ฝากรักที่บ้านไร่ 7
1965 คำ
ไร่ปลายฟ้า
ท้องฟ้าสดใสกับบรรยากาศเย็นสงบในแบบที่เจ้าของไร่อย่างราชสีห์ชอบ ชายหนุ่มยืนดูไร่องุ่นที่กินเนื้อที่ไปเกือบ12ไร่อยู่บนระเบียงบ้านชั้น2 บ้านของเขาที่อยู่บนเนินเขาสูงสามารถมองเห็นวิวไร่ต่างๆ ของตัวเองได้เป็นอย่างดี
" นายครับ คุณเกรซมาขอพบนายครับ " กองปราบพูดขึ้นหลังจากที่เดินขึ้นมาหยุดอยู่ด้านหลังผู้เป็นนาย
" บอกไป ฉันไม่ว่าง " เสียงห้วนตอบกลับ
" ครับ " รับคำเสร็จชายหนุ่มก็เดินออกไปทันที
หลังจากได้รับคำตอบของผู้เป็นนายเขาก็รีบเดินกลับมาบอกคู่ขาเจ้านายที่นั่งรออยู่ด้านล่างทันที
" ว่าไง คุณราชให้ฉันขึ้นไปใช่ไหม " เสียงแหลมเล็กถามขึ้นพร้อมกับทำท่าจะเดินสวนกลับไปยังทางที่กองปราบพึ่งเดินลงมา ชายหนุ่มจึงรีบยกมือขึ้นขวางเธอไว้อย่างรวดเร็ว
" นายไม่ว่างครับ นายให้ผมมาบอกคุณ ว่าให้คุณกลับไปก่อน ถ้านายอยากพบนายจะโทรตามคุณเอง " กองปราบตอบอย่างใจเย็น
" แกอย่ามาโกหก คุณราชอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาเขา " เกศิตาทำท่าจะเดินหลบกองปราบเพื่อขึ้นไปหาราชสีห์
" หยุด!! " เสียงทรงพลังที่ยืนอยู่บนชั้น2 ตะโกนสั่ง ทำให้เกศิตาหยุดชะงักทันที " ผมสั่งคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาที่นี่อีกถ้าผมไม่ได้เรียก "
" แต่เกรซคิดถึงคุณนี่คะ คุณไม่เคยโทรหาเกรซเลย จะทิ้งกันแล้วใช่ไหม " เกศิตาวิ่งไปเกาะแขนราชสีห์พร้อมกับใช้ใบหน้าสวยที่หนาไปด้วยเครื่องสำอางคลอเคลียไปที่แขนแกร่งอย่างออดอ้อน
" ปล่อยผม แล้วคุณก็กลับไปเถอะ ผมยังมีงานที่ต้องทำ " ราชสีห์ดึงมือของนางแบบสาวออกจากแขนของตัวเอง
" คุณคิดจะเขี่ยฉันทิ้งจริงๆ ใช่ไหมอย่าคิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นนะคะคุณราช " เกศิตาพูดขึ้น ทำให้ชายหนุ่มเหลือบตาไปมองหญิงสาวที่กล้าขู่ตนเองทันที
" คุณคิดว่าผมกลัวคำขู่ของคุณหรือไงเกรซ ผมบอกเลยว่าไม่ เพราะถ้าผมกลัวผมคงไม่คั่วคุณไว้เป็นของเล่นแบบนี้หรอกกองปราบส่งแขก!! " ราชสีห์แสยะยิ้มร้ายพร้อมกับไล่เกศิตาอย่างไม่ไยดี กองปราบเองเมื่อได้ยินคำสั่งผู้เป็นนายชายฉกรรจ์หนุ่มหน้าคมก็รวบตัวคู่ขาของเจ้านายออกไปโยนไว้นอกบ้านท่ามกลางเสียงกรี๊ดของเจ้าหล่อนก่อนจะเดินหนีกลับเข้ามาในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว
บื้นนนนน เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มของใครสักคนที่ขับมาจอดอยู่หน้าบ้านไม่นานก็มีเสียงแตกตื่นของคนงานในบ้านเขาก็เริ่มเอะอะโวยวายกัน ทำให้ราชสีห์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าขึ้นมาอีกครั้งนี่มันวันอะไรของเขา
" อะไรกันอีกว่ะเนี่ย ปราบแกออกไปดู ใครมันมาเอะอะอีก " ราชสีห์นั่งลงที่โซฟากลางบ้านอย่างเมื่อยล้า
" ครับนาย " รับคำเสร็จ กองปราบก็รีบออกจากบ้านไปดูเหตุการณ์ด้านนอกอย่างรวดเร็วแล้วก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าแตกตื่น
" มีอะไรวะ " ราชสีห์มองหน้าคนที่ทำหน้าเลิ่กลั่กใส่ตนอย่างสงสัย
" คุณปฐพีครับนาย คุณปฐพีลากผู้หญิงมาคนหนึ่งครับ ท่าทางจะโกรธเธอน่าดู นายออกไปห้ามหน่อยเถอะครับ ก่อนที่เธอจะโดนคุณปฐพีฆ่าตาย " กองปราบรายงานสิ่งที่เห็น ยิ่งทำให้ราชสีห์แปลกใจไปกันใหญ่ เพื่อนเขามันจะมาแต่ไม่คิดจะโทรมาบอกเนี่ยนะ
" เฮ้ย....ไอ้ดินแกทำอะไรวะ " ราชสีห์รีบวิ่งหน้าตาตื่นมาที่หน้าบ้านของเขาทันทีที่ได้ยินกองปราบรายงานว่า ' ปฐพี ' เพื่อนสนิทของเขาฉุดกระชากลากถูผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาที่ไร่เขา
" ไม่นะพี่ดิน กอหญ้าไม่อยู่ที่นี่ หยุดนะคะ ฮือๆๆๆ หยุดนะพี่ดิน กอหญ้าเจ็บ " สาวน้อยตาโต ร่างเพรียวบางที่ถูกปฐพีเพื่อนสนิทกระชากอยู่ร้องขอให้ปล่อยทั้งน้ำตา จึงทำให้เขาที่เป็นเจ้าของไร่รีบเข้าไปห้ามปรามทันที เพราะตอนนี้คนงานเริ่มมามุงดูเรื่องราวที่เกิดขึ้นกันแล้ว
" ไอ้ดิน หยุด !!! เรื่องบ้าอะไรวะ ฉันบอกให้หยุด คนมองกันหมดแล้ว " แล้วก็เหมือนจะเป็นผลเมื่อเพื่อนสนิทได้ยินเสียงตวาดของผม มันจึงยอมปล่อยแขนบางให้เป็นอิสระทันที
" เกิดอะไรขึ้นวะ " ผมมองหน้าเพื่อนสนิทสลับกลับมองหน้าสวยที่น้ำตานองหน้าสลับกันไปมา
" ฉันฝากแกดัดนิสัยเด็กนี่ด้วยนะ ถ้าไม่ดีขึ้นฉันก็ฝากแกโยนทิ้งไปเลย " ปากหมาฉิบหาย ว่าแต่เด็กนี่ออกจะน่ารักไปทำอะไรให้มันเลือดขึ้นหน้าได้วะ แล้วดูมันพูดจบแล้วก็เดินขึ้นรถแล้วขับออกไปเลย เอ้า...แล้วผู้หญิงคนนี้มันจะทิ้งอย่างนี้จริงๆ หรอวะ
" ไม่นะกอหญ้าไม่อยู่ที่นี่ พากอหญ้ากลับเดี๋ยวนี้นะพี่ดิน ฮือๆๆๆ พากอหญ้ากลับ " กอหญ้า...นี่สินะชื่อของเด็กคนนั้นน่ะ ผมยืนมองเด็กคนนั้นวิ่งไปตะโกนร้องไห้ไปจนหกล้ม แต่ไอ้เพื่อนสนิทตัวดีของผมก็ไม่มีทีท่าจะจอดรถสักนิด สงสัยผมคงต้องเคลียร์กับมันอีกยาว
" คุณราช เอาไงดีละคะทีนี้ " ผมมองหน้าป้าใจ แม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่
" ป้าใจไปเตรียมห้องรับรองแขกให้เธอเถอะ เดี๋ยวฉันคุยกับมันเอง " จบคำพูดเจ้าของไร่หนุ่มป้าใจจึงรีบเดินไปทำตามคำสั่งทันที ร่างสูงเองก็เดินเข้าไปหาเด็กสาวที่นั่งร้องไห้อยู่ " ลุกขึ้นเถอะ ไปคุยกันในบ้าน "
" อย่ามาแตะตัวฉัน " ทันทีที่แขนผมแตะตัวเธอ แขนเล็กก็สะบัดออกทันที ผมมองเด็กผู้หญิงที่อายุน่าจะห่างกับผมอยู่หลายปีอีกครั้งอย่างพิจารณา รูปร่างเพรียวบางการแต่งตัวอ่อนหวาน สายตาหยิ่งผยอง ดูแล้วเอาแต่ใจพอสมควร นี่สินะที่ไอ้ดินมันเอามาโยนไว้ที่นี่
" ลุกขึ้น เอาแต่ใจแบบนี้ซินะมันถึงลากเธอมาทิ้งไว้ที่นี่น่ะ " ผมมองหน้าสวยที่จ้องผมอย่างเอาเรื่อง เมื่อพูดแล้วไม่ฟังผมเลยกระชากแขนเล็กๆ นั่นทันทีจนร่างเธอแทบจะลอยขึ้นจากพื้นมากระทบกับหน้าอกผม " ฉันไม่รู้เรื่องระหว่างเธอกับไอ้ดินหรอกนะ แต่แน่นอนฉันไม่ได้ใจดีอย่างไอ้ดินแน่ๆ "
" ฉันจะกลับบ้าน " เด็กสาวบอกอย่างร้อนใจ เธอทำผิดอะไรนักหนาวะ หน้าตาก็ออกจะน่ารักน่าทะนุถนอม ผมมองหน้าที่เปื้อนน้ำตาอย่างสำรวจอีกครั้งก่อนจะรวบร่างบางขึ้นพาดบ่าแล้วเดินเข้าบ้านทันที
" กรี๊ดดดดด ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยนะไอ้บ้า " ร่างบางบนบ่าดิ้นเร่าๆ แต่ผมไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรกับน้ำหนักเท่ามดของเธอเลยสักนิด ไอ้ดินนะไอ้ดิน สงสัยมีเรื่องต้องคุยกันยาว หาเรื่องปวดหัวมาให้เขาอีกแล้ว
ตุบบบบบ!!!! ราชสีห์โยนร่างบางลงบนโซฟาตัวยาวในบ้านทันที กอหญ้าที่ถูกโยนลงมารีบกอดเข่าตัวเองอย่างระแวงระวังภัยตัวเองต่อคนแปลกหน้า
" ฉันจะกลับบ้าน " เสียงสะอื้นบอก
" ปราบ เฝ้าไว้ กูจะไปคุยกับไอ้ดิน " ราชสีห์มองหน้าอีกคนอย่างชั่งใจก่อนจะสั่งมือขวาคนสนิทให้เฝ้าอีกคนไว้ส่วนตัวเองก็ยกโทรศัพท์มือถือเครื่องบางต่อสายไปหาคนต้นเรื่องทันที
" ฮัลโหล ไอ้ดินมึงจะทำห่าอะไรของมึงว่ะ มึงเอาใครมาทิ้งไว้ที่ไร่กู " ทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์ ราชสีห์ก็รัวคำถามออกไปอย่างรวดเร็ว
( กอหญ้า ลูกสาวของเอกอัครราชทูตไทย-ญี่ปุ่น น้องสาวฝาแฝดคู่หมั้นกู ) ปฐพีตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย
" แล้วมึงเอาเขามาทิ้งที่นี่ทำไม " สิ้นคำถามปฐพีก็เริ่มเล่าเรื่องราวคร่าวๆ ให้คนเป็นเพื่อนฟัง ราชสีห์เองก็เริ่มเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น " สรุปมึงต้องการให้กูดัดนิสัยเด็กนั่น "
( อือ....กอหญ้าถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กเลยเอาแต่ใจตัวเองไปหน่อย กูฝากมึงด้วยละกัน ) ปฐพีว่า
" แต่เด็กนั่นหน้าตาก็น่ารักนะ มึงไม่เสียดายหรอ " คำถามเชิงเย้าแหย่ถูกส่งออกไปยังเพื่อนสนิท
( หน้าตาคู่หมั้นกูก็เหมือนกับยัยนั่นเถอะ เอาอะไรมาเสียดาย แค่นี้นะ ) ราชสีห์ขำกับคำตอบของเพื่อนสนิท ก่อนที่สายจะถูกตัดทิ้งไป
" เฮ้อ!...เอาวะ " พูดกับตัวเองเสร็จชายหนุ่มเจ้าของไร่ก็เดินกลับมาหาอีกคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา
" พี่ดินจะกลับมารับฉันใช่ไหม " ทันทีที่เห็น หญิงสาวก็ถามถึงเรื่องจะกลับบ้านทันที
" ไม่....คุณจะต้องอยู่ที่นี่ จนกว่าไอ้ความเอาแต่ใจของคุณมันจะหมดไปจากตัวคุณ แล้วก็จนกว่าคุณจะเลิกคิดไม่ซื่อกับคู่หมั้นพี่สาวตัวเอง " สิ้นคำตอบร่างสูง น้ำตาที่เหมือนจะหยุดไหลก็ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตกอีกครั้ง
" นายคะ เธอร้องไห้ใหญ่เลยนะคะ ไม่สงสารเธอหน่อยหรือ " ป้าใจที่เตรียมห้องพักเสร็จแล้วยืนรออยู่เงียบๆ ถามขึ้นอย่างเห็นใจ
" ผมมีความจำเป็นครับป้า ที่เหลือผมฝากป้าเป็นธุระเรื่องเธอด้วยนะ เธออาจจะเอาแต่ใจนิดหน่อยป้าอย่าโกรธเธอล่ะ " ราชสีห์ตอบกลับ
" ค่ะ ป้าจะดูแลเธอเอง " เมื่อได้รับคำตอบรับ ชายหนุ่มก็เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว " คุณคะ ไปที่ห้องพักกับป้าเถอะนะคะ "
" ฉันจะกลับบ้าน ป้าช่วยส่งฉันกลับบ้านได้ไหม แล้วฉันจะโอนเงินมาคืนให้ " หญิงสาวร้องบอกทั้งน้ำตา
" ป้าทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะ " ป้าใจว่าด้วยสีหน้าเศร้า
" งั้นป้าบอกทางฉันก็ได้ ฉันจะเดินกลับไปเอง " หญิงสาวยังคงไม่ลดละ
" อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ ที่นี่อยู่ห่างไกลตัวเมือง ที่สำคัญคุณอาจจะเจออันตรายได้นะ อยู่ที่นี่สักพักเถอะคjะ " ป้าใจอธิบายอย่างใจเย็น
" ไม่ค่ะ!!! ฉันจะกลับบ้าน ถ้าป้าไม่ช่วย ฉันหาวิธีไปเองก็ได้ " พูดจบกอหญ้าก็วิ่งออกมาจากตัวบ้านทันที ป้าใจเองก็วิ่งกระหืดกระหอบตามออกมา แต่ด้วยอายุและช่วงวัยที่ห่างกันแล้วจึงวิ่งตามหญิงสาวไม่ทัน จึงทำได้เพียงตามหาผู้เป็นนายแทน
" คุณราชคะ....แม่หนูคนนั้นวิ่งหนีออกไปแล้วค่ะ " ป้าใจวิ่งมาหยุดยืนหอบอยู่ข้างหน้าราชสีห์ก่อนจะรายงานเรื่องหญิงสาว
" ช่างเธอสิครับ เธอไปไหนได้ไม่ไกลหรอก " ชายหนุ่มเจ้าของไร่ตอบอย่างไม่ยี่หระ
" คุณราชคะ ป้าว่าไปตามหาเธอเถอะนะคะ ก่อนที่เธอจะเตลิดเข้าไปในป่า ไหนจะพวกขี้เหล้าเมายาอีกนะคะคุณราช " ป้าใจท้วง
" นั่นสิครับนาย เดี๋ยวอันตรายนะครับถ้าเธอเจอพวกขนยาเข้า " กองปราบเองก็เสริมขึ้น
" งั้นไปเอาฟ้าหมอกมา ฉันจะไปตามหาเด็กนั่นเอง " เมื่อได้ยินคำสั่งกองปราบจึงรีบเดินไปจูงฟ้าหมอกม้าสีขาวตัวโปรดของผู้เป็นนายมาให้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่ราชสีห์จะกระโดดขึ้นบังเ**ยนแล้วควบขี่มันออกไป
- ผู้เขียน
