ไม่ต้องการเศษใจ

ขออิสระ

ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินมานั่งที่เตียง จากนั้นก็จ้องมองใบหน้าสวยของเทียนหอม ตอนนี้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ทว่าร่องรอยที่ มาร์คัส ประทับไว้ก็ยังอยู่ ซอกคอที่แดงเป็นจ้ำแม้ตอนนี้มันจะเลือนราง แต่ก็ยังเห็น

"เธอบอกว่าอะไรนะ"

"หนูขอกลับบ้านได้ไหม"

มาร์คัส เหมือนจะผ่อนปรนตัวเองให้สบายขึ้น เขาคลายเนกไทที่ผูกออก จากนั้นก็ยกแขนเสื้อขึ้นมาพับอย่างใจเย็น การกระทำเหล่านี้มันทำให้ เทียนหอมรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย

"ไหนบอกเหตุผลที่เธออยากกลับไปบ้าน ให้ฉันฟังสิ"

เธอกลืนน้ำลายลงไปหนึ่งเฮือก แล้วพูดขึ้นเบาๆ

"หนูคิดถึงแม่ หนูไม่อยากอยู่ที่นี่!"

เชื่อไหมว่าคนที่ได้ยินถึงขั้นช้อนสายตาขึ้นมา แล้วละมือออกจากทุกอย่าง จากนั้นเขาก็โน้มตัวมา ยกมือมาเชยที่คางเรียวของเธอ

"เธอเลือกได้ด้วยเหรอ เธอถูกขายมาให้ฉัน โชคดีเท่าไหร่ที่ฉันอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่ หากเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ ทางเดียวที่เธอจะไปได้ คือ.....ฉันขายเธอให้คนอื่น!"

"อย่าทำแบบนั้นนะคะ หนูขอร้องละ หนูแค่อยากใช้ชีวิตปกติ หนูแค่อยากกลับไปบ้านบ้าง คุณอย่าขายหนูให้คนอื่นเลยนะคะ"

ทั้งพูดทั้งยกมือขึ้นมาไหว้ อ้อนวอนกลัวว่าชายตรงหน้าจะทำกับเธอเหมือนเธอไม่ใช่คน

มาร์คัสเหวี่ยงมือออกจากคางเรียว จากนั้นเขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง

"ปกติ ฉันไม่ชอบเล่นของเล่นอะไรซ้ำซาก มันน่าเบื่อ แต่เอาเถอะ เล่นกับเธอดูตื่นเต้นดี อีกอย่างไม่เคยมีใครได้อภิสิทธิ์ในการอยู่ที่ของฉัน แต่เพราะเธอมันน่าสมเพช อีกอย่างเงินที่พ่อเธอเอาไปมันมากกว่าที่จะเป็นค่าตัวเธอ ดังนั้น ฉันไม่มีค่าเลี้ยงดูให้เธอ ส่วนเธอหากจะกลับไปหาแม่ฉันไม่ว่า แต่เธอต้องกลับมาที่นี่ ทุกครั้งที่ฉันมาฉันต้องเจอเธอ"

ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจกับคำพูดของเขา เขาอนุญาตให้เธอกลับบ้านแต่เธอต้องกลับมานอนเพื่อรอเขามาระบายอารมณ์อย่างนั้นเหรอ เทียนหอมนิ่งลงสักพัก จากนั้นก็พูดขึ้นอีกครั้ง

"ตกลง ขอแค่หนูได้ชีวิตเหมือนปกติ ก็พอ"

หลังจากที่มาร์คัส เข้ามาคุยกับเทียนหอม เขาก็เดินมาสั่งลูกน้อง ส่วนเรื่องที่สั่งคือพาเทียนหอมกลับบ้าน ไปดูบ้านของเธอ และคอยจับตาดูเธอไว้ นักธุรกิจอย่างเขาคงไม่ยอมขาดทุนแน่

สิงห์รับบทพลขับพาสาวร่างบางกลับมาที่บ้าน ระหว่างทางมา เทียนหอมเธอก็เอาแต่เงียบ ดวงตาของเธอมันแฝงไปด้วยความเศร้า ระหว่างทางมานั้นสิงห์ก็สังเกตอะไรหลายอย่าง จากนั้นก็ตัดสินใจถาม

"ทำไมถึงยอมทำ ในเมื่อเธอไม่เต็มใจ"

"คะ"

มันน่าแปลกเพราะชายหนุ่มที่เป็นคนขับพูดขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยสนใจเธอด้วยซ้ำแต่อยู่ ๆ ก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"คือ...หนู...ไม่อยากให้แม่เจ็บตัว หากไม่ทำตามแม่ก็ต้องรับโทษ"

ประโยคของเด็กสาวทำให้สิงห์หันมามอง จากนั้นเขาก็เงียบ ไม่รู้ว่าในหัวเขาคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มยังคงนิ่งสองมือบังคับพวงมาลัยอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งรถวิ่งมาจอดหน้าบ้าน

เทียนหอมมองผ่านกระจก ก่อนที่จะเปิดลงไป ทันทีที่เท้าแตะพื้น เธอก็เรียกคนเป็นแม่ที่เตรียมของไปขาย

"แม่!"

"โอ้...เทียนลูก"

สองแม่ลูกวิ่งเข้ามาสวมกอดกัน จากนั้นเด่นดวงก็รีบสำรวจเรือนร่างของลูกสาวของเธอ

"เป็นอะไรหรือเปล่า เขาได้ทำอะไรแกไหมลูก"

หากจะตอบว่าไม่ก็คงไม่ถูกเพราะพ่อของเธอก็บอกแล้วว่า เอาเธอไปขาย แต่อย่างนั้นเธอก็ได้แต่ส่ายหัว แล้วก็พาแม่เข้าบ้านเพื่อพูดคุย โดยที่สิงห์นั่งรออยู่ในรถ

"แม่...หนูอยู่ที่นี่ไม่ได้ พ่อรับเงินเขามา พ่อได้เอาเงินมาให้แม่หรือเปล่า"

เด่นดวงพยักหน้าพร้อมน้ำตา รู้สึกว่าตนเป็นแม่ที่แย่มากไม่อาจช่วยเหลือลูกสาวไว้ได้ ส่วนเทียนหอมเธอเห็นแม่น้ำตาไหลก็ยกมือขั้นมาเช็ดน้ำตาให้ จากนั้นเธอก็พูดขึ้น

"บางทีมันอาจไม่เลวร้ายก็ได้ ผู้ชายคนนั้นเขามีที่ให้หนูอยู่ แต่หนูก็มาหาแม่ได้นะ ไปทำงานไปเรียนได้เหมือนปกติ"

"แต่แกต้อง..."

"แม่คะ บางทีทุกอย่างฟ้ากำหนดมาแล้ว คิดเสียว่าเราเกิดมามีกรรม อย่างน้อย ๆ เขาก็ให้อิสระ ต่อไปแม่ต้องดูแลตัวเองนะ วันนี้หนูมาเก็บของ วันหน้าหนูจะแวะมาหาแม่ใหม่"

ความเศร้าเริ่มเกาะกินภายในใจของสองแม่ลูก รอยยิ้มที่มีให้กัน มันไม่ใช่รอยยิ้มของความสุขแต่มันเป็นยิ้มที่ไม่อาจฝืนชะตาได้ต่างหาก

เทียนหอมเก็บเสื้อผ้าพร้อมชุดนักศึกษาของตัวเอง จากนั้นก็เดินกลับมาที่รถที่จอดรอเธออยู่

"หนูเสร็จธุระแล้ว ไปเถอะ"

สิงห์เคลื่อนรถออกจากที่ แต่ก็ไม่ลืมสังเกตอารมณ์ที่เศร้าหมองของเด็กสาว ชีวิตที่น่าสมเพช เธอทั้งสาวทั้งสวย เธอคงไม่รู้ว่ากำลังเป็นเมียเก็บของมาเฟียเจ้าของอสังหาฯ