“อื้อ..”
ร่างบางที่นอนเกลือกกลิ้งบนเตียงกว้างพลิกตัวไปมาอย่างอารมณ์ดี หลังนอนเต็มอิ่มจนรู้สึกได้ว่าร่างกายได้รับการพักผ่อนจริงๆ
ไม่ฝันร้ายแล้วก็ไม่ฝันถึงอะไรเลยด้วย..
เธอชูมือขึ้นบิดขี้เกียจไปทางด้านขวา พลางลืมตาข้างนึงขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง
ดวงตาคู่สวยเหม่อมองวิวของภูเขาที่สลับซับซ้อน แล้วลอบถอนหายใจทิ้งอย่างปลงๆ ก่อนจะผงกหัวขึ้นมองไปรอบบริเวณที่มีเพียงความว่างเปล่า
“พี่ติณณ์” หลังตั้งสติได้เทียร์รดาก็หยัดกายลุกขึ้นนั่ง พลางยกมือขึ้นขลึงขมับที่ปวดหนึบ
พอไม่เห็นเงาเจ้าของบ้าน เทียร์รดาก็รีบลุกพรวดจากเตียงด้วยความตกใจ พลันสายตาก็หันไปปะทะกับห้องที่เปิดประตูแง้มไว้พอดี
“ไม่อยู่บ้านเหรอ.. แต่เมื่อคืนเขายัง..”
เธอมุ่นคิ้วเข้าหากันแล้วมือยกขึ้นแตะบานประตูให้เปิดออก ก่อนจะพบว่าคียติณณ์นอนฟุบอยู่บนกองเอกสาร หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังเปิดเพลงคลอไว้อยู่เลย
“พี่ติณณ์..” สาวเจ้าเอ่ยเสียงค่อยเพราะ
