ฝากรักที่บ้านไร่ 17
1403 คำ
งานเลี้ยงบ้านผู้ว่าฯ
สองสาวที่นั่งอยู่ใกล้ๆราชสีห์กับพายุหลังจากที่ไปหาของกินมาเรียบร้อยแล้ว
" พี่วีว่างานนี้น่าเบื่อไหมคะ " กอหญ้าถามอีกคนเมื่อตนเองเริ่มรู้สึกเบื่อ
" ไม่มีงานไหนสนุกเท่างานที่พวกเด็กแสบของพี่จัดหรอก " พายุตอบกลับคนที่บ่นอย่างขำๆ
" มันก็แน่อยู่แล้วสิ " กอหญ้าตอบกลับอย่างหมั่นไส้แต่เหมือนว่าเธอจะลืมไปแล้วว่าโกรธพายุอยู่
" พี่ราชวีไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ " รวีบอกกับผู้เป็นพี่ชาย
" อืมไปสิ รีบไปรีบมา เราจะได้กลับกัน " ราชสีห์พยักหน้ารับคนเป็นน้องสาว
" พี่วีกอหญ้าไปด้วยค่ะ " กอหญ้ากำลังจะเดินตามหญิงสาวอีกคนไปแต่ต้องหยุดชะงัก
" อย่าตามไป เราไปลาผู้ว่าฯแล้วไปรอยัยวีที่รถกันเถอะ เดี๋ยวยัยวีก็กลับมา " ราชสีห์รั้งกอหญ้าไว้ก่อนจะชวนทุกคนไปรอที่รถแทน
" เดี๋ยวผมมานะเฮีย " พายุพูดขึ้นแล้วเดินออกไปทันที
" พี่ลมแล้วกอหญ้าล่ะ " หญิงสาวตะโกนตามหลังพายุไป
" มานี่ " ราชสีห์รวบเอวบางมายืนข้างตนเองอย่างรวดเร็วเพราะถ้าทำแบบนี้มันกันพวกเ*******ูและพวกชีกอได้เป็นอย่างดี
" คุณ!...แล้วคุณจะกอดฉันทำไมคะ " กอหญ้าเงยหน้ามองร่างสูง
" หุ่นคุณมันคงเกินวัยตัวเองไปหน่อยมั้ง ไม่เห็นไอ้พวกนั้นมองตาเป็นมันหรือไง " ราชสีห์กระชับแขนให้อีกคนขยับมาใกล้มากกว่าเดิม
" คุณ แต่แบบนี้มันก็ใกล้เกินไปแล้ว ฉันหายใจไม่ออก " กอหญ้าบ่นพร้อมกับค่อยๆแกะมือหนาออก
" มีอะไรกันหรือเปล่าครับคุณราชสีห์ " ท่านผู้ว่าฯเดินเข้ามาหาทันทีหลังจากที่สังเกตุเห็นว่าพวกเขาเหมือนมีเรื่องจะบอก
" อ่อ...พวกเราจะมาลานะครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ต้องกลับก่อนเพราะพรุ่งนี้พวกเรามีงานแต่เช้า " ราชสีห์ตอบก่อนจะคลายมือจากกอดรัดมาเป็นรั้งไว้ที่เอวคอดของกอหญ้าแทน หญิงสาวจึงทำเพียงยิ้มแหยๆออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
" ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไรเลยครับ แล้วอีกสองคนกลับไปแล้วหรอครับ " ผู้ว่าฯระเบิดเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะถามถึงอีกสองคนที่หายไป
" พอดีสองคนนั้นไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ เห็นว่าจะไปรอที่รถเลย ทั้งคู่ฝากขอโทษที่เสียมารยาทด้วยนะครับ " ราชสีห์ตอบกลับ
" งั้นเชิญคุณราชสีห์เถอะครับผมไม่รบกวน แต่ผมมีเรื่องอยากจะบอกอะไรคุยซักหน่อย " ท่านผู้ว่าฯพูดก่อนจะขยับมากระซิบกับราชสีห์
" ขอบคุณครับ งั้นพวกผมขอลาตรงนี้เลยนะครับ " ราชสีห์กล่าวลาก่อนจะกอดรั้งเอวบางของกอหญ้าที่ยกมือไหว้ผู้ว่าฯอยู่ให้เดินตาม
" ไปเอารถมาแล้วรีบออกไปจากงานกันได้แล้ว " หลังจากที่เดินมาหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้าคฤหาสน์ราชสีห์ก็สั่งกองปราบทันที
" เขากระซิบอะไรกับคุณคะ " กอหญ้าถามอย่างสงสัย
" ไม่มีอะไร " เขาบอกปัด
" นี่คุณ ถ้ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายฉันก็ต้องรู้ไหมคะ ฉันไม่อยากตายตอนนี้หรอกนะ ครอบครัวฉันก็ยังไม่มี " กอหญ้าร่ายยาวใส่ร่างสูงอย่างไม่พอใจ
" คุณไม่ตายเพราะพวกมันหรอกน่า ถ้าจะตายผมจะเป็นคนที่ทำให้คุณตายเอง " ราชสีห์ส่ายหน้าเอือมระอาให้กับคนเจ้าอารมณ์
" ฉันไม่มีวันยอมตายเพราะคนอย่างคุณหรอก " กอหญ้าเบ้ปากใส่ก่อนจะหันหลังให้กับอีกคนอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่นานรถก็ขับมาจอดตรงหน้าทั้งสามคนคนินจึงเปิดประตูให้ทั้งคู่ขึ้นรถ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาขึ้นหญิงสาวก็เห็นร่างที่นอนแน่นิ่งถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ตรงพื้นกลางรถตู้ ทำให้เธอก้าวขาไม่ออก
" ขึ้นมาเถอะกอหญ้า ไอ้บ้านี่มันไม่ตื่นมาทำอะไรเธอตอนนี้หรอก " พายุเรียกสติ กอหญ้าจึงรีบก้าวขาขึ้นรถทันที ราชสีห์ก็รีบก้าวตามขึ้นมาเช่นกัน คนินเมื่อเห็นว่าทุกคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้วจึงขึ้นไปนั่งด้านข้างกองปราบที่ทำหน้าที่คนขับก่อนจะขับรถออกจากบ้านผู้ว่าฯอย่างรวดเร็ว
" พวกที่ตามเรามาเป็นคนของใคร " ราชสีห์ถามขึ้น
" เมฆินทร์ " รวีเป็นคนตอบคำถามของคนเป็นพี่ชาย
" แกรู้ได้ไงยัยวี แกอยู่อังกฤษตลอด นี่อย่าบอกนะว่าพวกมันตามแกน่ะ " ราชสีห์จ้องหน้าน้องสาวอย่างจับผิด
" เปล่า มันก็พึ่งตามวีได้แค่สองวันที่วีกลับมานี่แหละ แต่วีให้คนินตามดูให้ แล้วที่วีรู้ว่าคนของเมฆินทร์ก็เพราะว่าคนินเห็นไอ้บ้านี่ไปหามันต่างหาก
" แป๊บนะ แล้วสรุปเราต้องกังวลไหมคะ " กอหญ้าถามสองพี่น้องที่คุยกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ
" นั่นสิ แล้วไอ้เมฆินทร์อะไรนี่คือใครเฮีย " พายุเองก็งงเช่นกันกัน
" ไอ้เมฆินทร์มันก็แค่นักเลงลูกชายของไร่ข้างๆไร่ฉันเอง มันตามจีบยัยวีตั้งแต่มัธยม " ราชสีห์พูดอย่างไร้อารมณ์
" น้องสาวเฮียนี่เสน่ห์แรงเนาะ " พายุได้ฟังคำตอบพูดออกไปอย่างประชดประชัน
" หึ " ราชสีห์ครางในลำคออย่างเอือมๆ
" พี่วีจะเอาไงต่อคะ " กอหญ้าถามรวีที่นั่งเงียบอยู่ทันที
" เรารู้แล้วว่าใครตามเรา คืนนี้มันไม่ทำอะไรเราหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้วีจะไปส่งคนของมันคืนถึงที่เลย " รวีตอบกลับก่อนจะหลับตาลงไม่สนใจอะไรอีกกอหญ้าเองก็คงรู้สึกเหนื่อยและเพลียเธอจึงเผลอหลับอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะเผลอพิงไหล่กว้างของราชสีห์
" เฮียสลับที่กับผมไหม น้องอาจจะทำให้เฮียหงุดหงิด " พายุบอกอย่างเกรงใจ
" นั่งเงียบๆไปซะ " ราชสีห์พูดพร้อมกับตวัดสายตามองใส่พายุทันที พายูจึงทำได้แค่นั่งเงียบๆตามที่อีกคนบอก
ไร่ปลายฟ้า
รถตู้จอดสนิทอยู่ที่หน้าบ้านไม้สักขนาดใหญ่ก่อนที่คนในบ้านจะวิ่งออกมาเปิดประตูให้ผู้เป็นนายพายุจึงก้าวลงจากรถเป็นแรกแล้วตามด้วยร่างบางระหงส์ของวรรณรวี แต่ราชสีห์กลับยังนั่งนิ่งไม่ขยับเพราะร่างบางที่หลับสนิทอยู่ไม่มีทีท่าจะตื่นเลยซักนิดแถมยังกอดแขนของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
" เฮียเดี๋ยวผม ! " พายุกำลังจะก้าวกลับเข้าไปปลุกกอหญ้าให้ตื่น
" เดี๋ยวกูจัดการเอง แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้ว ส่วนไอ้เวรนั่นเอาไปขังไว้ห้องเก็บของท้ายไร่ก่อน " ราชสีห์ตอบพร้อมกับส่งสายตาเชือดเฉือนไปให้พายุก่อนจะสั่งให้แยกย้ายกันไป พายุลังเลอยู่ซักพักแต่สุดท้ายก็ต้องเดินออกไปเพราะใครมันจะกล้าไปขัดคนเจ้าอารมณ์อย่างราชสีห์ได้ว่ะขนาดพี่ชายตัวเองยังน่ากล้วแต่นี่ราชสีห์น่ากล้วกว่าปฐพีสิบเท่า เมื่อทุกคนไปหมดแล้วราชสีห์จึงค่อยๆอุ้มร่างบางขึ้นมาแนบอกในท่าอุ้มเจ้าสาวก่อนจะก้าวลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนจะอุ้มอีกคนไปส่งยังห้องนอนของตัวเอง ราชสีห์วางคนตัวเล็กลงบนเตียงกว้างอย่างเบามือเพราะกลัวว่าเด็กน้อยตรงหน้าเขาคนนี้จะตื่นก่อนจะเกลี่ยผมที่ตกลงมาบังแก้มขาวที่มีเครื่องสำอางค์บางแต้มอยู่อย่างสวยงามออกอย่างรำคาญตา
" ฉันจะอดทนกับเด็กอย่างเธอได้นานเท่าไหร่นะ ผิวขาวๆ คอขาวๆ ของเธอมันช่างน่ากัดซะจริงๆเลย รอเธอโตกว่านี้อีกซักนิดนะ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แบบนี้แน่ จุ๊บ" ราชสีห์พึมพำก่อนจะก้มลงจูบปากบางเบาๆแล้วผละออก เมื่อจ้องจนพอใจแล้วเขาจึงเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
