“พี่ติณณ์..”
ทุกคำพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากหนาหยุ่นทาบทามลงบนริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง พลางหลุบตามองพื้นที่บนริมฝีปากของทั้งคู่ที่แนบชิดสนิทกัน ส่งผลให้ร่างบางสั่นสะท้านมือไม้ค้างแข็งจนทำตัวไม่ถูก
เขาทนแบกรับความอัดอั้นในใจนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว..
ถ้าหากเธอจะโกรธหรือผลักไสเขาให้ออกห่างนับจากนี้ คียติณณ์ก็ยินดีและน้อมรับด้วยความเข้าใจ
ทว่าอย่างน้อยคียติณณ์ก็ขอซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองสักครั้ง ดีกว่ายอมปล่อยให้เธอเดินหายไปจากชีวิตโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย
“อึก..”
มือบางที่กำลังจะผลักคียติณณ์ออกหยุดชะงักกลางอากาศ ในจังหวะที่เขาปรือตาขึ้นมองเชิงอ้อนวอน ก่อนหลับตาลงแล้วใช้มือข้างนึงล็อคท้ายทอยเธอไม่ให้ขยับหนี
จะพูดว่าคียติณณ์รุกล้ำพื้นที่เธอก็ไม่ถูกทั้งหมด เพราะเทียร์รดาดันเผลอตอบรับการกระทำของเขาด้วยความเต็มใจ
พลันคำถามมากมายก็ผุดแทรกเข้ามาในหัวคนที่กำล
