็จ ฉันก็เดินไปท้ายรถเปิดเอาถุงของฝากติดมือมาให้
“อ้อ พี่ยังไม่ได้จ่ายค่าเครื่องดื่ม เท่าไหร่นะ เดี๋ยวพี่โอนให้” พี่เทียนฟ้าเอ่ยถาม ฉันจึงหยิบใบเสร็จส่งให้รวมถึงบอกเบอร์พร้อมเพย์ เพราะค่าเครื่องดื่มฉันจ่ายให้ก่อนแล้ว สักพักก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจอดในบ้าน เป็นรถกระบะสีดำของพี่แทนคุณนั่นเอง ฉันเองก็เพิ่งจะสังเกตว่ารถที่เขาขับไปที่โรงแรมหรือขับไปข้างนอกยังจอดอยู่ในโรงจอดรถ และเขามักจะใช้รถกระบะคันนี้เวลาอยู่ที่ไร่
คนตัวสูงก้าวขาลงจากรถด้วยท่าทีปกติ วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีเข้มทับด้วยเสื้อแขนยาวสีทึบอีกชั้น ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนสีเข้มและรองเท้าผ้าใบดูทะมัดทะแมง แม้ว่าเขาจะสวมเสื้อผ้าเรียบง่ายแบบนี้ แต่ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงได้ดูดีแบบนี้
- ผู้เขียน
