บทที่ 12 พบนายท่านโล่
1588 คำ
“จริงสิน้องสะใภ้ ผู้ดูแลภัตตาคารบอกว่าเนื้อกวางและอุ้งเท้าหมีเขาก็รับซื้อนะ ถ้ามาเป็นตัวได้ก็ดี หรือไม่ถ้าล่าได้แล้วแจ้งเขามา เขาจะส่งลูกน้องมาถึงที่เพราะรู้ดีว่าสัตว์ป่าพวกนี้ขนส่งลำบาก เขาถามพี่ว่า อยู่หมู่บ้านไหนพี่ก็บอกไป ทางผู้ดูแลบอกว่าจะส่งคนมารับให้ไปตาม ได้เลย”
กวงฮ่าวจื่อบอกรายละเอียดที่ผู้ดูแลภัตตาคารแจ้งมา เซี่ยเจียวหงจึงพยักหน้ารับ
“ถ้ามีที่รับซื้อและมารับถึงที่รออีกสองสาววันก็แล้วกันนะ พี่ใหญ่กวง จริงสิฉันคิดว่าเราทั้งสองบ้านควรจะทำมาหากินอย่างอื่นด้วย เข้าป่าล่าสัตว์อย่างเดียวมันไม่จีรัง เรามาทำโหมวไส้หมูตุ๋นกันไหม วันไหนมีเนื้อหมูเราก็ขาย บางวันก็หาซื้อเนื้อหมูมาทำในช่วงที่ไม่เข้าป่า”
เซี่ยเจียวหงเสนอความคิดเห็น หลังจากสร้างบ้านเสร็จเธอควรจะหาอาชีพทำ
เมื่อทุกคนได้ฟังก็เห็นด้วย เข้าป่ามันอันตรายเกินไป ดังนั้นทั้งหมดจึงคิดว่าควรจะหาอะไรขายเพื่อเป็นอาชีพต่อไป
มื้อเย็นของวันนี้ทุกคนจึงกินกันที่บ้านกวง ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สำหรับเซี่ยเจียวหงแค่นี้ก็พอแล้ว
วันต่อมาเซี่ยเจียวหงยังคงใช้ชีวิตตามปกติ หลังจากมื้อเช้าเธอจึงเดินไปดูคนที่มาปรับพื้นที่และคิดว่าพรุ่งนี้น่าจะเสร็จแล้ว ทว่าเธอกลับ ได้ยินเสียงคนมาเรียกที่หน้าบ้าน ทำให้เธอต้องเดินกลับไปดูว่าเป็นใคร
“ใช่คุณเจียวหงหรือเปล่าครับ”
คนสนิทของนายท่านโล่แม้จะจำหน้าของเซี่ยเจียวหงได้ แต่ถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง
“ใช่ค่ะ ฉันคือเจียวหงเป็นสะใภ้ของบ้านซือ คุณเป็นใคร”
“ผมเป็นคนสนิทของนายท่านโล่ คนที่คุณช่วยจากผู้ร้ายเมื่อ หลายวันก่อน ตอนนี้นายท่านอยู่ที่โรงพยาบาลต้องการพบคุณครับ เพื่อตอบแทนที่คุณช่วยเหลือในวันนั้นและต้องการพูดคุยด้วย”
คนสนิทของนายท่านโล่กล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ถ้าสาเหตุที่เจ้านายของคุณต้องการพบฉันเพื่อตอบแทนที่ ฉันช่วยเหลือ ฉันว่าไม่จำเป็นเพราะไม่ว่าใครอยู่ในสถานการณ์นั้นฉันก็ช่วยเหมือนกัน แต่ถ้าต้องการเพื่อพูดคุยฉันยินดีที่จะไปพบเพื่อดูว่าท่านปลอดภัยไหมแต่การที่ฉันจะขึ้นรถไปพร้อมกับคุณ มันอาจจะเป็นขี้ปากชาวบ้านดังนั้นฉันจึงขอพาพี่ชายไปด้วยได้ไหม”
อย่างน้อยพี่ใหญ่กวงก็แต่งงานแล้ว ซึ่งมีพี่ใหญ่กวงไปด้วยต่อให้จะเป็นขี้ปากคงไม่เท่ากับที่เธอไปด้วยคนเดียว
เมื่อเห็นสายตาและคำพูดที่แน่วแน่และจริงจังของหญิงสาวตรงหน้า เชอเจียไท่จึงพยักหน้ารับและผายมือให้เธอไปเรียกพี่ชาย และเขารู้ดีว่าพี่ชายที่เซี่ยเจียวหงพูดถึงคงจะเป็นชายหนุ่มบ้านกวง หรือพี่ใหญ่กวงที่เธอเรียก
เซี่ยเจียวหงจึงเข้ามาบอกแม่สามีถึงเรื่องที่คนของนายท่านโล่ มาเชิญเพื่อไปพบนายท่านโล่ โดยที่เธอยื่นข้อเสนอว่าขอพาพี่ชายไปด้วย
“ใครมาหรืออาหง”
นางหลิงมู่เอ่ยถามลูกสะใภ้ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด
“คนของนายท่านโล่ แม่จำคนที่ฉันช่วยตอนอยู่ในตำบลจาก การโดนจับเป็นตัวประกันได้ไหม”
นางหลิงมู่ทบทวนความจำก่อนจะพยักหน้าให้
“แล้วอาหงคิดว่าเช่นไรจะไปไหม”
“ไปคะแม่ แต่จะให้พี่ใหญ่กวงไปด้วย ถ้าเกิดนายท่านโล่มีอำนาจมาก ฉันอาจจะให้เขาช่วยเรื่องพี่เฉิงซาน”
เซี่ยเจียวหงไม่คิดว่านายท่านโล่จะทำเรื่องที่ไร้สาระเช่นนี้ เธอเพียงแค่ต้องการให้แม่สามีสบายใจ จะได้รู้เสียทีว่าซือเฉิงซานหาย ไปไหนกันแน่หนึ่งปีที่ผ่านมา
นางหลิงมู่มองหน้าลูกสะใภ้เพื่อหาคำตอบ เธอไม่คิดอะไรมาก ถ้านายท่านโล่จะสืบข่าวเรื่องลูกชายให้เธอก็ยินดีและจะขอบคุณมากเช่นกัน
“ดีแล้วที่พาฮ่าวจื่อไปด้วย เราไม่รู้ว่านายท่านโล่เป็นใคร แต่ถ้าเป็นการรบกวนท่านเกินไปก็อย่าเอ่ยปากเลยอาหง แม่รอได้ รอวันที่ เฉิงซานกลับมาด้วยตัวเอง”
นางหลิงมู่พูดโดยไม่รู้ว่าลูกชายหากไม่มีคนช่วยเหลือและรื้อคดีให้เขาจะไม่มีวันได้กลับมาบ้าน และคนคนนั้นต้องมีอำนาจและอิทธิพลพอตัว
เซี่ยเจียวหงพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปตามกวงฮ่าวจื่อเพื่อเดินทางไปพบนายท่านโล่ด้วยกัน เซี่ยเจียวหงพูดเพียงเล็กน้อยว่าต้องไปพบใครชายหนุ่มก็พยักหน้ารับอย่างยินดีที่จะไปด้วยกัน อย่างไร เซี่ยเจียวหงก็เหมือนน้องสาวเขาไปแล้ว แม้ว่าเธอจะมีความสามารถ ล้นตัวก็ตาม
รถยนต์คันใหญ่ขับเคลื่อนออกจากหมู่บ้าน ชาวบ้านจำนวน ไม่น้อยที่เห็นว่าเซี่ยเจียวหงและวงฮ่าวจื่อนั่งรถคันนี้ แต่ไม่มีใครกล้าจะเข้ามาถามบ้านกวงและบ้านซือ เพราะถ้าเซี่ยเจียวหงกลับมาแล้วรู้เรื่อง ว่ามีคนอยากรู้อยากเห็นจะทำให้ทุกคนที่เข้ามาวุ่นวายอยู่ไม่สงบสุข ไม่นานรถยนต์คันนี้ขับเข้ามาในโรงพยาบาลของตำบล ก่อนที่เชอเจียไท่จะเดินนำทั้งสองคนมาที่ห้องพักพิเศษ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่นานก็มีเสียงทรงพลังของนายท่านโล่เอ่ยอนุญาต
“ผมพาคุณเจียวหงและพี่ชายมาแล้วครับ”
เช่อเจียไท่แจ้งกับนายท่านโล่จากนั้นตัวเขาจึงยืนขนาบข้าง นายท่านโล่นิ่งเหมือนหุ่น
“มากันแล้วหรือ ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ตกใจ และขอบคุณมากในเรื่องวันนั้น หากไม่ได้เธอตาแก่อย่างฉันคงสิ้นลมไปแล้ว”
นายท่านโล่กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนตามแบบฉบับของผู้ใหญ่ใจดี
“ไม่เป็นไรค่ะ ต่อให้ไม่ใช่ท่านฉันก็ยื่นมือเข้าช่วยอยู่ดี เพราะชีวิตทุกคนมีค่าจะมาจบชีวิตเพราะคนสิ้นคิดทำไมกัน”
เซี่ยเจียวหงตอบน้ำเสียงเย็นชาซึ่งผิดแปลกไปจากเดิม ทำให้ กวงฮ่าวจื่อต้องมองอย่างไม่เชื่อหู
นายท่านโล่กระตุกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย และคิดว่านี่คงเป็นนิสัยที่แท้จริงของหญิงตรงหน้า แต่ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะคล่องแคล่วและดูคุ้นชินกับอาวุธปืน ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นเพียงชาวบ้านที่อัปลักษณ์ทั้งนิสัยและหน้าตาจนทุกคนรังเกียจ และยังบีบคั้นสามีจนเขาต้องไปทำงานต่างเมืองและหายไปในที่สุด
แม้แต่เขาเองยังคิดว่าสามีของเซี่ยเจียงหงคนนี้คงหนีไป มีครอบครัวใหม่ไปแล้ว ใครมันจะทนภรรยาที่แสนร้ายกาจและเห็นแก่ตัวแบบนี้ได้ แต่สิ่งที่เขาให้คนไปสืบมามันช่างแตกต่างกับภาพที่เขาเห็นนัก
เซี่ยเจียวหงไม่คิดจะปิดบังตัวตนที่แท้จริง ในเมื่อคนตรงหน้าไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาที่เธอจะใส่หน้ากากให้เป็นคนอ่อนโยนหรืออ่อนแอได้อย่างไร และเขาไม่ใช่คนในครอบครัว เธอจึงไม่จำเป็นต้องแสดงท่าทางเหมือนกับที่ทำกับบ้านกวงและบ้านซือ
“เจียไท่คงบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าฉันต้องการตอบแทนและพูดคุยด้วยในเรื่องที่เธอยื่นมือเข้าช่วยเหลือจนตาแก่อย่างฉันรอดพ้นอันตราย ดังนั้นไม่ว่าสิ่งใดที่เธอต้องการฉันยินดีที่จะช่วย เธอต้องการอะไรก็พูดมาเธอฉันจะไม่ปฏิเสธ”
“ไม่ต้องการค่ะ อย่างที่ฉันบอกนายท่านโล่และคนของท่านว่าการที่ฉันยื่นมือเข้าช่วยในวันนั้นเพราะฉันไม่ต้องการให้ใครต้องมาจบชีวิตเพราะคนสิ้นคิดแบบนั้น”
เซี่ยเจียวหงยังตอบคำเดิมและท่าทางของเธอยังคงเด็ดเดี่ยวและเย็นชาเช่นเดียวกัน
“ฮ่า ๆ ๆ” นายท่านโล่หัวเราะขึ้นมาอย่างชอบใจ
“เด็ดขาดจริง ๆ”
เซี่ยเจียวหงมองอาการของนายท่านโล่โดยไม่พูดอะไร จนนายท่านโล่เปลี่ยนมาเป็นท่าทางเคร่งขรึมและ เอาจริงเอาจัง
“แม้แต่เรื่องสามีของเธอเหรอ ฉันได้ข่าวว่าเขาขาดการติดต่อไปร่วมปีแล้ว แม่สามีเธอเองก็ห่วงหาลูกชายเพียงคนเดียวมาก หรือว่า เธอไม่ได้คิดถึงสามี เพียงแค่คำขอของเธอ ฉันยินดีที่จะส่งลูกน้องกระจายหาว่าเขายังมีความเป็นอยู่ดีไหม หรือว่าเกิดเรื่องไม่ดีกับเขาไปแล้ว”
“ไม่จำเป็นค่ะ หากเมื่อไรที่พี่เฉิงซานคิดจะกลับมา เขาคง กลับมาเอง หรือไม่ป่านนี้คงมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว ใครจะมายอมทนอยู่กับหญิงอ้วนและอัปลักษณ์เช่นฉัน ถ้าท่านไม่มีเรื่องอะไรสำคัญ ฉันและพี่ชายต้องขอตัวก่อน ไปกันเถอะพี่ใหญ่กวง”
เซี่ยเจียวหงเธอค่อนข้างหยิ่งในศักดิ์ศรี เธอคิดเพียงว่าเมื่อไรที่ ซือเฉิงซานอยากกลับมาเขาคงกลับมาเอง
- ผู้เขียน
