“เลิกเสพข่าวได้แล้วครับ”
สุ้มเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยบอกหลังนั่งสังเกตพฤติกรรมอีกฝ่ายอยู่นานสองนาน ก่อนจะถือวิสาสะลุกขึ้นหยิบมือถือจากมือเทียร์รดาแล้ววางไว้หัวเตียงแทน
“เอ่อ”
“ถ้าทานข้าวเสร็จแล้ว พี่จะให้เธอคืน”
ใบหน้าขาวราวกับไข่ปอกยู่ริมฝีปากใส่อย่างแง่งอน ถึงภายนอกการแสดงออกของคียติณณ์จะดูอ่อนโยน แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นคนเคร่งขรึมแล้วก็เข้มงวดมากอีกต่างหาก
“พี่ติณณ์ก็มีมุมใจร้ายเหมือนกันนี่” เทียร์รดาเผลอมองตาขวางใส่อีกฝ่าย พลางพองแก้มเล็กๆ ด้วยความขัดใจ
“พี่หวังดี.. ฮึ่ม ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นสักหน่อย” คียติณณ์กระแอมไอแก้เขินเวลาที่เธอเรียกเขาว่าพี่
เทียร์รดาคงไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าน่ารักแค่ไหนในสายตาผู้ชายคนนี้..
ความรู้สึกที่ติดค้างอยู่ในใจคียติณณ์มีมากมาย แต่เขาแสดงออกได้แค่ขอบเขตที่เธออนุญาตให้เป็น เพราะสุดท้ายแล้วเรื่องราวที่มีแต่ความเจ็บปวดก็เป็นเพียงอดีตที่อีกฝ่ายจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
